Όταν ο έρωτας είναι ουσιώδης και όχι επουσιώδης..

 

Με μικρά χι τσεκάριζα πυρπολημένους τόπους στον γαλατένιο άτλαντα του κορμιού σου επάνω. Ήταν αράχνη το στόμα μου που έστηνε τον ιστό της χιαστί. Μέσα σου, επάνω στην πλάτη σου, διψαλέο, περίτρομο.
Σου έλεγα παραμύθια και θρύλους στις όχθες του εσπερινού, κουκλί μου λυπημένο και γλυκό, για να σου τήνε πάρω έτσι τη λύπη. Για 'ναν κύκνο, για 'να δέντρο, για κατιτί αλαργινό κι αλέγρο. Για την ώρα των σταφυλιών, για τον καιρό της ώριμης οπώρας.
Ζούσα αραγμένος σε λιμάνι ώσπου σ' αγάπησα, και τη μοναξιά μου την τραβέρσωναν τα όνειρα και η σιωπή. Δεσμώτης ήμουν ανάμεσα σε θάλασσα και θλίψη. Βουβός, αλλοπαρμένος, ανάμεσα σε ασάλευτους βαρκάρηδες του πόρτου.
Από τα χείλια ως τη φωνή κάτι όλο χάνεται. Κάτι φτεροκοπάει, του τρόμου κάτι και της λησμονιάς. Έτσι, να, σαν δίχτυα που δεν δύνονται να κρατήσουν το νερό, μαμούνι μου εσύ, παρά σταγόνες κάποιες μόνο στους βρόχους τους τρεμουλιαστές. Κι ωστόσο, πάντα κάτι τραγουδάει σ' αυτά εδώ τα έπεα πτερόεντα.
Κατιτίς τραγουδάει, κατιτίς αναθρώσκει ως το άπληστο στόμα μου. Να ήτανε λέει να σου ψάλλουνε μεγαλυνάρια μ' όλα τα λόγια της χαράς. Διθυράμβους ν' ακούσεις, να σ' ανάψουνε και να πετάξεις σαν καμπαναριό στα χέρια ενός θεότρελου. Τρυφερή μου εσύ, λυπημένη - τι τρέχει, ξαφνικά; Τι έγινε; Καλά, καλά δεν πρόλαβα στην κορφή του ωραίου όρους ν' ανέβω κι η καρδιά μου έκλεισε σα νυχτολούλουδο. 

Pablo Neruda, από τη συλλογή "Είκοσι ερωτικά ποιήματα κι ένα τραγούδι απελπισμένο"

Έρωτας, όπως ενοχή

ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας

κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,

έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,

ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,

έστω και μια φορά;

είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή

για τους απεγνωσμένους;

ΤΕΛΟΣ

Τώρα που βρήκα πια μιαν αγκαλιά,

καλύτερη κι απ' ό,τι λαχταρούσα,

τώρα που μου 'ρθαν όλα όπως τα 'θελα

κι αρχίζω να βολεύομαι μες στην κρυφή χαρά μου,

νιώθω πως κάτι μέσα μου σαπίζει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Σοφός ή αγαθός;

