"Ο νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει". 

(Ελύτης-Μαρία Νεφέλη)

 

Σαμπάχ

Πότε αλύγιστος και πότε χάρτινος,
από τα θαύματα του κόσμου εξαρτημένος.
Νότες ανήσυχες σκαλίζουν τα χωράφια μου
και κάθε άνοιξη φυτρώνουν βενσερέμος.

Όσοι με γέλασαν, όσοι με κέρασαν
πικρό ποτήρι κι άχρηστους κανόνες,
θα ηττηθούν απ' ό,τι πιο αδύναμο
από τη χλόη που σκεπάζει ερειπιώνες.

Ψυχή αδάμαστη, θεριό ανήμερο,
το απολιθωμένο φως να σε λογχίσει
κι από το διάφανο το τραύμα το γλυκό
ένα σαμπάχ μακριά να φτερουγίσει.

Dedication

Μικρέ Φωτεινέ Πρίγκηπα,
ποιός σε άφησε μονάχο
να περιπλανιέσαι
σαν ξέμπαρκος άστεγος
ανάμεσα στους αστερισμούς;
Εκεί κι εδώ
σκορπάς ροδοπέταλα
μιας ματαιόπονης αγάπης.
Ποιος τάχα να μαζέψει
τους σπόρους του έρωτά σου;
Σπαρτά χρυσίζουν στο πέρασμά σου
κι εγώ πονηρή αλεπού
καιροφυλαχτώ να βρω
τ'αντικλείδι του νου σου.
Έτσι απρόσμενα
θα έρθω ακάλεστη στα ονείρατά σου
και θα διαβώ απ'τη σκέψη σου.
Μικρέ Φωτεινέ Πρίγκηπα,
γίνε σηματοδότης μου
να φυτρώσει
κάθε αγκάθι
της λησμονιάς μου.

Ελένη Μ.

Το παραπάνω ποίημα γράφτηκε από μια παλιά συμμαθήτρια και καλή φίλη, την Ελένη. Ένα πρόσωπο που εκτιμώ πολύ και κάποιες φορές βαραίνω με τις δικές μου σκοτούρες, κυρίως γιατί θεωρώ πως αξίζει να τις μοιραστώ μαζί του.

Σ'ευχαριστώ πολύ για την αφιέρωση και το όμορφο mail που έλαβα.

Έρχομαι από την έρημο των άστρων

Έρχεται η φωνή μου άνεμος του απείρου.

Έρχεται η φωνή μου φορτωμένη την αρσενική γύρη των άστρων·

Έρχεται στο λουλούδι του νου σου.

Έρχομαι από την άκρη μιας αιωνιότητας.

Με προβιά και με έκσταση

Μ' ένα κομμάτι σεληνόφωτο στο μέτωπο και μ' ένα κέρατο στη ζώνη

Με μνήμες από πάχνη κι από φωτιά

Έρχομαι από την άκρη μιας αιωνιότητας.

Άφησα τα χνάρια μου πάνω στον πηλό του φωτός.

Φόρεσα τη θωριά του νερού.

Φόρεσα τη δυσκινησία των οστρακόδερμων.

Βόσκησα τους ανέμους κι εξημέρωσα τους ήχους.

Έζησα του λύκου την έκσταση

Μπροστά στον πάγο και στη φωτιά.

Έρχομαι από την άκρη μιας αιωνιότητας.

Έρχομαι από την έρημο των άστρων.

Έρχομαι από την έρημο των άστρων.

Μοναχικός βαδίζω ερημώνοντας το μέλλον.

Στερεύουν οι πηγές της πλάνης τα πάντα ξηραίνονται.

Πλούσια απλώνεται η άμμος και μονάχα η άμμος

Χώρος για περισσότερη σκέψη

Χώρος για περισυλλογή κι ελευθερία

Χώρος του άδειου και της φωτιάς.

Έρχομαι από κει όπου πηγαίνετε

Έρχομαι από την έρημο των άστρων.

Μοναχικός φυτρώνω μες στην έρημο των λαών.

Ήλιος ώριμος.

Γέρνω από γύρη σοφίας.

Άτμαν - Θ.Παπακωνσταντίνου, Γ.Αγγελάκας

Eίν' η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή...

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο
Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη
Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή