Επήγα

Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ’ επήγα.
Στες απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ’ ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.

Δεν έχει όνομα αυτό το τραγούδι

"Anthropology of Art"

Υπάρχει ένα πουλί που μέσα στη νύχτα κελαηδεί

Είναι αυτό που με μάχεται

Είναι η πύρινη φλόγα της καρδιάς μου που

Είναι έτοιμη σχεδόν να ξεσκιστεί από τα σωθικά μου

Είναι το Blue Bird του Bukowski

Που το ακούω θανάσιμα αιώνια στα αυτιά μου.

Είναι η ευτυχία που βρήκα

Είναι η ελπίδα που καταριέται το φόβο

Ο γλάρος που αντιστέκεται στον άνεμο

Καθώς το λεωφορείο του πόθου

Γκρεμίζει τα ψηλά τείχη 

που τόσο καιρό

 ήμουν βαθιά μέσα τους

 φυλακισμένη.

Την άκουσα τη φωνή,

Βρήκα τον προορισμό μου.

Και τώρα που έγραψα το ποίημα

Το κελάιδισμα σώπασε.

Αυτή η νύχτα

Είναι η νύχτα που το ταξίδι ξεκίνησε

Άνοιξα πανιά και τίποτα δεν ακούω πλέον

Παρά μονάχα την καρδιά μου 

που πάλεψε και 

κέρδισε τη μάχη.

Ελένη.Μ

Ψυχή ή l'âme

Νομίζεις πως μετράει το σώμα;

Η ψυχή 

σκέτη 

γυμνή

βαθιά

χαραγμένη 

σε πρόσωπο

κι όχι 

σε προσωπείο 

που ξεσπάς τις γενετήσιες ορμές

πηδώντας σφυγμούς κι αναστεναγμούς.

Η ψυχή είναι η μοναδική που μετράει.

Τα υπόλοιπα είναι υποκατάστατα υποδειγμάτων

για να'χεις να περνάς την ώρα σου.

Ελένη.Μ

Ανέλπιδο γιατί, πότε και που;

The Nits-Three Sisters 

As the song says:   "We can never find our home anymore
               Love is a roomful of strangers
                        Love is a suitcase filled with danger
      Frightened by the world"

Ο κόσμος έχει τρομάξει μονάχα από έναν άλλο κόσμο, τον εαυτό του. 

Η αγάπη είναι μια συνάρτηση επιστημονικού παραδείγματος, τύπου Τόμας Κουν. 

Όταν γίνει συνήθεια, μια ανία που απεχθάνεσαι πλέον με κάθε αίσθησή σου να την αφήνεις να εισχωρεί μέσα στο σώμα σου, στην ψυχή σου τότε είναι η στιγμή της επαναστατικής ρήξης. Μα όταν αυτή επέλθει τότε εδραιώνεται κάτι νέο μέχρι ωσότου κι αυτό να σαπίσει και να αντικατασταθεί. Αυτός είναι ο χρόνος της ιστορίας. Το σάπισμα κι η ανανέωση του βούρκου. Κι η ελπίδα σβήνει κι αυτή καθώς σβήνουν μέσα σου οι χίλιοι "εμείς". 

Ελένη.Μ

Ἕνας λύκος αἰσθηματίας

Διψάω γι’ ἀγάπη πεινάω γι’ ἀγάπη πονάω γι’ ἀγάπη
Οὐρλιάζω γι’ ἀγάπη πεθαίνω γι’ ἀγάπη ἀλλά
Εἶμαι ὁ λύκος ὁ κακός ὁ λύκος καί δέν γίνεται
Δέν εἶναι δυνατόν τέτοια αἰσθήματα νά ἔχω
Γιατί ἄν τό μάθουνε τά πρόβατα
θά πέσουνε νά μέ σπαράξουν

Αργύρης Χιόνης

Στους φίλους από τον Πειραιά

Μια μέρα στον Πειραιά ( 2012)



Στους φίλους από τον Πειραιά.

