Δεν τελειώσαμε φέτος!

"Κι είν' αλήθεια πως και φέτος

το φλουρί θα το βρούνε οι άλλοι.

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει

Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι

Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει

Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή.

Κι όποιος είπε "και του χρόνου"

θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος"

Στο καλό 2011! 

(δεν τα πήγες άσχημα, αν και μπορούσες και καλύτερα!)

Υγ: Προσπάθησα να σκεφτώ κάτι έξυπνο να γράψω αλλά οι στίχοι του τραγουδιού είναι τόσο περιεκτικοί που ότι κι αν έγραψα μου φαινόταν λίγο!

Για όνειρα γλυκά

Το νανούρισμα σε όλα τα μέρη του κόσμου εξυπηρετεί τον ίδιο σκοπό...


Μάνος Λοΐζος - Νανούρισμα ( Ελλάδα )


Loreena McKennitt - Lullaby ( Ιρλανδία)


Goran Bregovic - Lullaby ( Σερβία )


Secret Garden - Sleepsong ( Νορβηγία )


Calexico - All the pretty little horses ( H.Π.Α )

Ο ύμνος της δημιουργίας

Τότε δεν υπήρχε ούτε μη-ύπαρξη ούτε ύπαρξη,

    δεν υπήρχε αέρας, ούτε ο ουρανός που βρίσκεται πέρα από αυτόν.

Τι τον σκέπαζε και πως;  Και τι τον προστάτευε;

     Υπήρχε εκεί η απύθμενος άβυσσος των υδάτων;

 Τότε δεν υπήρχε θάνατος ούτε αθανασία,

     δεν υπήρχε κανένα σημάδι διαχωρισμού της μέρας και της νύχτας.

Εκείνο το Ένα, ανέπνεε γαλήνια, χωρίς αέρα από την ίδια του την φύση,

     τίποτα άλλο δεν υπήρχε πέρα από αυτό.

Το σκότος στην αρχή σκεπαζόταν από σκοτάδι,

     το όλο ήταν αδιαχώριστο και ρευστό.

Ότι υπήρχε ήταν καινό και χωρίς μορφή,

     τότε με την μεγάλη δύναμη της θερμότητας γεννήθηκε εκείνο το Μοναδικό.

Η επιθυμία ανάβλυσε στην αρχή μέσα του,

     η επιθυμία, ο αρχικός σπόρος του νου.

Οι άγιοι που έψαξαν μέσα στις καρδιές τους,

     σκέφθηκαν ότι  ανακάλυψαν την σχέση της ύπαρξης με την μη-ύπαρξη.

Η ακτινοβολία τους εξάπλωσε φως κατά μήκος του σκότους,

     αλλά ήταν το Ένα επάνω ή ήταν κάτω;

Υπήρχε δημιουργική ισχύς εκεί και δύναμη γονιμότητας,

     κάτω υπήρχε ενέργεια και επάνω ώθηση.

Ποιος ξέρει αληθινά και ποιος μπορεί εδώ να μιλήσει γι’ αυτό;

    Πότε γεννήθηκε αυτό και από που προέρχεται αυτή η δημιουργία;

Οι θεοί ήρθαν μετά από την δημιουργία του κόσμου.

     Ποιος επομένως μπορεί να ξέρει από που προήρθε αρχικά στην ύπαρξη;

Αυτός, η πρώτη αρχή της δημιουργίας, άραγε

     σχημάτισε όλο αυτό ή δεν το σχημάτισε;

Αυτός, που το βλέμμα του ελέγχει όλο τον κόσμο στον ύψιστο ουρανό,

     σίγουρα θα ξέρει, ή ίσως να μην ξέρει.

