Λίγο από σένα

The Bride-Gustav Klimt

Λαίμαργα δάγκωσα ένα ζουμερό ροδάκινο

κι έτρεξαν κόκκινες κηλίδες από τα σάκχαρά του,

ανεπιφύλακτα έκοβα τις βελούδινες φλούδες του

με ένα αιχμηρό μαχαίρι.

Έτσι θυμάμαι να έχω στο στόμα μου το μαστό σου,

να τον φιλώ καθώς ρουφούσα το γάλα

του έρωτά μας.

Μια δαγκωματιά, λίγο από σένα στο στόμα μου

σαν βρεγμένο ψωμί που μόλις ευλογήθηκε.

Μα τώρα οι πορτοκαλιές βγάζουν καρπούς

που δεν ωριμάζουν,

τ'άνθη τους γίνονται σαίτες κι εκτοξεύουν βέλη στην ψυχή μου.

Κι ολοένα ο αέρας ακούραστος να μου ψιθυρίζει:

"Πάει πέρασε η εποχή της καρποφορίας."

Ελένη.Μ

All in all you're just another brick in the wall

Hey you, standing in the road always doing what you're told, Can you feel me?-Pink Floyd 

Όλα φαίνονται άχρηστα

όπως όταν ένα μπαλκόνι

κοιτάει σαν θέα έναν καλό χτισμένο τοίχο.

Δίχως καμία ρωγμή,

καμία χαραμάδα φως,

έστω μονάχα για ένα φευγαλέο βλέμμα.

Ασφυκτιώ. Μ'ακούς;

Κι αυτός ο τσιμεντένιος τοίχος

που έκτισα με τα δικά μου χέρια γύρω μου

με πλίνθους δοσμένα απ'τα δικά σας χέρια

είναι αιωνόβιος, δεν λέει να πέσει.

Έχει το χάρισμα της αιωνιότητας

μα δεν λυγάει στο σκίρτημα του αέρα

όπως ο ευκάλυπτος στη μέση της πλατείας.

Καλύπτει από παντού τα ίχνη μου.

Κι αν με ψάξετε θα βρείτε στο χώμα, ίσως κάποτε,

τα ρινίσματα μου που θέλησαν να υπάρξουν,

μα τώρα έγιναν στυλοβάτες 

της φυλακής μου. 

Ελένη.Μ

Χωρίς

A smile to remember-Charles Bukowski

Χωρίς νερό δεν ζει η terra, γη χωρίς ψωμί. 

Χωρίς τηλεόραση δεν ζει το σαλόνι.

Χωρίς το πρώτο βλέμμα δεν θα είχαν γεννηθεί τα άστρα.

Οι γρύλοι έξω στην αστροφεγγιά χτυπάνε πιο έντονα

κι από το κουρδισμένο ρολόι πάνω στο τζάκι,

διαρκής υπενθύμιση μιας σκέψης που 

δεν θέλω να την ονομάσω.

Το φεγγάρι που με κοιτάει από ψηλά 

ίσως και να αδιαφορεί όταν το παρακολουθώ.

Χωρίς εσένα το τασάκι με τα αποτσίγαρα 

επαυξάνει τη χωρητικότητά του. 

Τα έπιπλα στο σαλόνι βούλιαξαν αργά σαν επιθανάτια ναυάγια,

άφησαν ένα κενό δίχως σώμα να τα καλύπτει,

το δικό σου σώμα.

Κι όλες οι φωτογραφίες έμειναν δίχως πρόσωπα,

το δικό σου πρόσωπο.

Χωρίς χαμόγελο,

μονάχα κλαυσίγελοι

που με περιπαίζουν.

Ελένη.Μ

Bluebird

there's a bluebird in my heart that
wants to get out
but I'm too tough for him,

I say, stay in there, I'm not going
to let anybody see
you.

there's a bluebird in my heart that

wants to get out

but I pour whiskey on him and inhale

cigarette smoke

and the whores and the bartenders

and the grocery clerks

never know that

he's

in there.

there's a bluebird in my heart that

wants to get out

but I'm too tough for him,

I say,

stay down, do you want to mess

me up?

you want to screw up the

works?

you want to blow my book sales in

Europe?

there's a bluebird in my heart that

wants to get out

but I'm too clever, I only let him out

at night sometimes

when everybody's asleep.

