Κοκαΐνη

Socos & The Live Project Band from the album Kafka (2007)

Απ' την κραιπάλη που με πλάκωσε βαρειά,

παράλυτος μ' εκφυλισμένα μάτια,

ποιος θά 'ρθει να με σώσει μια νυχτιά;

Οραματίζομαι συχνά μιαν ύπαρξη

μια κόρη με τα κάλλη τα περίσσια

που θα με φέρει στην αλήθεια, ίσια

που θα με βγάλει απ' τον έκλυτό μου βίο...

Αντίο...

Θα βρω μια θεία ξεκούραση στα χέρια της,

και στο κορμί μου θ' απλωθεί αθάνατος

βαρύς και μελαγχολικός ο θάνατος.

(Ω, τι γλυκά που ζει κανείς στο πέλαγος

των αναμνήσεων, έξω των ορίων

των γνώριμών μας των περιθωρίων

που κυβερνούν εχθροί και φίλοι-πίθηκοι,

ανήθικοι,

στο βάθος βυθισμένοι των οργίων...)

Μέσα στην αγκαλιά σου, με κατάνυξη

βλέπω δειλά να μου χαμογελάς σαν άνοιξη

γεμάτη ανθούς και μύρα στολισμένη

Αγαπημένη...

Γύρε σιμά και δως μου το χεράκι σου

να τ' ακουμπήσω λίγο στην καρδιά μου,

Κυρά μου

Απ' την κραιπάλη που με πλάκωσε βαρειά

και που στεγνά τη φθείρει τη Ζωή μου

εσύ θα ' ρθείς, Θεά μου εξωτικιά

να σώσεις τη χαμένη ύπαρξή μου

Η απόλαυσή σου έντονη σα βέλος

ας έρθει να μου δώσει ένα τέλος.

Αυτόν που τρέφεις

Η σονάτα του σεληνόφωτος

Πειραματική σκηνή της "Τέχνης" - 2010

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. 

Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται 

ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. 

Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. 

Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι,

ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, 

ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου

 λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.

Το κοχύλι

Pablo Picasso, Οι λουόμενες (Les beigneuses). 1918

Έπεσα για να κολυμπήσω

κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω

σαν το κοχύλι μες την άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες

με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι

κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω

πού να 'ν' η αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο

κι έμεινε το νησί μονάχο.

Πηγή

Αστρικό

Summer night- Winslow Homer 



Ο θόλος
τα αστέρια
μια λαμπερή τελεία
σαν στίγμα,
un grain de folie
και η πυρακτωμένη γραφή
πάνω στου γιασεμιού
το λευκοσέντονο
αποχαυνωμένη
ονείρωξη.

Ελένη.Μ

Μισή πίστη

Θα προσπαθήσω να περάσω από τα χρόνια
σαν μια ιδέα που περνάει απ’ το μυαλό
και σαν τσιγάρο που θα σβήσει σε μπαλόνια
θα πέσω πάνω στης ζωής μου το σκοπό

Και κάθε βράδυ θα σκαρώνω μια ιστορία
που θα `χει ήρωα τον άλλο μου εαυτό
αυτόν που ζει μόνο μέσα στη φαντασία
και είναι έτοιμος να κάνει φονικό
Και θα στήσω σημαίες στις κορφές μου
για να φαίνονται οι αντοχές μου
Με μια πίστη μισή και στο χέρι μια ευχή
λίγη άμμο απ’ τις ακρογιαλιές μου

Θα προσπαθήσω να περάσω απ’ τα χρόνια
όπως περνάει απ’ το δρόμο ένα παιδί
φάλτσα σφυρίζοντας και με λυτά κορδόνια
θα φτάσω απέναντι να κλείσω τη γιορτή

Και κάθε βράδυ θα σκαρώνω μια ιστορία
που θα `χει ήρωα τον άλλο μου εαυτό
αυτόν που ζει μόνο μέσα στη φαντασία
και είναι έτοιμος να κάνει φονικό
Και θα στήσω σημαίες στις κορφές μου
για να φαίνονται οι αντοχές μου
Με μια πίστη μισή και στο χέρι μια ευχή
λίγη άμμο απ’ τις ακρογιαλιές μου

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Χρόνος

The Disintegration of the Persistence of Memory/ Η αποσύνθεση της εμμονής της μνήμης -Salvador Dali 

Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται. 

