Αιώνια

Που είσαι;

Κουράστηκα

Άδειασα

Ξέρεις είναι δύσκολο να αναζητάς μιαν απάντηση σε ένα επίμονο ερωτηματικό. 

Αιώνια αναπάντητο(ς). 

Ελένη.Μ 

ΧΧΧVI

Υπάρχουν ποιητές που είναι τεχνίτες

και δουλεύουν τους στίχους

όπως το ξύλο.

Τι λυπηρό να μην ξέρεις ν'ανθίζεις!

Να 'χεις να βάζεις στίχο σε στίχο, όπως αυτός

που χτίζει ένα τοίχο

και βλέπει αν στέκεται καλά

και τον γκρεμίζει αν δεν είναι έτσι.

Αλλά το μόνο έργο τέχνης είναι η γη μας

που αλλάζει και πάντα η ίδια είναι και πάντα ωραία.

Το σκέφτομαι, όχι όπως οποιοσδήποτε σκέφτεται,

αλλά όπως αυτός που αναπνέει.

Κοιτάζω τα λουλούδια και γελάω...

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνουν, ούτε κι εγώ αν τα καταλαβαίνω.

Γνωρίζω όμως ότι η αλήθεια μαζί τους και μαζί μου είναι

Στην κοινή μας θεότητα

που μας αφήνει να φύγουμε, να ζήσουμε για τη γη.

Ευτυχισμένοι στα χέρια τις εποχές σηκώνουμε

Ν'αφήνουμε τον άνεμο να μας αποκοιμίζει 

και στα όνειρά μας, όνειρα να μην έχουμε.

Όποιος έχει λουλούδια ανάγκη το Θεό δεν έχει.

Έχει(ς) πάθει ανο(η)σία

Πρωινά ουράνια τόξα 

σε κάτι λοξά ρυάκια

βενζίνης ανακαταμένα με λίγη όξινη βροχή.

Σπίρτο

ή μάλλον

σπίρτα,

άναψέ τα! όλα!

Θέλω απόψε να με δω να καίγομαι. 

Όταν δεν αντί-δρας, αρρωσταίνεις, 

έχει(ς) πάθει 

ανο(η)σία. 

Ελένη. Μ 

Δακρυσμένα μάτια

Η τράτα

"Η Τράτα" από το λαϊκό μπάλετο "Η Θάλασσα" (1949) του Νίκου Σκαλκώτα, σε εκτέλεση της Ορχήστρας των Χρωμάτων.

Για τη ζωή

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
 Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ᾿ ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.

Πρέπει νὰ τηνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ θὰ φυτέυεις, σὰ νὰ ποῦμε,
ἐλιὲς ἀκόμα στὰ ἑβδομῆντα σου
Ὄχι καθόλου γιὰ νὰ μείνουν στὰ παιδιά σου
Μὰ ἔτσι γιατὶ τὸ θάνατο δὲ θὰ τόνε πιστεύεις
Ὅσο κι ἂν τὸν φοβᾶσαι
Μὰ ἔτσι γιατί ἡ ζωὴ θὲ νὰ βαραίνει
                           πιότερο στὴ ζυγαριά.

Λίγα γαρούφαλα

 Λίγα γαρούφαλα απομένουνε στις γλάστρες
Στον κάμπο θα `χουν κιόλας οργώσει τη γης
Ρίχνουν το σπόρο
Έχουν μαζέψει τις ελιές
Όλα ετοιμάζονται για το χειμώνα

Κι εγώ γεμάτος απ' την απουσία σου
Φορτωμένος με την ανυπομονησία των μεγάλων ταξιδιών
Περιμένω σαν αγκυροβολημένο φορτηγό
μέσα στην Προύσα

Ναζίμ Χικμετ

 Απόδοση: Γιάννης Ρίτσος 

- Επιστολές και ποιήματα, 1942-1946-

Παρακάτω ο Μάνος Λοΐζο προλογίζει και τραγουδάει την μελοποιημένη εκδοχή του ποιήματος. Το ντοκουμέντο είναι δανεισμένο από το εξαιρετικό κανάλι του Μάνου Ορφανουδάκη.

