Ίρις

Elliott Erwitt

Όποιος πίστεψε
πριν εγκαταλείψει
γνώρισε 

το ποιος είναι.
Το φως κρύβεται πίσω
από την κόρη των ματιών,
μέσα στο μαύρο
ο κυκλώνας
που 

στάζει βαθιά 

στο μυαλό σου,
αγκίστρι το σώμα

 που θα αγαπηθεί
σαν από το αρχέγονο

 άλλοτε
χρώμα

 της ίριδας. 

Ελένη.Μ

Το Πουθενά Σου

Rudolf Bonvie - From ‘Dialog’, 1977

Νιώθω ένα σφίξιμο στο στήθος
εδώ και μέρες
εκεί ειδικά στο αριστερό- μου κόβεται η ανάσα-
και δεν ξέρω
αν είναι από το δηλητηριασμένο
καφτάνι που φορώ
για να σέρνω τον εαυτό μου
μέσα στα κυπαρίσσια 

αυτής της περίλυπης πραγματικότητας
ή
το δηλητήριο
που με τόση τέχνη
πότισες την καρδιά μου. 

Και τα δάκρυα 

πως φουσκώνουν πανιά στις θύμισες
εκείνες που τώρα παγώνουν το νοτιά,
όταν τα χέρια μου που κάποτε
τεντωμένα 

αναζητούσαν 

τα δικά σου
και τώρα τα νιώθω λειψά,
άχρηστα
σαν ακατοίκητα νησιά
στη μέση

 του μεγάλου 

Πουθενά Σου.

Ελένη.Μ

Rudolf Bonvie - From ‘Dialog’, 1977 : https://www.youtube.com/watch?v=gzCeAOasRJA

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα

είδα το βράδυ αυτό.

Kάποια χρυσή, λεπτότατη

στους δρόμους ευωδιά.

Kαι στην καρδιά

αιφνίδια καλοσύνη.

Στα χέρια το παλτό,

στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.

Hλεκτρισμένη από φιλήματα

θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.

H σκέψις, τα ποιήματα,

βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.

Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε

το καλοκαίρι αυτό.

Για ποιαν ανέλπιστη χαρά,

για ποιες αγάπες,

για ποιο ταξίδι ονειρευτό. 

Κ.Καρυωτάκης, "Ποιήματα και Πεζά"-Ερμής 1972

Παλίρροια

Η γη μια σβούρα στ' ουρανού τα πλάτη

γυρίζει στον αρχέγονο χορό

σπασμένη η πυξίδα μου καιρό

κι εγώ αφήνομαι στου ζέφυρου την πλάτη

Σ' ένα πατάρι πελαγοδρομώ

δεν είναι η μοναξιά που με πειράζει

τις Συμπληγάδες του καπνού περνώ

να ζαλιστώ με κάποια που σου μοιάζει

Στο ξόδεμα τη λύτρωση ζητώ

σε δρόμους που τρελαίνεται το αίμα

Λέω τη νύχτα μέρα και το πικρό γλυκό

πυξίδα μου ένα χαμένο βλέμμα

Παίζει τραγούδια με παράφορα φεγγάρια

ζούμε στο ψέμα όπως στο νερό τα ψάρια

μηνύματα μη στέλνεις λυπημένα

αύριο θα δεις πως μας κερδίζουν τα χαμένα

Μου λες να βάλω τη ζωή μου σε μια τάξη

μα ποιος στ' αλήθεια ορίζει την τροχιά του

η αταξία είναι τ' ουρανού η τάξη

κι εγώ ανασταίνομαι στο γύρο του θανάτου

Στο ξόδεμα τη λύτρωση ζητώ

σε δρόμους που τρελαίνεται το αίμα

Λέω τη νύχτα μέρα και το πικρό γλυκό

πυξίδα μου ένα χαμένο βλέμμα

Άλκης Αλκαίος

Κατά-δίκη

Με τακτ απέναντι στο τακτ. 

Και όσοι είδαν 

την πανσέληνο 

ένα βράδυ

τότε δεν κοίταξαν 

ποτέ τους

 το φεγγάρι.

Ελένη.Μ