I say, I know that you're there,

so don't be

sad.

then I put him back,

but he's singing a little

in there, I haven't quite let him

die

and we sleep together like

that

with our

secret pact

and it's nice enough to

make a man

weep, but I don't

weep, do

you?




Υγ: Το animation της ανάρτησης το πέτυχα τυχαία εδώ, ψάχνοντας πληροφορίες για τα bluebirds! 

Τέλος

Edvard Munch, Separation, oil on canvas, 1896

Μάτια σε αποστάσεις

Χέρια σε διαστάσεις

Αναπνοές, βλέμματα 

Ταχύρυθμα

Σε συστολή ένας πόνος σιωπηλός

Διαστολή η κάθε σου απομάκρυνση

Είσαι το τέλος σε κάθε μου βήμα 

Σε διαγράφω

απομακρύνοντάς σε. 

Από μένα

Από σένα.

Από το δήθεν

εμάς.

Ελένη.Μ

Farewell

Pablo Neruda

Μέσ’ από το δικό σου βάθος, και γονατισμένο,
ένα παιδί, θλιμμένο όπως εγώ, μας βλέπει.

Απ’ τη ζωή αυτή που στις φλέβες του θα καίει
θα ‘πρεπε να δεθούνε οι ζωές μας.

Μέσα απ’ τα χέρια αυτά, παιδιά των χεριών σου,
θα ‘πρεπε να σκοτώσουν τα δικά μου χέρια.

Απ’ τα ανοιχτά του μάτια μες στη γη
θα δω δάκρυα στα δικά σου κάποια μέρα.

Εγώ δεν το θέλω, Αγαπημένη.

Για να μην τίποτα μας δένει
μη μας ενώνει τίποτα.

Ούτε η λέξη που αρωμάτισε το στόμα σου,
ούτε αυτό που δεν είπανε οι λέξεις.

Ούτε του έρωτα η γιορτή που εμείς δεν είχαμε,
ούτε οι λυγμοί σου δίπλα στο παράθυρο.

(Αγαπώ των ναυτικών τον έρωτα
που φιλάνε και παν.

Αφήνουν μονάχα μια υπόσχεση
και πια δε γυρνάν.

Σε κάθε λιμάνι κάποια τους προσμένει:
οι ναυτικοί φιλάνε και πάν.

Μια νύχτα πλαγιάζουνε με τη θανή τους
σε στρώμα της θαλάσσης τα νερά.)

Τον έρωτα αγαπώ που μοιράζεται
σε φιλιά, στρώμα και ψωμί.

Έρωτας που μπορεί να είναι αιώνιος
και μπορεί να κρατάει μια στιγμή.

Έρωτας που ζητάει να λευτερώνεται
για να μπορεί ξανά να ερωτευτεί.

Έρωτας θεοποιημένος που έρχεται.
Και  θεοποιημένος θα ξαναχαθεί.

Πια δε θα χαίρονται τα μάτια μου στα μάτια σου,
πια δε θα γλυκαθεί ο πόνος μου μαζί σου.

Μα όπου και να πάω θα ‘χω τη ματιά σου
κι όπου βαδίζεις θα τον κουβαλάς τον πόνο μου.

Ήμουν δικός σου, δική μου εσύ. Θα είσαι αυτού που σ’ αγαπά,
αυτού που κόβει στο κηπάκι σου ό,τι εγώ έχω σπείρει.

Εγώ φεύγω. Είμαι θλιμμένος μα πάντα είμαι θλιμμένος.
Έρχομαι από τα χέρια σου. Δεν ξέρω για πού πάω.

Απ’ την καρδιά  σου μου λέει αντίο ένα παιδί.
Κι εγώ του λέω αντίο.

Farewell-Pablo Neruda

1/4 Σελήνης

The Starry Night- Vincent van Gogh

Εντάφια συντροφιά ημιπανσέληνος,

σε ξυπνάει μέσα μου κάθε αναγεννημένη στιγμή. 

Τυλιγμένο σε άσπρο σάβανο,

ένα παραγεμισμένο κουκούλι 

το πρόσωπό σου μέσα στην παλάμη μου.

