Τα τέρατά μας

Multiple headed monster 

Ο αέρας σφυρίζει μέσα από το τζάμι

σαν τους καπνοδόχους των τρένων.

Κι εγώ είμαι ένα μονάχα γρανάζι

στο μηχανισμό που κινεί τις ρόδες,

κάρβουνο για την τροφή της φλόγας.

Στα καθίσματα είμαστε όλοι συνεπιβάτες,

δίχως μεσημεριανό.

Κλείνουμε τις κουρτίνες μην τυχόν προλάβει

να μπει ο ήλιος και αντικρύσουμε

τ'αποφάγια που αφήσαμε πίσω μας.

Τελικός προορισμός:

Η κάθε άγνωστη στάση των τεράτων

που φυλάμε καλά κρατημένα

στο στομάχι μας.

Είμεθα μαθημένοι στη χώνεψη. 

Ελένη.Μ 

4 Εποχές

'Y se le quema la casa (Και του καίγεται το σπίτι)-Francisco Goya

Νεκρά πρόσωπα-ανθοδέσμες

κάθονται στο σαλόνι μου και δεν με χαιρετούν καν.

Κουνάνε μονάχα παθητικά το κεφάλι τους

στην κατάφαση, στην άρνηση.

-"Πώς είστε κύριε; Τι θα λέγατε για λίγο πράσινο τσάι;"

-"Ναι", "Όχι".

Έτσι μετά από χρόνια

βαλσαμωμένη σαν κουφάρι

για το κάλυμμα του επίπλου 

θα σας μιλώ κι εγώ.

*

Τέσσερις εποχές μέσα σε τέσσερις τοίχους,

ο πέμπτος είναι ουρανός από λάμπα φθορίου -φτηνή-

γεμάτος ατσάλι που δεν συστέλεται 

μονάχα διαστέλεται σαν κάνω σκέψεις

πέρα από αυτόν, κάπου μακριά,

πέρα από αυτόν τον κόσμο,

τον τόσο μίζερο.

Ζητώ ουρανό μα βρίσκω μαύρα σύννεφα

που είναι πάντα έτοιμα

να κλάψουν 

στην πρώτη απόπειρα

λιγοψυχίας. 

Ελένη.Μ

Είσαι το άνθος μες στην κακοκαιρία μου

This love- Craig Armstrong 

Πως στάζουν τα μάτια σου για μένα

φλούδες από φεγγάρι που μόλις τις άγγιξε ο ήλιος.

Μυρίζω το άρωμα του σώματός σου,

ευλογημένο νυχτολούλουδο

που το ανεμίζεις καθώς φτιάχνεις τα μαλλιά σου

κι ασελγεί όλη η φύση γύρω σου. 

Λιώνουν τα χέρια σου πάνω στα δικά μου χέρια,

έχουν γεύση από δαμάσκηνο

κι έτσι κινείται ο έρωτάς μου για σένα

σαν ένα καραβάνι στη μέση της ερήμου,

κόκκοι άμμου να με τρέφουν σιγά σιγά 

μα να μη βρίσκω οάσεις για καμιά γιατρειά. 

Τα φιλιά σου τόσο γλυκά που σε λιγώνουν 

σταγόνες τους που στάζουν ρυάκια σ'όλο μου το κορμί

με βαθιές ανάσες προσπαθώ να σε περιμένω με τον έρωτα στα μάτια. 

Κι είμαι εδώ μόνη

είμαι αυτή που οι αγκαλιές της γίνονται ανθοδέσμες από κοτσάνια 

που περιμένουν να φωτίσουν μόλις έρθεις εσύ, το άνθος μες στην κακοκαιρία μου.

Τα τσίνορα στα μάτια βαραίνουν όταν κοιτώ μια προσμονή

κι εσύ δεν λες να βρεις το δρόμο του γυρισμού. 

Ελένη.Μ

Πρωταρχική Αρκούδα

Jack Kerouac

[...] Μέσα στην ομίχλη του πρωινού παρατηρούσα τη μυστηριώδη Ράχη της Λιμοκτονίας με τα έλατα θαμμένα στην ομίχλη και τους πέρα λόφους να χάνονται στον ορίζοντα και τον άνεμο να ανακατεύει την ομίχλη σαν μια ήρεμη καταιγίδα και συνειδητοποιώντας ότι κάπου στην ομίχλη παραμόνευε η αρκούδα.