Πράσινα άλογα

Θα βρέχει, θα βρέχει

και εμείς θα τραμπαλιζόμαστε

μέσα στην ανεμοδούρα της βροχής,

με τα μάτια ορθάνοιχτα, γεμάτα σπίθες από αγωνία,

σαν ξινόμηλα που επιπλέουν στον κουβά με το νερό

βορά για τα πράσινα άλογα

και τότε

Θα γελάμε, θα γελάμε

                                                                               
                                                                                                        Ελένη.Μ

Away

Ligeti Miklós

 

-Will you leave me thus?

- Say no, say no... 

Ελένη.Μ

Εικόν' αχειροποίητη

Eικόν' αχειροποίητη, που στην καρδιά μου σ' είχα,
κ' είχα για μόνο φυλαχτό μια της κορφής σου τρίχα.

Oνείρατα στον ύπνο μου μαυροφτερουγιασμένα,
σαν περιστέρι στη σπηλιά μ' ετάραξαν για σένα.

Τ' αηδόνια αυτά που κελαηδούν μου φαίνονται να κλαίνε
κίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε.

Kίνδυνο, μαύρο σύννεφο, οι μάγισσες μου λένε·
τ' αηδόνια αυτά που κελαδούν μου φαίνονται να κλαίνε.

Να σε χαρεί κι η άνοιξη μαζί με τα λουλούδια
όπου 'ναι σαν αμέτρητα ζωγραφιστά τραγούδια.

Συ στο σκολειό δεν έμαθες να γράφης ραβασάκια·
στα χείλη σου τα ρόδινα πού τά 'βρες τα φαρμάκια;

Στα μάτια τα ψιχαλιστά πόχ' έρωτας καρτέρι,
πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει.

Τη χάρη σου τη σπλαχνική μη μ' αρνηστείς αρνί μου
αγάπη μου αιώνια αγάπη μου στερνή μου

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης 

XLII

Η άμαξα πέρασε από το δρόμο κι έφυγε
Κι ο δρόμος δεν έγινε ούτε πιο άσχημος ούτε πιο όμορφος.
Έτσι και με των ανθρώπων τη δράση, σε όλο τον κόσμο.
Δεν αφαιρούμε και δεν προσθέτουμε τίποτα.
Περνάμε και ξεχνιόμαστε.

Κι ο ήλιος έρχεται κάθε μέρα στην ώρα του  

~

Όταν έρθει η Άνοιξη
Ίσως πια να μη βρίσκομαι στον κόσμο.
Σήμερα, να μπορούσα θα’ θελα
Την Άνοιξη σαν πρόσωπο να την σκεφτώ.
Θα μπορούσα έτσι να φανταστώ πως κλαίει για μένα
Βλέποντας πως το  φίλο το μοναδικό της έχει χάσει.
Μα η Άνοιξη δεν είναι ούτε πράγμα,
ούτε ένας τρόπος να μιλάς.
Ούτε τα λουλούδια, ούτε τα πράσινα φύλλα επιστρέφουν
Υπάρχουν νέα φύλλα, νέα λουλούδια
Υπάρχουν νέες, μυρωδάτες μέρες.
Τίποτα δεν γυρίζει, δεν επαναλαμβάνεται
Επειδή είναι πραγματικό το κάθε τι.

 
~

Ίσως αυτή να είναι
Η τελευταία μέρα της ζωής μου.
Το χέρι το δεξί μου σήκωσα τον ήλιο χαιρετώντας.
Μα δεν τον χαιρετούσα για αντίο.
Ήμουν χαρούμενος
Που να τον δω ακόμα μια φορά μπορούσα.
–Αυτό ήταν όλο.

Fernando Pessoa

Αφιερωμένο στον Κωστή Ψυλλάκη

Έρημα βουνά

Όλη αυτή η διάχυτη ματαιοπονία της κατάρρευσης. 