Πεθαίνουν απόψε τα ρόδα μπροστά στο κατώφλι σου,

γίνονται ένα με το χώμα,

μετουσιώνονται στο παθητικό εγώ μου

που τσαλακώθηκε από το βλέμμα σου.

Γύρω μου οι ανεμώνες μυρίζουν μύρο και λιβάνι,

το σώμα μου μυρμηγκιάζει 

κάθε βράδυ που πέφτει νύχτα

κάθε τόσο που ο αέρας μυρίζει σκουλήκια και θειάφι. 

Ματωμένη σελήνη που κρύβεται πίσω απ'τα κλαδιά,

ο εαυτός μου που καιροφυλαχτεί

για μια ευκαιρία

που θα την υπογράψεις 

εσύ.

Ένα τέταρτο σελήνης 

κι ακόμη πανσέληνο

δεν είδα. 

Ελένη.Μ 

Δεν θέλω εσύ

 

 Το βαλς των χαμένων ονείρων-Μάνος Χατζιδάκις

Δεν θέλω εσύ.

Δεν θέλω το τσιγάρο σου να γίνει στάχτη,

ο καπνός σου αποστάσεις που θα χωρίζουν τα πρόσωπά μας.

Δεν θέλω μονάχα μια αναπαράσταση της ανάμνησής σου.

Δεν θέλω η φωνή σου να έρχεται ως προμήνυμα της Άνοιξης,

τα χελιδόνια να σε φέρνουν σε κάθε εποχή.

Τα μάτια σου να μην γίνουν νόστος,

μέσα σε πελάγη να πνίγομαι,

να χτυπώ πάτο και ν'ακούγεται αντίλαλος.

Δεν θέλω εσύ 

να γίνεις το άπιαστο,

άλλη μια αχλύ ονείρου 

που ετοιμάζεται να καταδικαστεί

απ'το νεφέλωμά της.

Δεν θέλω εσύ να γίνεις ο άλλος.

Θέλω εσένα. 

Ελένη.Μ 

Σκύλα και Χάρυβδη, περί παθών

The Turin Horse ( Το άλογο του Τορίνο)- Béla Tarr

Να μετουσιώνεις όλα αυτά που νιώθεις σε λόγο, γραπτό κι άγραπτο.Τα Πάθη. Ποια Πάθη; Του Χριστού , του ανθρώπου; Σαν κι αυτά ποια φύση θεική δεν τα λαχτάρισε; Είναι κυρίαρχα. Μην αφήνεις τη λογική με τα πάθη να κουβεντιάζουν, πάντα αυτά στο τέλος θα νικούν. Μέσα μου βράζω απ΄τη δόση του μαγικού καζανιού που μου έδωσε η ψυχή μου, σαν φίλτρο μαγικό το νιώθω να ριγάει στον πυθμένα των χειλιών μου. Η Σκύλα και η Χάρυβδη λογομαχούν, θεριά που το κάθε μάτι φοβάται.Όψη αιματιρή, τραχιά και σκληρή σαν τον πόλεμο που ξεσπά σε ηλιόλουστες χώρες. Σώμα από μυτερά αγκάθια σαν τους κίτρινους ασπαλάθους και χίλια δόντια στην κόψη τους να σε τεμαχίζουν σε μικρά κομμάτια. Αιώνιοι τύραννοι της θάλασσας αλυσίδες κρατούν. Τύραννοι! Στρώσεις ουρανού μ'αλμύρα γίνονται ένα, το πεδίο της μάχης να δηλώσουν κι όλο χάνονται και σβήνουν κι όλο σβήνουν κι εμφανίζονται. Πάνω στο λυσσασμένο αφρό της θάλασσας ανοίγονται στόματα να καταπιούν η μία την άλλη. Και όλο εμφανίζεται κι όλο χάνεται ο πατέρας τους. Τι τέλος άραγε να βάλει με την παντοδύναμη τρίαινά του; Στον καβγά τους δεν παίρνει μέρος. Το φόβο τους δεν τρέμει μήτε την όψη τους την αποθητική μα είναι η απόφασή τους τραγική. Για χρόνια ολόκληρα πολεμούν για την κυριαρχία της πηγής, κανείς ταξιδιώτης δε μπόρεσε στο πέρασμά του να τους αντισταθεί. Μιλιά δε βγάζουν πλέον οι δυο κόρες μόνο τα αστραφτερά τους ξίφη φανερώνουν σαν θέλουν το λόγο να αντιτάξουν. Μα η Χάρυβδη σαν γυναίκα από αριστοκρατική γενιά, το θυμός της αφήνει να χλωχάζει και τη Σκύλα ανταμώνει για συνθήκη ειρήνης να μιλήσουν.