Το γάλα

"... Έτσι, στα καλά καθούμενα, όπως τους βλέπεις να περπατάνε ή να κάθονται να πίνουν τον καφέ τους. Όπως τρέχουν βιαστικά ή όπως στέκονται έξω από το περίπτερο να κοιτάξουν την κρεμασμένη εφημερίδα. Όπως ψωνίζουν πατάτες απ' το μανάβη ή νεκρά ψάρια από το ψαράδικο. Όπως στέκονται στην ουρά στις τράπεζες ή έξω από την εφορία. Σαν χαιρετιούνται από μακριά, σαν κάνουν χειραψία από κοντά, σαν κάθονται στ' αμάξια τους μέσα κλεισμένοι, στο σινεμά, σα βγάζουν εισιτήρια για το γήπεδο, στα σπίτια τους καθώς ζητάνε τις παντόφλες τους, καθώς απλώνουν μια μπουγάδα, καθώς γυρίζουν με τις σακούλες τα ψώνια και σκύβουν ν' αγκαλιάσουν το παιδί τους... Τους βλέπεις έτσι στα ξαφνικά... να καίγονται!

Υγ1: Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από το θεατρικό έργο "Το γάλα" του Β. Κατσικονούρη. Ίσως υπήρχαν πολύ πιο έντονες σκηνές τις οποίες θα μπορούσα να διαλέξω για την ανάρτησή μου και η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα με την επιλογή. Είναι όμως αργά και αδυνατώ να δακτυλογραφήσω μεγαλύτερο απόσπασμα. Από την άλλη μεριά η παραπάνω σκηνή μπορεί ευκολότερα να σου εξάψει την περιέργεια και να μπεις στη διαδικασία να διαβάσεις ή να παρακολουθήσεις κάποια θεατρική παράσταση ή ακόμα και την κινηματογραφική εκδοχή. Προσωπικά στο συνιστώ ανεπιφύλακτα!
Υγ2: Αρκετές μέρες μακριά από τον αστεροειδή μου και η κατάσταση εδώ πάνω είναι τραγική. Οι αυξημένες απαιτήσεις της σχολής μου αφήνουν ελάχιστο, ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο εγώ θα ήθελα, χρόνο για να ασχοληθώ με το blog. Δεν ανησυχώ, όμως. Ακόμα και μια ανάρτηση το μήνα με αναζωογονεί και   μου υπενθυμίζει το λόγο για τον οποίο αποφάσισα να ξεκινήσω αυτή την προσπάθεια!
Υγ3: Μην δοκιμάσεις ποτέ pH-μετρικό χαρτί! Έχει απαίσια γεύση και μπορεί να σου προκαλέσει αλλεργία. Ξέρω εγώ... 

Cause all I want is the moon upon a stick

I will shape myself into your pocket
Invisible, do what you want, do what you want
I will shrink and I will disappear
I will slip into the groove and cut me up, and cut me up
There's an empty space inside my heart where the weeds take root
So now I'll set you free, I'll set you free
There's an empty space inside my heart where the weeds take root
Tonight I'll set you free, I'll set you free

Slowly we unfurl as lotus flowers
'Cause all I want is the moon upon a stick
Just to see what it is, just to see what is I can't kick the habit
Just to feed your fast ballooning head, listen to your heart

We will shrink and be quiet as mice while the cat is away
Do what we want, do what we want
There's an empty space inside my heart where the weeds take root
So now I set you free, I set you free

'Cause all I want is the moon upon a stick
Just to see what if, just to see what is
Put the lotus flower into my room
Slowly we unfurl as lotus flowers
'Cause all I want is the moon upon a stick
I dance around a pit, the darkness is beneath,
I can't kick your habit
Just to feed your fast ballooning head, listen to your heart


Υγ: Με αυτό ξεκίνησε η μέρα μου και κύλησε θαυμάσια!

"Ένα εντυπωσιακό βίντεο με υλικό που τραβήχτηκε από το διεθνή διαστημικό σταθμό το διάστημα μεταξύ Αυγούστου και Οκτωβρίου του 2011 δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα από την NASA και πραγματικά τα πλάνα με τα γήινα φώτα και το Σέλας κόβουν την ανάσα."