Η ουσία των αντικειμένων αναζητείται στην εξερεύνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας, στον εμπειρικό κόσμο, στα δεδομένα της κατ’ αίσθησης αντίληψης. Συνήθως υπάρχει ένας προσδιορισμός κι ένα αντικείμενο στο όποιο συγκαταλέγεται ο προσδιορισμός αυτός. Το αντικείμενο αναλαμβάνει χρέη ποθητού χαρακτηρισμού, μα ο χαρακτηρισμός αυτός είναι ο προσδιορισμός, μόνιμος ή παροδικός , μα πάντα μπροστά από το άψυχο αντικείμενο. Έτσι, η ουσία των ονομάτων κρύβεται, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, σε αυτόν ακριβώς τον προσδιορισμό. Τελικά, τα άψυχα αντικείμενα παίρνουν ζωή από τον έμψυχο προσδιορισμό. Το αντικείμενο και ο προσδιορισμός είναι τελικά και τα δυο έμ-ψυχα μιας και το φανερώνει ο ίδιος ακριβώς προσδιορισμός που χρησιμοποιήθηκε για να προσδιοριστούν και οι δυο έννοιες. Επομένως, ένας αριστοτελιστής των ημερών μας, θα μπορούσε κάλλιστα να συνάγει ως συμπέρασμα πως όταν αναφερόμαστε σε έμψυχα ή άψυχα πράγματα θα πρέπει να εστιάζουμε και να εξετάζουμε όχι μόνο το αποτέλεσμα του προσδιορισμού αλλά παράλληλα και τον ίδιο τον προσδιορισμό. Γιατί αυτός ο προσδιορισμός είναι που τελικά μας δίνει την ψευδαίσθηση των πραγμάτων, ένας προσδιορισμός που μεγαλοποιεί ή μικραίνει την ουσία των εννοιών αυτοβούλως. Ο προσδιορισμός καθορίζεται από την ακριβώς αντίθετη σκοπιά που την τοποθετεί ο κάθε άνθρωπος. Είναι λοιπόν, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και την νοοτροπία του κάθε ατόμου. Η συνήθεια(η έξη) στην καθημερινή ζωή, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, είναι συνυφασμένη με την  πνευματική κατάρτιση, δηλαδή το ύψιστο αγαθό, την αρετή ή σοφία, η οποία καλλιεργείται και τελικά ανταποκρίνεται διαφορετικά για τον καθένα. Γενικά οι επαναλαμβανόμενες ομοιότροπες ενέργειες,  έχουν ακριβώς κοινό συντελεστή, ο όποιος είναι η κοινή λογική. Κι όταν αναφέρω τον ορό “κοινή λογική”, φυσικά εννοώ τη λογική που θα έπρεπε να επικρατεί κι όχι αυτή που υποτίθεται πως επικρατεί. Είναι ευνόητο λοιπόν, πως στα σημερινά δεδομένα ‘της εποχιακής κρίσης μας’ δεν επικρατεί η αρετή (αγαθός = φορέας αρετής) αλλά η σοφία (σοφός= φορέας γνώσεων) δίχως αυτή να προσπαθεί να προσεγγίσει τα όρια της απτής πραγματικότητας αλλά να ενθρονίζεται σαν γινωμένος καρπός στη σκηνή της προκάλυψης, που πάντοτε είναι έτοιμος να πέσει στην πρώτη ανωριμότητα πραγμάτων .  Αυτό είναι , σαν να λέμε, η ουσία των ‘σημερινών’ πραγμάτων.

Φιλοσοφικοί στοχασμοί από την Ελένη.Μ

Μια μυγδαλιά και δίπλα της..

Edvard Munch-Separation

Μια μυγδαλιά και δίπλα της,

εσύ. Μα πότε ανθίσατε;

Στέκομαι στο παράθυρο

και σας κοιτώ και κλαίω.

Τόση χαρά δεν την μπορούν,

τα μάτια. 

Δός μου, Θεέ μου,

όλες τις στέρνες τ'ουρανού

να στις γιομίσω.

Ν.Βρεττάκος

Για τους μοναχικούς ταξιδιώτες

"Ήμουν άρρωστος. Χτες βράδυ ήπια ό,τι διάλο βρήκα μπροστά μου."

"Τί πράγμα;"

"Ανακάτεψέ το."

"Μπύρα; Ουίσκυ;"

"Μπύρα, ουίσκυ, κρασί κάποιο διαολεμένο πράσινο ποτό!"

Jack Kerouac-Μοναχικός Ταξιδιώτης

Still holding on

"Μετά από πενήντα,εκατό χρόνια, θα ήθελα να μου δινόταν το προνόμιο να βγάλω μέσα από ένα παράθυρο το κεφάλι μου, να ρωτήσω με μια διακριτικότητα απέραντη,να μου ειπούν αν χρειάστηκε στο μεταξύ η αγάπη μου στον κόσμο." Ν.Βρεττάκος

Πρώτη άνοιξη

Να 'χεις το δέρμα του πελάγου και του τύφλου το χάδι

έτσι μπορεί να σε ποθήσουν κι ίσως να σου το πουν.

Αλλιώς στην πρώτη άνοιξη, στο πρώτο σταυροδρόμι

θα σκορπιστούν οι έρωτες, θα μείνεις μοναχός.

Από τον καινούριο δίσκο του Γιάννη Χαρούλη σε μουσικές και στίχους του Θανάση Παπακωνσταντίνου

Σαράβαλο

Ποιος σκάει ο κόσμος κι αν χαλάει

αυτή η βρωμοάνοιξη σαν σβούρα με γυρνάει

κι η καρδιά μου σα σαράβαλο σε κατηφόρα πάει

Άντε ας πάει ψηλά ετούτη η ζήση

μοσχοβολάει η ανάσα της μπαρούτι και χασίσι

κι η καρδιά μου σα σαράβαλο που ορμά να τη φιλήσει

Ποιος κλαίει μέσα μου και μου λέει

ξύπνα δεν είναι όνειρο το χιόνι που μας καίει

η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει

Ποιος σκάει ο κόσμος που το πάει

αυτή η βρωμοάνοιξη με σκίζει με μεθάει

κι η καρδιά μου σα σαράβαλο στ'αστέρια ξεφυσάει

Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η ρόδα που κολλάει

κι όλο στην αρχή γυρνάει

πού θα πάει θα ξεκολλήσει

κι ο κόσμος σα σαράβαλο γι'αλλού θα ροβολήσει

Πού θα πάει, πού θα πάει τούτη η νύχτα που κρατάει

και δε λέει να τελειώσει

πού θα πάει θα ξημερώσει

κι η καρδιά μου σα σαράβαλο όλους σας θ'ανταμώσει

Charlie Chaplin-The Great Dictator (1940)