"Πες μου αδερφή, ποιο είναι το χρέος μας; Για ποια δεινά μαλώνουμε; Τυράννους αυτή η ψυχή γιατί μας ονομάζει;" ρωτάει η Χάρυβδη την αδερφή της με τρόπο φιλικό.

Η Σκύλα παράτολμη και πάντα στην επίθεση της απαντά με βροντερή φωνή που αντηχεί μέχρι τα μαρμάρινα σκαλοπάτια του Ολύμπου: "Για την κυριαρχία πολεμάμε! Για την ουσία την παντοτινή!Αυτή που κυριεύει ψυχή και σώμα, σώμα και ψυχή! Αν με τους αγγέλους έχεις συναναστροφές, άσε με τότε σαν δαιμόνιος διάβολος να τριγυρνώ!"

Η Χάρυβδη περίλυπη, κουρασμένη από τον αιώνιο πόλεμο δεν αντέχει την αδερφή της να πολεμά κι έτσι στη Σκύλα ανταποκρίνεται με περίσσια αγάπη: "Μήτε εσύ αδερφή, μήτε εγώ την ουσία σε κόκκους άμμου να μετρώ μπορώ. Αυτή είναι άπιαστη σαν τον ουρανό. Πατέρα και μάνα δε γνώρισε ποτέ γι'αυτό και κρύβεται σε ψυχές που εκείνη αγαπά. Μάταιος ο πόλεμος και τα λόγια τα πικρά. Πάθη λένε την ουσία αυτή, μου είχε πει ένας ταξιδώτης που τόλμησε να περάσει από τα στενά περάσματά μας. Είναι ένα πολυταξιδεμένο χελιδόνι που σ'όλες τις χώρες του αρέσει να πετά και να χάνεται στ'ανήλιαγα σοκάκια τους."

Μπορεί να ήταν μια δροσοσταλίδα της θάλασσας, μια νεφέλη που δεν άντεξε και έπεσε στο πρόσωπο της Σκύλας. Άφησε χωρίς δισταγμό το σπαθί της στο στόμα της θάλασσας να χαθεί κι αγκάλιασε την αδερφή της.

"Έχεις δίκιο Χάρυβδη, τους πολέμους τους παρατώ και την ουσία θα πάψω να την κηνυγώ σαν κηνυγός που τ'άπιαστο ελάφι ποθεί. Από εδώ και πέρα την επικράτηση μισή-μισή θα την κυβερνάμε και όποιος ταξιδιώτης περνά τροφή δε θα γίνεται, μόνο τα πάθη του θα μας εξιστορεί. Λίγη ουσία απ'αυτές τις ψυχές να γευτούμε κι εμείς."

Η Χάρυβδη με τη Σκύλα όρκο έδωσαν δυνατό κι έτσι αποκοιμήθηκαν η καθεμιά στην σπηλιά της σε μια αγκαλιά από θαλάσσια φύκια.

Πάθη, Ουσία μπλέκονται όλα μαζί. Αν το καθολικό και το απόλυτο προσπαθείς να βρεις όλες τις χαρές να τις ζεις, ακόμα κι αυτές που θα σταματήσουν να ξαποστάσουν κι ύστερα πάλι θα συνεχίσουν να περπατούν από νέα μονοπάτια .Στα Πάθη τη λογική μη βάζεις, αν θες κι εσύ ένας ναυαγός της Σκύλας και της Χάρυβδης να γίνεις...

Ελένη.Μ

Το Δεύτερο Φύλο

Simone de Beauvoir

"Και στα δυο φύλα παίζεται το ίδιο δράμα της σάρκας και του πνεύματος. Και τα δυο τα ροκανίζει ο χρόνος, τα παραμονεύει ο θάνατος, έχουν ουσιαστική ανάγκη το ένα από το άλλο. Αν ξέρουν να την γευτούν δεν θα ένιωθαν τον πειρασμό να διεκδικήσουν ύπουλα προνόμια. Και θα μπορούσε να γεννηθεί ανάμεσά τους η αδελφοσύνη." 