Η ζωή των άλλων

Οι τοίχοι γέμισαν αλμύρα

τα κλάματά σου είναι παντού

κάτι σου είπα για τη μοίρα

και μου 'πες η ζωή είναι αλλού

Σε παίρνει πάλι η θάλασσα των δυνατών σινιάλων

κι εγώ σου λέω πως αλλού είναι η ζωή των άλλων

Παλι μιλάς για ξένους τόπους

λες κι έχεις κι άλλη μια ζωή

πάλι χαμένη μες στους τρόπους

να γίνονται όλα απ'την αρχή

Τα φώτα μη σε κλέβουνε των πλοίων των μεγάλων

αυτή για μας είναι η ζωή, η άλλη είναι των άλλων

All I need is a snowflake...

Άγνωστη Χ

Με σκαλίζεις σαν ξερό χωράφι

Κι ό,τι σάπιο κι άχρηστο βρίσκεις το αγαπάς

Το χρυσάφι μου το πετάς στα σκουπίδια

Αναλογίζομαι την ώρα που θα φεύγεις

Νομίζοντας πως πήρες ό,τι ήθελες να πάρεις

Δίχως ποτέ να σου περάσει απ'το μυαλό

Πως πήρες ό,τι σου άξιζε να πάρεις.

Πως τολμάς και νοσταλγείς τσόγλανε;

εκδ. Λιβάνη, 1999

"Ο νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει". 

(Ελύτης-Μαρία Νεφέλη)

 

Σαμπάχ

Πότε αλύγιστος και πότε χάρτινος,
από τα θαύματα του κόσμου εξαρτημένος.
Νότες ανήσυχες σκαλίζουν τα χωράφια μου
και κάθε άνοιξη φυτρώνουν βενσερέμος.

Όσοι με γέλασαν, όσοι με κέρασαν
πικρό ποτήρι κι άχρηστους κανόνες,
θα ηττηθούν απ' ό,τι πιο αδύναμο
από τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες.

Ψυχή αδάμαστη, θεριό ανήμερο,
το απολιθωμένο φως να σε λογχίσει
κι από το διάφανο το τραύμα το γλυκό
ένα σαμπάχ μακριά να φτερουγίσει.

Dedication

Μικρέ Φωτεινέ Πρίγκηπα,
ποιός σε άφησε μονάχο
να περιπλανιέσαι
σαν ξέμπαρκος άστεγος
ανάμεσα στους αστερισμούς;
Εκεί κι εδώ
σκορπάς ροδοπέταλα
μιας ματαιόπονης αγάπης.
Ποιος τάχα να μαζέψει
τους σπόρους του έρωτά σου;
Σπαρτά χρυσίζουν στο πέρασμά σου
κι εγώ πονηρή αλεπού
καιροφυλαχτώ να βρω
τ'αντικλείδι του νου σου.
Έτσι απρόσμενα
θα έρθω ακάλεστη στα ονείρατά σου
και θα διαβώ απ'τη σκέψη σου.
Μικρέ Φωτεινέ Πρίγκηπα,
γίνε σηματοδότης μου
να φυτρώσει
κάθε αγκάθι
της λησμονιάς μου.

Ελένη Μ.

Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε από μια παλιά συμμαθήτρια και καλή φίλη, την Ελένη. Ένα πρόσωπο που εκτιμώ πολύ και κάποιες φορές βαραίνω με τις δικές μου σκοτούρες, κυρίως γιατί θεωρώ πως αξίζει να τις μοιραστώ μαζί του.

Σ'ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση και το όμορφο mail που έλαβα.

Έρχομαι από την έρημο των άστρων

Έρχεται η φωνή μου άνεμος του απείρου.

Έρχεται η φωνή μου φορτωμένη την αρσενική γύρη των άστρων·

Έρχεται στο λουλούδι του νου σου.

Έρχομαι από την άκρη μιας αιωνιότητας.

Με προβιά και με έκσταση

Μ' ένα κομμάτι σεληνόφωτο στο μέτωπο και μ' ένα κέρατο στη ζώνη

Με μνήμες από πάχνη κι από φωτιά

Έρχομαι από την άκρη μιας αιωνιότητας.