~ Οι άνθρωποι του Πειραιά είναι ζεστοί σαν φρεσκοψημένο ψωμί που αγκαλιάζει το σπίτι με όλη τη ζεστασιά και την ευλογία του από τις καρδιές που το ζύμωσαν. ~


Τους αφιερώνω το τραγούδι "Μάτια Βουρκωμένα" σε στίχους του Νίκου Γκάτσου.

"Κάτω στον Πειραιά στα Καμίνια φτώχεια και καλή καρδιά"

Ελένη.Μ 

Ποιήματα συνοδευόμενα από Σαχλοκουβέντες- Samuel Beckett

Samuel Beckett

τι θα' κανα χωρίς αυτόν τον κόσμο χωρίς πρόσωπο χωρίς

απορίες

όπου η ψυχή δε ζει παρά μια στιγμή όπου κάθε στιγμή

χάνεται στο κενό στη λησμονιά της αλλοτινής της

ύπαρξης

χωρίς αυτό το κύμα όπου στο τέλος

κορμί και σκιά καταβροχθίζονται

τι θα' κανα χωρίς αυτή τη σιωπηλή δίνη των ψιθύρων

που ασθμαίνει μανιασμένη για βοήθεια γι'αγάπη

χωρίς αυτόν τον ουρανό που υψώνεται

πάνω απ'τη σκόνη της σαβούρας του

τι θα' κανα θα' κανα ό,τι και χθες ό,τι και σήμερα

αγναντεύοντας απ' το φεγγίτη μου μπας και δεν είμαι μόνος

να πλανιέμαι και να φεύγω μακριά απ' όλη ετούτη τη

ζωή

σ' ένα χώρο μπερδεμένο

χωρίς φωνή ανάμεσα στις φωνές

που είν' έγκλειστες μαζί μου

Samuel Beckett

~ Από το βιβλίο του " Ποιήματα συνοδευόμενα από Σαχλοκουβέντες"

Άνοιξη σαν κατάνυξη

Claude Monet 

Ένα τριαντάφυλλο παραδέρνει στον κήπο μου

μαύρα τα φύλλα της γύρης του 

που αντιμάχονται το πρώτο αγέρι της Άνοιξης.

Η κατάνυξη μου θυμίζει την Άνοιξη,

όποτε λησμονώ τη μία

η άλλη με τραβά από το μανίκι,

με το χέρι μου της δείχνω το προσωπείο μου,

σε κάθε βλέμμα σκέτος πηλός. 

Είθε αυτή η τραγωδία της φύσης 

να είναι ένας αλλοπρόσαλλος πίνακας

του Monet. 

Καθώς βλέπω τον ήλιο να μπαίνει μέσα από τα πορτοπαράθυρα του σπιτιού μου

ανοίγω την πόρτα

βγαίνω έξω

και καίγομαι

καίγομαι

σε κάθε ακτίνα 

κι ύστερα γυρίζω στο δωμάτιό μου.

Νεκρά κρύα χέρια

νιώθω να αγγίζουν το κορμί μου.

Για πόσο ακόμα;

Τι κι αν. 

Αν και.

Τίποτα δεν. 

Ελένη.Μ

Η ανορεξία της ύπαρξης

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω
ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω
κάνω πως γελάω
δεν επιθυμώ το αδύνατο
ούτε το δυνατό, τα απαγορευμένα
για μένα σώματα δε μου χορταίνουν τη ματιά.
Τον ουρανό καμιά φορά
κοιτάω με λαχτάρα
την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του
κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται
στη γοητεία της νύχτας.
Η μόνη μου συμμετοχή
στο στροβίλισμα του κόσμου
είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή.
Αλλά νιώθω και μια άλλη
παράξενη συμμετοχή∙
αγωνία με πιάνει ξαφνικά
για τον ανθρώπινο πόνο.
Απλώνεται πάνω στη γη
σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο
που μουσκεμένο στο αίμα
σκεπάζει μύθους και θεούς
αιώνια αναγεννιέται
και με τη ζωή ταυτίζεται.
Ναι, τώρα θέλω να κλάψω
αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου
η πηγή.