                                                          Το Δεύτερο Φύλο-Simone de Beauvoir

Αυταπάτες

Romeo and Juliet-William Shakespeare

Ήρθε η στιγμή να κοιμηθώ αγαπημένε,

να κοιμηθώ χωρίς εσένα,

δίχως τις αγιασμένες αγκάλες

να με κλείνουν σφιχτά στο μυρωδάτο σώμα,

δίχως τη γλυκειά ανάσα

να την ακούω νανούρισμα δίπλα στ'αυτί μου.

Ω! Τι γλυκειά μουσική!

Χωρίς εσένα στο προσκέφαλό μου

μονάχα πλέον στη φαντασία μου σε κρατώ.

Η μνήμη είναι πάντοντε κακόβουλη, θυμάται τα κακά.

Σε χαιρετώ αγαπημένε, 

τα βλέφαρα μου δεν αντέχουν άλλο,

το κορμί μου δεν με αντέχει άλλο.

Σε χαιρετώ λατρεμένο πρόσωπο,

αγαπημένο μου σώμα.

Σταμάτα να τρέφεσαι με αυταπάτες, σταμάτα.

Ελένη.Μ

Στο φως της μέρας είναι όλα διαφορετικά

Γιάννης Τσαρούχης

Μ'αρέσουν τα πρωινά που φυσάει νοτιάς,

τ'απλωμένα χαλιά στο μπαλκόνι

σε καλημερίζουν για πρωινό καφέ.

Μ'αρέσουν τα πρωινά που θυμίζουν εσένα,

έναν ήλιο πίσω από ένα ταξιδιάρικο σύννεφο.

Μ΄αρέσουν τα πρωινά που τα θυμάμαι όλα αυτά

ενώ τρώω κουλούρι και τα περιστέρια δίπλα μου

αναμασάνε τα ψίχουλα.

Μ'αρέσουν τα πρωινά που γράφω για όλα αυτά,

γιατί αύριο θα είναι μια νέα καλημέρα.

Ελένη.Μ

Πεταλούδα

                      Με το πικρό μέλι του έρωτα σου μέθυσα

                                  απόψε που αγρυπνούν τα γιασμεμιά.

                      Χόρεψα τον αλαζονικό χορό της πεταλούδας 

                                  κι όταν πια χόρτασα από φέγγος ματαιοδοξίας

                      πάνω στον πυρακτωμένο πάγο της αδιαφορίας σου 

                                  τιμώρησα την κάμπια που ζήλεψε φτερά

Θέρος

Άνοιξη-Θέρος, Γιάννης Τσαρούχης

Κάτω απ'την οπώρα του καλοκαιριού 

σ'έκοψα και σε φίλησα γινωμένο σταφύλι.

Οινοκρασία η γεύση των φιλιών σου

και χιλιοπατημένος μούστος η αγκαλιά σου.

*

Ό,τι νιώθεις είναι στοιβαγμένο σαν ενοχή,

σαν δεντρί γυρτό που ανασαίνει το πουρνό,

λίγο πριν το ξημέρωμα λουστεί

σαν χρυσόμαλλο δέρας.

*

Στου κορμιού σου το μουράγιο

ναυπήγησαν οι εργάτες

κι όλο χορεύουν με τα μαιστράλια.

*

Όπως απλώνει το όνειρο έτσι απλώνω το κορμί μου πάνω στο δικό σου. Με το λευκό σου σεντόνι ντύνομαι φάντασμα της ονειροπλασίας μου. Κύμα που το ανοίγει το δροσερό αεράκι στα δύο, να περπατά πάνω στα κρύα πατώματα και να ανασταίνει μέσα μου ανοιχτά παράθυρα. Με θαλασσινό τριφύλι να στεφανώνει τα μαλλιά σου σού στέλνω κοχύλια για να μ'ακούς. 