Και ένιωθα ότι ήταν η Πρωταρχική Αρκούδα, που της ανήκε όλη η βορειοδυτική περιοχή και όλο το χιόνι κι εξουσίαζε όλα τα βουνά. [...] Χιλιετηρίδες γύρναγε εδώ πέρα, είδε τους Ινδιάνους και τους Εγγλέζους να'ρχονται και να φεύγουν  και θα'βλεπε πολλά ακόμα. Συνεχώς άκουγε το χαρούμενο, καθησυχαστικό βουητό της ησυχίας, εκτός από τις στιγμές που ήταν φτιαγμένος από ελαφρά υλικά, μόνο που ποτέ δεν συζητούσε ούτε επικοινωνούσε με νοήματα ούτε ξόδευε την ανάσα της σε παράπονα. Απλώς μασούλαγε και περπατούσε πάνω στα ξερόκλαδα χωρίς να δίνει σημασία σε πράγματα με ή χωρίς ψυχή. Το μεγάλο στόμα της μάσαγε όλη νύχτα, το άκουγα μέσα στην αστροφεγγιά απ'τ'απέναντι βουνά. Σύντομα θα'βγαινε απ'την ομίχλη, πελώρια και θα'ρχόταν να χαζέψει απ'το παράθυρό μου με μάτια που σπιθίζανε.

Ήτανε η Αβαλοκιτεβάρα η Αρκούδα, το ζώδιό της ήτανε ο γκρίζος άνεμος του φθινοπώρου. Την περίμενα. Ποτέ δεν ήρθε. 

Jack Kerouac, Μοναχικός Ταξιδιώτης [ VI. Μόνος σε μια βουνοκορφή ]

Όσο μπορείς

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική.

Αν σε είχα γνωρίσει

Όνειρο ήτανε-Αλκίνοος Ιωαννίδης

"Αν σε γνώριζα όλα θα ήταν αλλιώς..

Αν άντεχα θα ήταν ακόμη καλύτερα.."

Μείναμε σε ένα υποθετικό "αν" που ακόμη κι αυτό ξέχασε πως το λένε, αρνήθηκε να ειπωθεί. Γι'αυτό μην λησμονείς. Το διαολεμένο "αν" να γίνει "να". Κι ύστερα δεν θέλω πια υποθέσεις, μήτε προτάσεις, θέλω αοριστία μεταξύ των εισαγωγικών. Το αόριστο να γίνει χαοτικό, γιατί όλα αντιβαίνουν την τάξη των πραγμάτων. Κι εγώ είμαι ένα "εγώ" που δεν έχει ταυτότητα κι ούτε θα έχει ποτέ, έτσι να είναι ο ερωτάς σου για μένα, ακαθόριστος στο πρόσωπό μου. Να εκκολάπτεται συνεχώς μες στο μυαλό μου και να με ζαλίζει. Εσύ δεν πατάς στη γη, κι εγώ δεν πετώ στον ουρανό. Βρες μια Ιθάκη να ξαποστάσω γιατί κουράστηκα απ' το βάρος των βημάτων των άλλων. Θα σε περιμένω στην ακροθαλασσιά με νερό κι αλμύρα. 

Ελένη.Μ

Σαν γλυκό του κουταλιού

Sailed with a kiss

Ξενυχτάω με καφέδες, τα τσιγάρα αχνίζουν στα σκόρπια τασάκια κι η κομπόστα ζεματισμένη αυτήν τη φορά δεν πέτυχε. Τη στιγμή που σε άγγιζα σφύριζε η τσαγιέρα στην κουζίνα πως το νερό ήταν κιόλας έτοιμο. Μα πιο ζεστά ένιωθα μαζί σου, ίσως ήταν η τελευταία φορά της ζέσης των φιλιών μας. Ετοιμάστηκα κι έφυγα απ'όλα αυτά στα βιαστικά σαν κλέφτης που δεν πρόλαβε να κλειδώσει την πόρτα καθώς έφευγε. Τα αποδεικτικά στοιχεία πρέπει να σβήνονται, όχι να εγκαταλείπονται. Στο δρόμο για το σπίτι βρήκα ένα ζαχαροπλαστείο, πήρα λίγο γλυκό του κουταλιού, πορτοκάλι, όπως σου αρέσει. Έφαγα μια μπουκιά κι ένιωσα μια αλμύρα στα χείλη, ήταν κάποια δάκρυα που είχαν ξεχειλίσει πριν από'σενα. Έβαλα το υπόλοιπο γλυκό στο ψυγείο και την επόμενη μέρα ήταν μουχλιασμένο. Τα φιλιά και τα γλυκά φαγώνονται αμέσως. 

Ελένη.Μ

Βυθός

Stormy Sea - Ivan Aivazovsky 

Ανοίγω όλα τα παράθυρα του σπιτιού.

Σίφουνας ο αέρας χτυπά δυνατά στα στήθια

φτάνει μέχρι τα πνευμόνια.

Αντέχω ακόμα. Δεν ξέρω όμως για πόσο ακόμα.