Ως πότ(έ) ρε άνθρωπε; 

Δεν το δέχομαι ούτε το αποδέχομαι. 

9/10/2013 

Ελένη.Μ

Μόχα

Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα

και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα.

Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια

ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ’ το χάρτη

και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει.

Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει

τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός, Μόχα ο πνιγμένος

Μόχα, αυτός που όσο και αν πιει πια δε μεθάει.

Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος

Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...

Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος

Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η Μοίρα.

Τρέχει απ’ τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα

Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...

Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια

θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη.

Θα `ρχεται `κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει

πάνω στην άμμο και θα τραγουδάει τάχα...

Ότι θα έρθω από μακριά και `γώ σε λίγο, 

ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα.

Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα, 

θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...

Έρχεται ο Μόχα ο τρελός πάλι χαμένος, 

κοιτάει τις άγκυρες και όλο φωνάζει "βίρα!"

Μέσ’ στο λιμάνι τριγυρνάνει μαγεμένος

Μόχα, η σκουριά η σκουριά και η αλμύρα...

Στίχοι/Μουσική: Παύλος Παυλίδης

Pigeon

Η ζωή είναι μια αναπνοή και ο θάνατος ένα ξεχασμένο πούπουλο κάτω από ένα κιόσκι. Η μαγκούρα ενός παπά που ξαποσταίνει κάτω από ένα φθινοπωρινό ηλιοστάσιο. Σιωπή όταν μιλούν οι μισοτελειωμένες κατακόμβες του πεπερασμένου σώματος. Μην με βάλετε εκεί μέσα, δεν θα ησυχάσω, ούτε θα αφήσω ήσυχους εσάς. Πέρασες στην άλλη ζωή σαν περιστέρα, σε θυμάμαι όπως πάντα άλλωστε. 

Η πίστη είναι σαν ένα ανυπόταχτο παιδί μπρος στα καπρίτσια της φούστας της μάνας του. Στην τελική δεν πιστεύω σε τίποτα, αλλά εσύ μετενσαρκώθηκες - η σημερινή επιβεβαίωση όταν μου έκλεισες το μάτι μπροστά σε έναν κάκτο που έτρεχε τρεχούμενο νερό μέσα από μια πήλινη γλάστρα. 

Όχι εις μνήμην, εις συνάντηση στο κάποτε του πρώτου εαυτού μας, εκείνου του πρωτόπλαστου κυττάρου, της διάχυτης ενέργειας στο σύμπαν. Σκόνη. 

29/9/2013   

Ελένη. Μ

Ανένδοτο

Σεπτεμβριανό. Πατρική φιγούρα της Ηλέκτρας. Η Σφίγγα δεν φτιάχτηκε για τον Οιδίποδα αλλά για τον άνθρωπο. Η πλεκτάνη του αινίγματος- ήταν του εγκλήματος, παράφραση της χωρίς όνομα. 1+ 1 δώρο, σε τιμή προσφοράς. Την αποκαλεί "συμπεθέρα" για αυτό ποτέ δεν μου άρεσαν οι γείτονες ενοικίασης. Κοινότυπο φαινόμενο που το αποκαλώ "κτερίσματα της ανθρώπινης γελοιότητας" και δεν γουστάρω καθόλου τις εγκυμονούσες έξεις. Η στωικότητα της αντιμετώπισης. Είμαι κάτι σαν που ενίοτε γίνεται "αν"- κατά βάθος είναι "δεν"- το ήξερα και το ξέρω σαν/ κατά εξακολούθηση. Πάλι μιλάς με αποφατικές υποθέσεις της ασυνέπειας. Πρέπει με κάποιον τρόπο να φτιάξω και τη βρύση. 

Ελένη.Μ

Κάτι σαν που δεν

Nostalghia-Andrei Tarkovsky

 

Έχω αρχίσει να προλαβαίνω τα φώτα και αυτό με ανησυχεί.

*

Όταν θέλω να ουρλιάξω συνήθως καλύπτομαι με μια κουρτίνα, αυτήν του παραθύρου. 