*

Η ανάσα σου βαραίνει την ανάσα μου,

βαθαίνει μέσα μου η αναπνοή σου

σαν το βαρύ άρωμα του νυχτολούλουδου

που πλημμύρισε τη νύχτα μου.

Το άρωμά σου, καθαρό, σαν πάστρα κυριακάτικη

που αφήνει λεκέδες στο ξεθώριασμά της.

*

Δεν ακούω κάνεναν ήχο

πέρα από 

το χαμόγελό 

σου.

Ελένη.Μ

Σκόρπια

"Turn the nights into days"-Eric Clapton, Someone like you

Ανήμπορος πότης

κι αδέσποτο χαρμάνι.

Κι όμως με φοβίζεις

όταν σε ονειρεύομαι.

 *

Στηρίζω το βάρος μου σ'έναν τοίχο

που γκρεμίζεται αγωνία εμπρός μου.

Δεν βλέπω αλλιώτικα φτερά 

για να πετώ.

*

Όταν η γενιά μου γίνει ποντικομαμή

εσύ μην γίνεις το τυρί.

*

Εγώ πεθαίνω κάθε μέρα

δεν έχω χρόνο για άλλους

για άλλα ψυχικά πτώματα 

εν ερήμην μου.

Ελένη.Μ

Τα μάτια σου

Peter Gabriel-In your eyes 

Τόσοι νεκροί
Τόσες χειραψίες
Τόσα λόγια πνιγμένα
Στο χαρτί μια άτσαλη γραμμή
Ο δρόμος
Σχεδιασμένος δήθεν με φροντίδα

Τα μάτια σου που απόφυγαν την πλάνη
Που ήθελαν να αποφύγουν την πλάνη
Τα μάτια σου που βούλιαξαν
Κι έμεινες τώρα σαν τη γάτα
Στη μέση της ασφάλτου

Μαρία Κυρτζάκη,  Από την ενότητα Ανίχνευση (1968-1971)

Μαύρα φρούδια

Στέλιος Πετράκης και Efren Lopez

Γραφή στην άμμο

Leonora Carrington

 Κι έτσι το προσπερνάμε μπουκάλι με το μπουκάλι, αδειάζουμε ό,τι καταφέραμε ν' αποστάξουμε˙το πνεύμα των πραγμάτων, και το δικό σου, που θα μου κεντά τη γλώσσα καιρό μετά την τωρινή σου αναχώρηση.

Απόψε κάθισα να γράψω αυτό το ποίημα που δεν θα διάβαζες, το γράμμα που δεν θ' άνοιγες και  ήπια στην υγειά σου, εσένα, γλυκιά μου,  που δεν θα 'πινες στη δική μου.Στις τελευταίες ειδήσεις της μέρας έβγαζαν ένα καράβι από τον βυθό του Κρόμαρτι,τέσσερις άντρες δυο μήνες στον πάτο της θάλασσας.Χιλιάδες πλοία είχαν σηκώσει άγκυρα κι είχαν αποπλεύσει εκείνη τη μέρα  κι ένα, μόνο ένα,βυθίστηκε αύτανδρο, λες κι έπεσε μέσα σε μια τρύπα στον ωκεανό.

Δεν ισχύει για μας η γεωγραφία, δεν υπάρχει χώρα ανάμεσά μας,άλλη από εκείνη που χαρτογραφούμε εμείς οι ίδιοι:ένα κουβάρι από ποτάμια και μονοπάτια, ένα αποτύπωμα βουνών από χαρτόνι.Το σημαντικό τοπίο το κουβαλάμε μέσα μας,σαν υδρολογικό χάρτη μια ατέρμονη ροή κάθε πράγματος προς όλα τ' άλλα. Έτσι όταν, σε λίγες μόνο ώρες, ξυπνήσεις από μιαν ανάσα που δεν είναι η δική σου, ούτε κι η δική μου, μακάρι να συλλογιστείς την απόσταση ανάμεσά μας έτσι όπως εμείς οι ίδιοι τη χαράξαμε,όμοια με γραμμή στην άμμο στην άκρη της θάλασσας.                                                                                                                