Ο χρόνος 

ένα ρυάκι,

που στο πέρασμά του 

δεν υπολογίζει 

ούτε συγχωρεί 

τίποτα. 

Διχαλωτό δηλητήριο 

μεταξύ παγιωμένων 

καταστάσεων.

Παίγνιο παραγόντων. 

Ελένη. Μ 

Διαδρομή

Οι ίδιες στάσεις περιμένουν τους ίδιους ανθρώπους 

ή 

οι ίδιοι άνθρωποι περιμένουν τις ίδιες στάσεις; 

Κάτι που να μην είναι περίεργο,

να αλλάξω στάση ή στάση ανθρώπου,

γιατί έτσι,

χωρίς να υπάρχει λόγος

μονάχα για το κέφι μου. 

Σαραβαλιασμένα λεωφορεία 

που σταματάνε απότομα 

δίχως ταχύτητα.

Το σπρώξιμο της αδράνειας,

η μεταφυσική των ματιών μου

σε σκουριασμένους μεντεσέδες. 

Ελένη.Μ 

Η νύχτα στο νησί

Όλη την νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου.
Στην θάλασσα πλάι, στο νησί.
Άγρια ήσουν και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο.
Ανάμεσα στην φωτιά και στο νερό.
Ίσως πολύ αργά τα όνειρα μας ενώθηκαν.
Στο ύψος ή στο βάθος.
Ψηλά στα κλαδιά που τα κουνάει ο ίδιος ο άνεμος.
Κάτω σαν ρίζες κόκκινες που ακουμπάνε μεταξύ τους.
Ίσως το όνειρο σου απομακρύνθηκε απο το δικό μου
και στην σκοτεινή θάλασσα με αναζητούσε όπως πρίν.
Όταν ακόμα δεν υπήρχες.
Όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλευρό σου.
Και τα μάτια μου γύρευαν,
αυτό που τώρα
-ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό-
σου προσφέρω απλόχερα
γιατί είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα μαζί σου 

όλη την νύχτα που η γή, η σκοτεινή γυρίζει 

με ζωντανούς και πεθαμένους.
Κι όταν ξύπνησα στα ξαφνικά
μες στο σκοτάδι
το χέρι μου είχα γύρω απο την μέση σου.
Ούτε η νύχτα ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και μόλις ξύπνησα το στόμα σου
βγαλμένο απ’το όνειρο σου
μου έδωσε την γεύση της γής
του θαλασσινού νερού, των φυκιών,
του βυθού της ζωής σου
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο απο την αυγή
σαν να μου ερχόταν
απο την θάλασσα που μας κυκλώνει.

Pablo Neruda 

- Οι στίχοι του καπετάνιου (1952) -

Κεντρί

Untitled -Norman Bluhm



Αυτός είναι ο κόσμος,
μια μέλισσα
που σε εξοστρακίζει
όταν γυρίζει ανάποδα.
Ανήμπορη μπροστά στην πέτρα που γίνεται ξύλο
ή και αντιστρόφως.
Και σε πλησιάζει
για δάγκωμα
στα χείλη
(πονάς
πεινάς
διψάς)
μια μανία
για της ζωής την κερήθρα και του θανάτου το κεντρί.
Ο ήλιος που συνεχίζει στο απυρόβλητο
να (σε) καίει,
για πόσο ακόμα θα συνεχιστεί
να, δεν, θες.
                                                                                           

                                                                                                   Ελένη. Μ