*

Σου συμβαίνει όταν. 

Ελένη.Μ

Σημειώσεις στο πόδι

Είναι 5.30, δείχνει λάθος ώρα αλλά ας είναι. Η θερμοκρασία στους 24 βαθμούς κελσίου μάλλον και αυτό λάθος γιατί μέσα στο κεφάλι μου κάτι με τρελαίνει και καίγομαι αλλά δεν ξέρω τι ή μάλλον ξέρω αλλά δεν τολμώ να το πω. Για άλλη μια φορά ξανά χάνομαι και δεν μπορώ να επιστρέψω εκεί που ήμουν, τίποτα το μη σύνηθες. Κάποια τουρίστρια κορδώνεται μπροστά στο νυχτερινό τοπίο που εξακολουθεί να μου είναι τόσο blasé, τόσο εκείνη όσο και το τοπίο. Και να ξέρεις πως η ποίηση γράφεται επί τόπου. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λεωφορεία, έχω πολλές τάσεις κλειστοφοβίας όπως και φυγόκεντρες τάσεις από αυτές και από το οτιδήποτε, παρά μονάχα οι δρόμοι που (με) ακολουθούν. 

Ελένη.Μ

Μικρή μοναξιά

Στην γωνιά της αυλής, μέσα στα σαπουνόνερα,

κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν από το βάρος της ευωδιά τους.

Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα.

Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή

Γιάννης Ρίτσος

"Ασκήσεις", 1950-1960

Κοκαΐνη

Socos & The Live Project Band from the album Kafka (2007)

Απ' την κραιπάλη που με πλάκωσε βαρειά,

παράλυτος μ' εκφυλισμένα μάτια,

ποιος θά 'ρθει να με σώσει μια νυχτιά;

Οραματίζομαι συχνά μιαν ύπαρξη

μια κόρη με τα κάλλη τα περίσσια

που θα με φέρει στην αλήθεια, ίσια

που θα με βγάλει απ' τον έκλυτό μου βίο...

Αντίο...

Θα βρω μια θεία ξεκούραση στα χέρια της,

και στο κορμί μου θ' απλωθεί αθάνατος

βαρύς και μελαγχολικός ο θάνατος.

(Ω, τι γλυκά που ζει κανείς στο πέλαγος

των αναμνήσεων, έξω των ορίων

των γνώριμών μας των περιθωρίων

που κυβερνούν εχθροί και φίλοι-πίθηκοι,

ανήθικοι,

στο βάθος βυθισμένοι των οργίων...)

Μέσα στην αγκαλιά σου, με κατάνυξη

βλέπω δειλά να μου χαμογελάς σαν άνοιξη

γεμάτη ανθούς και μύρα στολισμένη

Αγαπημένη...

Γύρε σιμά και δως μου το χεράκι σου

να τ' ακουμπήσω λίγο στην καρδιά μου,

Κυρά μου

Απ' την κραιπάλη που με πλάκωσε βαρειά

και που στεγνά τη φθείρει τη Ζωή μου

εσύ θα ' ρθείς, Θεά μου εξωτικιά

να σώσεις τη χαμένη ύπαρξή μου

Η απόλαυσή σου έντονη σα βέλος

ας έρθει να μου δώσει ένα τέλος.

Αυτόν που τρέφεις

Η σονάτα του σεληνόφωτος

Πειραματική σκηνή της "Τέχνης" - 2010

Ἄφησέ με ναρθῶ μαζί σου. 

Τί φεγγάρι ἀπόψε! Εἶναι καλὸ τὸ φεγγάρι, - δὲ θὰ φαίνεται 

ποὺ ἄσπρισαν τὰ μαλλιά μου. 

Τὸ φεγγάρι θὰ κάνει πάλι χρυσὰ τὰ μαλλιά μου. 

Δὲ θὰ καταλάβεις. Ἄφησέ με νἄρθω μαζί σου.