Κάπου εκεί έξω τούτη τη νύχτα έχεις αδειάσει τον αέρα και τον άφησες να στεγνώνει.Ούτε κρωξίματα γλάρων, ούτε σειρήνες πλοίων, μόνο το νανούρισμα της θάλασσας και το υπόλοιπο απ' το χθεσινοβραδινό ουίσκι...Στο χαρμάνι του από τύρφη και φύκια βρήκα εσένα στo λαμπύρισμα και στην οξύτητα, στη χαρακτηριστική αψάδα˙ τις τελετουργίες που κάποτε εκτελούσαμε μόνο μαζί τις επιδίωκα μόνος.Και, χωρίς να με νοιάζει πού είσαι, ήπια, στη θέση τους,σε κάθε ξεχωριστό γράμμα του ονόματός σου˙ κύμα το κύμα, μέχρι που το πνεύμα συρρικνώθηκε και αμβλύνθηκε.

Μια κλεψύδρα γερμένη στο πλάι είναι για πάντα.Και για κείνη, που είπε ότι η αμμουδιά ήταν εναντίον μας,κατέβηκα στην παραλία λίγο πριν απ' το ξημέρωμα κι έγραψα τα πέντε γράμματα του ονόματός της και περίμενα την παλίρροια που θα ερχόταν να τα σβήσει,καθώς μια μια οι λάμπες πετρελαίου τρεμόφεγγαν στην ακτή σαν εκατοντάδες σπίτια που ορθώνονταν, για να καταμετρηθούν.

Γραφή στην άμμο-Matthew Hollis 

Ερωτικό

Leonora Carrington-Surrealism Painter

για μέρες στο χέρι 

πλένω φανέλες

τις κάλτσες στη σόμπα 

αλλάζω πλευρό

    

σε μπαρ τις νύχτες ξοδεύω

τις μπάρες χαϊδεύω

σώμα και πνεύμα

ματαίως πουλώ

        

ο ύπνος με παίρνει πρωί

πίσω να με φέρει αργεί

το δρόμο ποτέ δεν του δείχνω

ρεβίθια πίσω αρνούμαι να ρίχνω

            

δεν το βλέπεις;

σε φτύνω, ποίηση,

γιατί δεν παίρνεις δρόμο;

γαμήσου, ποίηση

  

με στοιχειώνεις

με πλακώνεις 

με λυγίζεις

με γονατίζεις

σε προσκυνάω, ποίηση...

Ιορδάνης Παπαδόπουλος

The man and the moon

~Man grows up as the moon rises up and goes down~

Björk-Moon "To risk all is the end all and the beginning all" http://www.youtube.com/watch?v=br2s0xJyFEM

Ματωμένος Γάμος ή Ματωμένα Στέφανα

Χρήστος Πάρλας (Λεονάρντο), Νόρα Βαλσάμη (Νύφη). Εθνικό Θέατρο 1980

Η μαγευτική σκηνή στο δάσος, όπου τρέχουν κυνηγημένοι οι δύο εραστές, μετά την απαγωγή της "Νύφης".

Εκεί που δεν μπορούν να'ρθουνε,
όσοι μας κυνηγάνε τώρα.
Εκεί που θα μπορώ να σε κοιτάζω!
Το ξέρω,έπρεπε να σ'αφήσω.
αν είχα νου για να σκεφτώ.
Μα από κοντά σου δεν μπορώ
να φύγω πια. Κι εσύ,το ίδιο.
Δοκίμασε,καν'ένα βήμα.
Καρφιά του φεγγαριού καρφώσαν
τη μέση μου με τους γοφούς σου.
Θα μας χωρίσουν,όταν μονάχα,
θα'χω πεθάνει...

  Ματωμένος Γάμος ή Ματωμένα Στέφανα-Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Νανούρισμα, Ματωμένος Γάμος 1955 http://www.youtube.com/watch?v=sXC8LfnXMTs

 

Απλότητα

Ο άνθρωπος και με ένα τούβλο πάνω από το κεφάλι του θα επιβιώσει, η πληθώρα των πολλών αξιώσεων είναι αυτή που τον οδηγεί αισθητά ή ανεπαίσθητα στον εκφυλισμό του.

Ελένη.Μ

Φυγή

Έτσι είναι ο άνθρωπος,

σαν το σκώληκα της γης 

που μετατρέπεται σε πεταλούδα,

πετάει το κουκούλι που κρύβει βαθιά μέσα του

κι ανοίγει μεταμορφωμένος 

τα φτερά του ονείρου. 