Άφησα τα χνάρια μου πάνω στον πηλό του φωτός.

Φόρεσα τη θωριά του νερού.

Φόρεσα τη δυσκινησία των οστρακόδερμων.

Βόσκησα τους ανέμους κι εξημέρωσα τους ήχους.

Έζησα του λύκου την έκσταση

Μπροστά στον πάγο και στη φωτιά.

Έρχομαι από την άκρη μιας αιωνιότητας.

Έρχομαι από την έρημο των άστρων.

Έρχομαι από την έρημο των άστρων.

Μοναχικός βαδίζω ερημώνοντας το μέλλον.

Στερεύουν οι πηγές της πλάνης τα πάντα ξηραίνονται.

Πλούσια απλώνεται η άμμος και μονάχα η άμμος

Χώρος για περισσότερη σκέψη

Χώρος για περισυλλογή κι ελευθερία

Χώρος του άδειου και της φωτιάς.

Έρχομαι από κει όπου πηγαίνετε

Έρχομαι από την έρημο των άστρων.

Μοναχικός φυτρώνω μες στην έρημο των λαών.

Ήλιος ώριμος.

Γέρνω από γύρη σοφίας.

Άτμαν - Θ.Παπακωνσταντίνου, Γ.Αγγελάκας

Eίν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή...

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα χέρια

Κοιτάζει τα χέρια της. Πώς έγιναν έτσι; Πού βρέθηκαν τόσες φλέβες, τόσες ελιές και σημάδια, τόσες ρυτίδες στα χέρια της; Εβδομήντα χρόνια τα κουβαλάει μαζί της και ποτέ δεν γύρισε να τα κοιτάξει. Ούτε τότε που ήταν χλωρά, ούτε που μέστωσαν, ούτε που μαράθηκαν, ώσπου ξεράθηκαν.

Όλα αυτά τα χρόνια η έγνοια της ήταν αλλού, όχι στα χέρια της: μην κοπεί, μην καεί, μην τρυπηθεί, μην το παρακάνει το βράδυ με τον άντρα της –όποτε τύχαινε, μια στις τόσες– κι ακούσει πάλι τα λόγια του, καρφί στην καρδιά της «πού τα ’μαθες αυτά μωρέ γυναίκα;»

Κοιτάζει τα χέρια της σαν να τα βλέπει πρώτη φορά. Ξένα της φαίνονται, έτσι που κάθονται άνεργα πάνω στη μαύρη ποδιά της, σαν προσφυγάκια. Έτσι της έρχεται να τα χαϊδέψει. Και τι δεν τράβηξαν αυτά τα χεράκια, στα κρύα και στα λιοπύρια, στη φωτιά, στα νερά, στα χώματα, στα κάτουρα και τα σκατά. Πέντε χρόνια κατάκοιτη η πεθερά της, αλύχτησε ώσπου να της βγει η ψυχή.

Κοιτάζει πάλι τα χέρια της. Τι θα τα κάνει; Να τα κρύψει κάτω από την ποδιά της να μην τα βλέπει, να τα χώσει στην περούκα της διπλανής, που κοιμάται με το κεφάλι γουλί, να τα βάλει στις μάλλινες κάλτσες που της έφερε ο γιος της μόλις του ’πε ότι κρυώνει εδώ στο γηροκομείο που την έριξε η μοίρα της; Τόσα χρόνια δεν γύρισε να τα κοιτάξει και τώρα δεν μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω τους.
Κι όταν δεν τα κοιτάει ή κάνει πως δεν τα κοιτάει, την κοιτάνε αυτά. Άνεργα χέρια, τι περιμένεις, αφού δεν έχουν δουλειά  κάθονται και κοιτάνε. Δεν είναι που κοιτάνε, άσ’ τα να κοιτάνε, είναι που κοιτάνε σαν να θέλουνε κάτι. Ξέρει τι θέλουν: να τα χαϊδέψει.