Ὅταν ἔχει φεγγάρι, μεγαλώνουν οἱ σκιὲς μὲς στὸ σπίτι,

ἀόρατα χέρια τραβοῦν τὶς κουρτίνες, 

ἕνα δάχτυλο ἀχνὸ γράφει στὴ σκόνη τοῦ πιάνου

 λησμονημένα λόγια - δὲ θέλω νὰ τ᾿ ἀκούσω. Σώπα.

Το κοχύλι

Pablo Picasso, Οι λουόμενες (Les beigneuses). 1918

Έπεσα για να κολυμπήσω

κι άφησα την καρδιά μου πίσω

Άφησα την καρδιά μου χάμω

σαν το κοχύλι μες την άμμο

Πέρασαν όλες οι κοπέλες

με τα μαγιό και τις ομπρέλες

Ύστερα πέρασαν οι φίλοι

κανείς δε βρήκε το κοχύλι

Χρόνους και χρόνους κολυμπάω

πού να 'ν' η αγάπη για να πάω

Έφαγε η θάλασσα το βράχο

κι έμεινε το νησί μονάχο.

Πηγή

Αστρικό

Summer night- Winslow Homer 



Ο θόλος
τα αστέρια
μια λαμπερή τελεία
σαν στίγμα,
un grain de folie
και η πυρακτωμένη γραφή
πάνω στου γιασεμιού
το λευκοσέντονο
αποχαυνωμένη
ονείρωξη.

Ελένη.Μ

Μισή πίστη

Θα προσπαθήσω να περάσω από τα χρόνια
σαν μια ιδέα που περνάει απ’ το μυαλό
και σαν τσιγάρο που θα σβήσει σε μπαλόνια
θα πέσω πάνω στης ζωής μου το σκοπό

Και κάθε βράδυ θα σκαρώνω μια ιστορία
που θα `χει ήρωα τον άλλο μου εαυτό
αυτόν που ζει μόνο μέσα στη φαντασία
και είναι έτοιμος να κάνει φονικό
Και θα στήσω σημαίες στις κορφές μου
για να φαίνονται οι αντοχές μου
Με μια πίστη μισή και στο χέρι μια ευχή
λίγη άμμο απ’ τις ακρογιαλιές μου

Θα προσπαθήσω να περάσω απ’ τα χρόνια
όπως περνάει απ’ το δρόμο ένα παιδί
φάλτσα σφυρίζοντας και με λυτά κορδόνια
θα φτάσω απέναντι να κλείσω τη γιορτή

Και κάθε βράδυ θα σκαρώνω μια ιστορία
που θα `χει ήρωα τον άλλο μου εαυτό
αυτόν που ζει μόνο μέσα στη φαντασία
και είναι έτοιμος να κάνει φονικό
Και θα στήσω σημαίες στις κορφές μου
για να φαίνονται οι αντοχές μου
Με μια πίστη μισή και στο χέρι μια ευχή
λίγη άμμο απ’ τις ακρογιαλιές μου

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου

Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Χρόνος

The Disintegration of the Persistence of Memory/ Η αποσύνθεση της εμμονής της μνήμης -Salvador Dali 

Πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται. 

Ο χρόνος 

ένα ρυάκι,

που στο πέρασμά του 

δεν υπολογίζει 

ούτε συγχωρεί 

τίποτα. 

Διχαλωτό δηλητήριο 

μεταξύ παγιωμένων 

καταστάσεων.

Παίγνιο παραγόντων. 

Ελένη. Μ 

Διαδρομή

Οι ίδιες στάσεις περιμένουν τους ίδιους ανθρώπους 

ή 

οι ίδιοι άνθρωποι περιμένουν τις ίδιες στάσεις; 

Κάτι που να μην είναι περίεργο,

να αλλάξω στάση ή στάση ανθρώπου,

γιατί έτσι,

χωρίς να υπάρχει λόγος

μονάχα για το κέφι μου. 

Σαραβαλιασμένα λεωφορεία 

που σταματάνε απότομα 

δίχως ταχύτητα.