Ελένη.Μ

Περιπλάνηση

Nevermore-Edgar Allan Poe

Ο άνθρωπος έχει το ορμητήριο του θανάτου 

γι'αυτό δίνεται στην ζωή

 σαν ακαταμάχητο επέκεινα.

Την καπνίζει σαν καπνοδόχος

 ουρλιάζοντας στον τελευταίο ασπασμό,

πέφτοντας από τη στέγη

 μαδώντας πήλινα κεραμίδια.

Έτσι μέσα στο δάσος της αβύσσου

 ένιωθα σαν τον πρωτόγονο τροφοσυλλέκτη

που αναζητά πράσινους βολβούς ή ξεσκισμένη σάρκα 

για να τραφεί.

Ένα αίσθημα 

που αποκόβει

 το συν-αίσθημα.

Ελένη.Μ

To the one that got away

Tindersticks-an Indie rock band from Nottingham, England

Η αναμονή της επιστροφής σου κάνει τη σκέψη μου

 να βυθίζεται στα βαθιά νερά της νοσταλγίας,

δεν βρίσκω πάτο όταν κολυμπώ απύθμενα.

 Η ψυχή μου νιώθει λειψή, κενή, διχασμένη ανάμεσα σε δυό ηπείρους

 που περιμένει έναν κρότο από σεισμό για να την ενώσει.

Οι αγκάλες μου είναι αδειανές 

σαν φυλακή ανοιχτή 

που στο ποινικό της μητρώο

 μια δέσμη από τριαντάφυλλα καταδικάζεται 

για κάποια κομμένα κοτσάνια 

των φιλιών σου
 που έρπονται. 

Ελένη.Μ

Ο τίγρης

Ψαραντώνης

"Χωρίς παλμό δεν ζει τίποτα."

" Η μουσική, παιδί μου, είναι χιλιόμετρα. Μην ακούς αυτούς που βάζουν κουκκίδες στο χαρτί..."

Ψαραντώνης

Αφιερωμένο

Paul Gauguin

Δεν ήτανε ανάγκη βασίλισσα να με κάνεις του Περού.

Ανάγκη ήτανε να σκύψεις από πάνω μου, να δω στα μάτια σου

εκείνα τα δυο φωσάκια. Φωσάκια που λένε ότι είμαι

τ’ ονειρεμένο σου νησί στην Ωκεανία, ξωτικό πρωτόγονο,

ηλιοπλημμυρισμένο, καθάρια, γαλάζια τα νερά του,

κι οι βυθοί του ανθόσπαρτοι σαν το πιο γόνιμο χωράφι.

*

Σκέπτουμαι μια ζωή που θα ’τανε βαριά σα σήμερα,

μονάχα αν έλειπες ταξίδι. Το πρωί σκέπτουμαι

τα μέλη σου σφιχτοδεμένα –εκεί κάπως εντοπίζω

την αγκαλιά σου. Το βράδυ βλέπω τα χείλια σου σαν

το δαγκωμένο φρούτο.

Έλα, η μέρα είναι τόσο ωραία –τα ποιήματα που

αγαπώ θέλω να τα ζήσω μαζί σου. Μπορούσα τόσα πράγματα

να τα μετατρέψω σε χαρά και να στα δώσω.

Κάθε στιγμή μπορούσα να στην κάνω μουσική

πρωτόγονη, γούνα μαλακιά, ζεστή, ηλεκτρισμένη, που

βουλιάζει βαθιά μέσα. Χορός τέλεια ελεύθερος, αντί από

μέλη να ’χεις φτερά, και πάλι φτερά ονείρου. Ή μυρουδιές

-μήπως θέλεις μυρουδιές; Τότε θα ’ναι μυρουδιές δροσερές,

σαν μικροί καταρράκτες όλο πολυτρίχι – ή σαν γιαλός

το πρωινό όπου βγαίνει και λιάζεται το φύκι, ο σταυρός,

ο αχινός – και το κύμα στην αμμουδιά δεν είναι σοβαρό,

μα παίζει.

Πέρα βέβαια η θάλασσα έχει μιαν απαλή τραγικότητα.

Μάτση Χατζηλαζάρου