Δεν θα τους κάνει τη χάρη. Ντρέπεται, γριά γυναίκα, να χαϊδεύεται στα καλά καθούμενα. Τα κοιτάζει κλεφτά και βλέπει μια σκουριά από καφέ στο δεξί. Σηκώνεται και πάει στο μπάνιο, πιάνει το μοσχοσάπουνο και πλένει τα χέρια της. Τα πλένει, τα ξαναπλένει, δε λέει ν’ αφήσει το σαπούνι, της αρέσει έτσι που γλιστρούν απαλά το ένα μέσα στο άλλο, «κοίτα, λέει, που μ’ έβαλαν να τα χαϊδέψω θέλοντας και μη, τα σκασμένα» και γελάει από μέσα της και δεν την κοιτάνε τώρα όπως πριν, χαμένα μέσα στους αφρούς και τα χάδια, σαν να’χουν κλείσει τα μάτια, μην τους πάει σαπούνι και τα πάρουν τα δάκρυα.

Ένα ποίημα του Μιχάλ Γκανά από τη συλλογή «Γυναικών, Μελάνι».

Μέρες αργίας

Το blog αυτό αποτελεί το μέρος, όπου καταφεύγω όταν έχω τις μαύρες μου.
Να είσαι χαρούμενος φίλε αναγνώστη που δεν νιώθω, προς το παρόν, την ανάγκη να ανέβω στον αστεροειδή μου...
Να γελάς και να προβληματίζεσαι!

Υ.γ1: Μερικές σελίδες ακόμα για τον "Τελευταίο πειρασμό" του Νίκου Καζαντζάκη.
Yγ2: Στην επόμενη ανάρτηση θα σου γνωρίσω τον καινούργιο μου φίλο. Εκείνον που μου κρατάει συντροφιά καθώς διαβάζω και που θυμάται για μένα τη σελίδα στην οποία τα μάτια μου άρχισαν να κλείνουν νυσταγμένα. 
Yγ3: Τραγουδάκι; Εδώ!

Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές;

-Είναι τόσο σπάνιες οι ευτυχισμένες στιγμές; Ρώτησε κείνο το βράδυ τ'αστέρι.

Το δέντρο μόλις είχε κλείσει τα βλέφαρα του να ξεκουραστεί. Κούνησε τα κλαδιά του κι αποκρίθηκε λίγο νυσταγμένα.

- Όχι... Όχι. Δεν είναι τόσο σπάνιες. Μόνο που... Να, οι άνθρωποι κυνηγούν αυτές τις στιγμές με το μυαλό τους. Κι αυτό είναι, πως να στο πω, υπόθεση τηε καρδιάς.

-Πες μου κάποιες χαρούμενες στιγμές.

-Άσε με τώρα, νυστάζω.

-Πες μου, επέμενε τ' αστέρι. Πες μου μερικές.

-Ένα παξιμαδάκι κανέλας στα ζαρωμένα χέρια της γιαγιάς. Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια κάτω από το κρεβάτι του Φώτη. Ένα κοχύλι στα όνειρα της Αγγελικής... Ένα φορτηγάκι στο χρώμα του φεγγαριού. Καληνύχτα. Νυστάζω πολύ απόψε.

-Πες μου ακόμα μια ευτυχισμένη στιγμή. Και ύστερα θα σ' αφήσω να κοιμηθείς.

-Σ' αγαπώ, πολύ!

-Καληνύχτα! είπε τ' αστέρι τρισευτυχισμένο. Κι έδωσε μια βουτιά και πιάστηκε από τα ματόκλαδα του φεγγαριού.

Απόσπασμα από το βιβλίο "Το χρώμα του φεγγαριού" της Αλκυόνης Παπαδάκη

Υ.Γ: Το φθινόπωρο έφτασε! Τυπικά, τουλάχιστον, αφού όπως φαίνεται θα περιμένουμε πολύ ακόμα για τις πρώτες σταγόνες βροχής. Πάντα μου άρεσε η περίοδος αναμονής για τα πρωτοβρόχια. Η μυρωδιά της βρεγμένης γης. Το καλοκαίρι με κούρασε και χρειάζομαι τη μελαγχολία του καιρού. Ευχές, λοιπόν, για ένα βροχερό και κρύο φθινόπωρο.