Το σπρώξιμο της αδράνειας,

η μεταφυσική των ματιών μου

σε σκουριασμένους μεντεσέδες. 

Ελένη.Μ 

Η νύχτα στο νησί

Όλη την νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου.
Στην θάλασσα πλάι, στο νησί.
Άγρια ήσουν και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο.
Ανάμεσα στην φωτιά και στο νερό.
Ίσως πολύ αργά τα όνειρα μας ενώθηκαν.
Στο ύψος ή στο βάθος.
Ψηλά στα κλαδιά που τα κουνάει ο ίδιος ο άνεμος.
Κάτω σαν ρίζες κόκκινες που ακουμπάνε μεταξύ τους.
Ίσως το όνειρο σου απομακρύνθηκε απο το δικό μου
και στην σκοτεινή θάλασσα με αναζητούσε όπως πρίν.
Όταν ακόμα δεν υπήρχες.
Όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλευρό σου.
Και τα μάτια μου γύρευαν,
αυτό που τώρα
-ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό-
σου προσφέρω απλόχερα
γιατί είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα μαζί σου 

όλη την νύχτα που η γή, η σκοτεινή γυρίζει 

με ζωντανούς και πεθαμένους.
Κι όταν ξύπνησα στα ξαφνικά
μες στο σκοτάδι
το χέρι μου είχα γύρω απο την μέση σου.
Ούτε η νύχτα ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και μόλις ξύπνησα το στόμα σου
βγαλμένο απ’το όνειρο σου
μου έδωσε την γεύση της γής
του θαλασσινού νερού, των φυκιών,
του βυθού της ζωής σου
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο απο την αυγή
σαν να μου ερχόταν
απο την θάλασσα που μας κυκλώνει.

Pablo Neruda 

- Οι στίχοι του καπετάνιου (1952) -

Κεντρί

Untitled -Norman Bluhm



Αυτός είναι ο κόσμος,
μια μέλισσα
που σε εξοστρακίζει
όταν γυρίζει ανάποδα.
Ανήμπορη μπροστά στην πέτρα που γίνεται ξύλο
ή και αντιστρόφως.
Και σε πλησιάζει
για δάγκωμα
στα χείλη
(πονάς
πεινάς
διψάς)
μια μανία
για της ζωής την κερήθρα και του θανάτου το κεντρί.
Ο ήλιος που συνεχίζει στο απυρόβλητο
να (σε) καίει,
για πόσο ακόμα θα συνεχιστεί
να, δεν, θες.
                                                                                           

                                                                                                   Ελένη. Μ  

Καράβι στον τοίχο

Κίτρινο φως η Αθήνα τρεμοσβήνει
καράβι στα πελάγη του καημού
σε μιας σπιλιάδας σε κοιτώ τη δίνη
να μου μιλάς με σήματα καπνού

Στην Πύλο στο Μιστρά στη Φρεαττύδα
μου χάρισες μι’ αλήθεια από πηλό
της νύχτας σου το μπλε εγώ το είδα
πριν να κλειστείς σε κόσμο σκοτεινό (σιωπηλό)

Έτσι ήταν πάντα ουρανέ μου κι έτσι θα `ναι
στο χώμα οι ρίζες στα τυφλά θα προχωράνε
ότι δε λέγεται το νου θα βασανίζει
και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει

Κίτρινο φως η Αθήνα και θυμάμαι
κορμιά καράβια θάλασσες ματιές
και λόγια που ακόμα με μεθάνε
θυμήσου το αύριο έλπιζε για το χτες

Στα χείλη η τρικυμία του φιλιού σου
στο γόνατο του πόθου η γρατζουνιά
ζωγράφισε στον τοίχο του κελιού σου
ένα καράβι κι άνοιξε πανιά

Έτσι ήταν πάντα ουρανέ μου κι έτσι θα ναι
στο χώμα οι ρίζες στα τυφλά θα προχωράνε
ότι δε λέγεται το νου θα βασανίζει
και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει

Άλκης Αλκαίος

Γυμνή