Αιώνια

Που είσαι;

Κουράστηκα

Άδειασα

Ξέρεις είναι δύσκολο να αναζητάς μιαν απάντηση σε ένα επίμονο ερωτηματικό. 

Αιώνια αναπάντητο(ς). 

Ελένη.Μ 

ΧΧΧVI

Υπάρχουν ποιητές που είναι τεχνίτες

και δουλεύουν τους στίχους

όπως το ξύλο.

Τι λυπηρό να μην ξέρεις ν'ανθίζεις!

Να 'χεις να βάζεις στίχο σε στίχο, όπως αυτός

που χτίζει ένα τοίχο

και βλέπει αν στέκεται καλά

και τον γκρεμίζει αν δεν είναι έτσι.

Αλλά το μόνο έργο τέχνης είναι η γη μας

που αλλάζει και πάντα η ίδια είναι και πάντα ωραία.

Το σκέφτομαι, όχι όπως οποιοσδήποτε σκέφτεται,

αλλά όπως αυτός που αναπνέει.

Κοιτάζω τα λουλούδια και γελάω...

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνουν, ούτε κι εγώ αν τα καταλαβαίνω.

Γνωρίζω όμως ότι η αλήθεια μαζί τους και μαζί μου είναι

Στην κοινή μας θεότητα

που μας αφήνει να φύγουμε, να ζήσουμε για τη γη.

Ευτυχισμένοι στα χέρια τις εποχές σηκώνουμε

Ν'αφήνουμε τον άνεμο να μας αποκοιμίζει 

και στα όνειρά μας, όνειρα να μην έχουμε.

Όποιος έχει λουλούδια ανάγκη το Θεό δεν έχει.

Έχει(ς) πάθει ανο(η)σία

Πρωινά ουράνια τόξα 

σε κάτι λοξά ρυάκια

βενζίνης ανακαταμένα με λίγη όξινη βροχή.

Σπίρτο

ή μάλλον

σπίρτα,

άναψέ τα! όλα!

Θέλω απόψε να με δω να καίγομαι. 

Όταν δεν αντί-δρας, αρρωσταίνεις, 

έχει(ς) πάθει 

ανο(η)σία. 

Ελένη. Μ 

Δακρυσμένα μάτια