Η μέλισσα κι ο άγγελος

Μια μέλισσα καθώς μπαινόβγαινε στα άνθη του κάμπου, είδε έναν άγγελο να κάθεται στη σκιά του πεύκου λευκοντυμένος, με μακριά μαύρα μαλλιά.
-Είσαι ένας άγγελος του Θεού;
-Είμαι ένας άγγελος του Θεού.
-Και είσαι αγόρι ή κορίτσι;
-Δεν είμαι, είπεν ο άγγελος. Και γύρισε αλλού το κεφάλι.
-Ούτε κι εγώ είμαι,όμως θέλω να σε ρωτήσω εκεί στους ουρανούς που γυρνάς, τον έρωτα τον έχεις δει; Πώς είναι;
-Ένας κλέφτης. Από σένα πήρε το κεντρί και το μέλι, κι από μένα τα φτερά, μέλισσά μου... 


Ανάθεμα σε έρωτα - Λουδοβίκος των Ανωγείων

Η αγάπη δεν προσφέρει καμιά ασφάλεια

Η αγάπη θα φόβιζε πολύ λιγότερο ορισμένους από εμάς αν συνοδευόταν από εγγυήσεις. Αλλά ούτε καν η ευλογία της Εκκλησίας και ο νόμος δε μας τις προσφέρουν. Πάντα θα χρειάζεται να εμπιστευόμαστε την αγάπη.

Λίγοι από εμάς δεν έχουμε νιώσει τον πόνο και τη θλίψη που προκαλεί η προδομένη αγάπη. Οι εμπειρίες αυτές μας κάνουν συχνά σκληρούς και μνησίκακους. Φυσικά, υπεύθυνη για τη δυστυχία μας θεωρούμε την αγάπη. Αγνοούμε το γεγονός ότι η αγάπη είναι σταθερή και ότι ασταθείς είμαστε εμείς. Η αγάπη παρέχει εγγύηση, οι άνθρωποι προδίδουν. Την αγάπη μπορούμε πάντα να την εμπιστευόμαστε, αυτοί που αλλάζουν είναι οι άνθρωποι.

Η μοναδική πραγματική ασφάλεια που μπορούμε να έχουμε στην αγάπη είναι όταν χρησιμοποιούμε την ενέργειά μας για να κάνουμε τους εαυτούς μας άξιους ν’ αγαπηθούν. Τότε δεν έχουμε τίποτα να  φοβηθούμε.

Trouble - Coldplay

Σημειώσεις ενός πορνόγερου - Charles Bukowski

φωτογραφία: Ειρήνη Σαριδάκη

-Τί άλλο μπορεί να είναι η αγάπη;

-Με την κοινή έννοια, να νοιάζεσαι πάρα πολύ για κάτι πολύ καλό. Δεν είναι απαραίτητο να σχετίσεται με τη συγγένεια. Μπορεί να είναι μιά κόκκινη μπάλα ή ένα κομμάτι βουτυρωμένης φρυγανιάς.

-Θες να πεις ότι μπορείς ν' αγαπήσεις μια βουτυρωμένη φρυγανιά;

-Μονάχα μερικές κύριε. Κάποια πρωινά. Στο φως ορισμένων ηλιαχτίδων. Η αγάπη εμφανίζεται και φεύγει χωρίς να το προσέξουμε.

-Είναι δυνατόν να αγαπήσεις μία ανθρώπινη ύπαρξη;

-Φυσικά, ιδιαίτερα αν δεν τις ξέρεις τόσο καλά. Μ' αρέσει να τις παρακολουθώ μέσα από το παράθυρό μου να περπατάνε στο δρόμο.