 Charlie Chaplin-The Great Dictator (1940)

"To those who can hear me, I say – do not despair. The misery that is now upon us is but the passing of greed – the bitterness of men who fear the way of human progress. The hate of men will pass, and dictators die, and the power they took from the people will return to the people. And so long as men die, liberty will never perish."


You can find the whole speech here: 
http://www.charliechaplin.com/en/synopsis/articles/29-The-Great-Dictator-s-Speech

Indie Music

Savages-You're my chocolate 

Δ.Μ.Παπαδίτσας-Υπερρεαλισμός

Gustav Klimt-The kiss

Αυτά τα όστρακα κι αυτές τις πεταλούδες

Στα δίνω και τα ξαναπαίρνω

Μέχρι να παλιώσουν

Σα χαρτονομίσματα

Που παν από χέρι σε χέρι

Ή από φόνο σε φόνο... 

Από τις "Σημειώσεις τριών νυχτών",ΙΙ

Ω εσύ πράσινο βοτάνι απ'τον ουρανό καταγόμενο

Στο νερό που λειτουργείς

Που σκορπίζεσαι όπως η αχτίδα στην πλευρά του στιλέτου

Που τόσους αιώνες τρως απ'το κορμί μου μέλι

Που σε φωνάζω πότε πεθαμένος και πότε τρελός από μετεωρίτες που σβήνουν σε μια γωνιά του μυαλού μου...

"Το κυπαρίσσι"

Το πλοίο  Vasco

Το λιμάνι του Λορέντσο Μαρκέζ

Ο μισός του γερανός κι ο μισός του μέσα μας

Θεέ μου οι μικροπωλητές

Ρωσόφιλοι άλλοτε

Αγγλόφιλοι σήμερα

Ίσως αύριο ρουφιάνοι από ωριμότητα

Πουλάν σκόνες που γυαλίζουν όλα τα αντικείμενα

Και σταματάν τον πονόδοντο

Να φύγει το πλοίο Vasco 

Όχι να μη φύγει 

"Έξοδος"

Το λέω ξανά είμαι μόνος

Σα μιά μόνη πατημασιά ανθρώπου σε δάσος

Είμαι μόνος σα δάχτυλο σε χέρι 

Που η μηχανή του πήρε τα άλλα τέσσερα

Αν ήμουν σταγόνα θα'χα σβήσει στα έγκατα διψασμένης γης 

Δεν είμαι όμως σταγόνα

Είμαι μικρή πέτρα ίσως πολύτιμη

Που ο καιρός την κάμνει άμμο

Και βλέπω το σχήμα της και τη λάμψη

Και την σκληρότητά της

Και το βάρος της να γίνονται άμμος...

Από το "Παράθυρο", V

Δε σκέφτηκες ότι μια νύχτα κρυφά 

Στις μύτες των ποδιών μου 

Πήρα όλα τα οστά μας 

Και τα βούτηξα - ας μην το μάθουν σε παρακαλώ

Στο φεγγάρι...

"Το φεγγάρι"

Το τελευταίο ποίημα του έρωτα

Photo by Josef Nadj

Δος μου την ηδονή της ηδονής,

ζωή της ζωής, της μέθης νύχτα, οδύνη.

Το ερωτικόν απόσταγμα μού ηδύνει

την υπερφίαλη σκέψη που πονεί.

Μόνο, τη γεύση αγάπησα μόνο,

ω πονώ πέρ' απ' την αίσθηση του χώρου τής γης,

πέρ' απ' τα μάκρη αυτά πονώ!

Δε νιώθω, δεν αισθάνομαι καθώς άνθρωπος,

μα αισθάνομαι θεός

κι ως θεός ζούσα, μεθούσα,

πλήρης από έρωτα και δόξα κι ομορφιά.

Πάνω στα σουβλερά καρφιά,

σαν ασκητής έλα κι εσύ να γείρεις,

τον ίλιγγο να δεις, το δέος να δεις,

να φτάσεις στη σιγή και στο κενό να φτάσεις,

κι ως άνθος τον εαυτό σου να μαδείς.

Κι όταν σταθείς στο τελευταίο σκαλί

του έρωτα και του πόνου, ένα φιλί

από την πείρα την τόση να κρατείς:

                                                   φιλί άγριο και ζεστό να με δαμάσεις.

Άρης Δικταίος