Honey bee - Madrugada

Προσωπικό - Μιχάλης Γκανάς

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει

μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή

δεν αξίζει τον κόπο.

Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη

κι ας μην είναι όπως παλιά,

δε θα πει πως πέθανε η αγάπη,

κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.

Επειδή περνάς δύσκολες μέρες

σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς

που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω

τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας,

δε θα πει πως δεν έχουμε

μοίρα στον ήλιο, έχουμε

τη δική μας μοίρα.

Επειδή πότε είσαι άνθρωπος

και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας

ψωμάκια μικρά της αποδημίας

κι ελπίζουνε τα παιδιά μας

σε καλύτερες μέρες.

Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι

και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι

για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου,

μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ,

αν αλλάζαμε θα ‘μαστε πάλι

δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε

απ’ το άλφα.

Τώρα ξέρουμε πού πονάς

πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση,

διακοπή αίματος και κρυώνουν

τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό

να φορτίσει πάλι τα μέλη

με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.

Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς

και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο

για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά

και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη

κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές

και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά

και καμένα, θέλοντας ο καθένας

να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο

και πηγή, κατά τις περιστάσεις

ή και όλα μαζί στην ανάγκη,

δε θα πει πως εγώ δε μπορώ

να γίνω κάτι απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί,

κι αν είναι να περάσω

μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς–

ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

Alone With Everybody

The flesh covers the bone and they put a mind in there and sometimes a soul. And the women break vases against the walls and the men drink too much and nobody finds the one, but keep looking crawling in and out of beds. Flesh covers the bone and the flesh searches for more than flesh. There's no chance at all: we are all trapped by a singular fate. Nobody ever finds the one. The city dumps fill, the junkyards fill, the madhouses fill, the hospitals fill, the graveyards fill. 

Nothing else fills. 

Coldplay-How you see the world

Αργοπεθαίνει - Pablo Neruda

«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε ημέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλά σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο από το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο "ι" αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια, που μετατρέπουν ένα χασμουρητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, οποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του. Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις ημέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».

Ο μικρός πρίγκιπας - Antoine de Saint-Exupéry

Μόνικα - Away from my land

Τι πάει να πει "εξημερώνω";

-Είναι κάτι που έχει ξεχαστεί από καιρό, είπε η αλεπού. Σημαίνει "δημιουργώ δεσμούς..."

-Δημιουργώ δεσμούς;

-Βέβαια, είπε η αλεπού. Για μένα ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγόρι ολόιδιο με τα αλλά εκατό χιλιάδες αγοράκια. Και δε σε χρειάζομαι. Και ούτε εσύ με χρειάζεσαι. Για σένα δεν είμαι παρά μόνο μια αλεπού ίδια με άλλες εκατό χιλιάδες άλλες αλεπούδες. Αν όμως μ' εξημερώσεις, θα χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο. Θα είσαι για μένα ο μοναδικός στον κόσμο. Θα είμαι για σένα μοναδική στον κόσμο..

-Αρχίζω να καταλαβαίνω ,είπε ο μικρός πρίγκιπας. Ξέρω ένα λουλούδι, νομίζω πως με εξημέρωσε…

-Σε παρακαλώ.. εξημέρωσε με.

-Το θέλω μα δεν έχω χρόνο. Έχω να ανακαλύψω φίλους και πράγματα να γνωρίσω.

-Γνωρίζουμε μονάχα τα πράγματα που εξημερώνουμε, είπε η αλεπού. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίσουν τίποτα. Τ’ αγοράζουν όλα από τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλούν φίλους , οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Αν θέλεις έναν φίλο, εξημέρωσε με.

-Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

-Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου κι εσύ δεν θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά... Θα ήταν καλύτερα να ερχόσουν την ίδια ώρα πάντα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα στις τέσσερις τ’ απόγευμα, από τις τρεις θ΄ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και θ΄ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δεν θα ξέρω πότε να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…