Με τα μαλλιά ανάκατα, την ψυχή στον πάτο

παίρνω φόρα από το μπαλκόνι με μια καρδιά κομματιασμένη.

Πηδώ στην άβυσσο του πουθενά μου

γιατί όπου κι αν κοιτάξω βλέπω

ένα μηδέν χωρίς το δεν.

Τα ονείρατά μου ήταν πανιά στον ουρανό

και τώρα έγιναν σφιχτοί κόμποι για την αγχόνη.

Όσες πέτρες κι αν κρατώ δεν φτάνω πέρα

απ'της ψυχής τον πάτο, δεν πάει παρακάτω.

Και στο βυθό ακόμη στέκομαι όρθια

για να μπορώ να μετράω κάθε τόσο

πόσα ακόμη αγκίστρια θα με καρφώνουν.

Οι πληγές δεν είναι θανάσιμες

είναι αθάνατες,

ζουν πάντα μ'ένα στερητικό της άρνησης. 

Ελένη.Μ

Night ride across the Caucasus

Night ride across the Caucasus-Loreena McKennitt

Ride on Through the night Ride on
Ride on Through the night Ride on

There are visions, there are memories
There are echoes of thundering hooves
There are fires, there is laughter
There's the sound of a thousand doves

In the velvet of the darkness
By the silhouette of silent trees
They are watching, they are waiting
They are witnessing life's mysteries

Cascading stars on the slumbering hillsThey are dancing as far as the sea
Riding o'er the land, you can feel its gentle hand
Leading on to its destiny

Take me with you on this journey
Where the boundaries of time are now tossed
In cathedrals of the forest
In the words of the tongues now lost

Find the answers, ask the questions
Find the roots of an ancient tree
Take me dancing, take me singing
I'll ride on till the moon meets the sea

Winter is coming...

London, Houses of Parliament. The sun shining through the fog-Claude Monet 

Ξέρεις οι χειμώνες που έρχονται θα είναι βαριοί,

τα δάκρυα μες στον αμνιακό σάκο της σταγόνας

χολαίνουν και στάζουν στο κατώφλι μου,

θα γίνει καταιγίδα όταν ξεσπάσει μια ηλιαχτίδα 

κι αναρωτιέμαι αν θα κρατώ τότε ομπρέλα,

γιατί δεν επιθυμώ να προφυλαχτώ,

όχι τότε τουλάχιστον

μονάχα τώρα φορώ δερμάτινες μπότες,

πρέπει με κάποιον τρόπο να εξοντώνεις τα πολλά φίδια.

Τι κι αν έχουμε καλοκαίρι

τι κι αν έχει καύσωνα που φτάνει στους 43 βαθμούς κελσίου

νιώθω από καιρό κρύα μέσα μου,

μα ο καύσωνας του χειμώνα 

θα είναι πραγματικό καμίνι. 

Ελένη.Μ

Το λίγο - Dedicated.

-Για αυτό το λίγο που ήταν ελάχιστο εξ αρχής. Εν τέλει τα ελάχιστα να πνίγονται στο κατακάθι τους γιατί δεν τους αξίζει το πολύ. Οι πλατωνικοί έρωτες καταλήγουν εγκεφαλικά αποβράσματα. Ο πραγματισμός είναι ο μόνος εαυτός που έχεις να δείξεις, μάθε το and be for real..-Ελένη.Μ

This is for...-Matt Elliot 

Έγινε ξαφνικά

όπως ξαφνικά έρχεται και η άνοιξη

Μιλούσα για αγάπη
κι η αγάπη ήσουν εσύ
μιλούσα για το φιλί και το φιλί ήσουν εσύ
με το όνομά σου,
την διεύθυνση του σπιτιού σου
το δειλινό χαμόγελο
που μόνο εγώ μπορούσα να το βλέπω
πως να υπάρξει τώρα
εκείνο το χαμόγελο
όταν κανείς δεν το καταλαβαίνει;
(Μα κι αν το καταλάβει θα πάψει πια να είναι το ιδιο).
Πως να υπάρξει εκείνη η μουσική
που μου ζητούσες να σφυράω;
Πόσες φορές την εμπιστεύτηκα
στον νυχτερινό άνεμο
στα κουρασμένα ηλεκτρικά
Την άκουσες ποτε;
Ήταν για’σένα.
Δεν το παραδεχόμουν.
Μα ήταν.
Δεν έβλεπα
τις μικρές σταλαγματιές,το φως,
που πέφταν στο φεγγίτη μου
διαπερνώντας τις φυλλωσιές των σύνεφων.
Λιώσανε απότομα τα κρύσταλλα.
Μια φωτεινή πλημμύρα
σκόρπισε την επιμονή της σκόνης
τα μισοτελειωμένα βήματα.

Δεν ξέρω πως έγινε
(ίσως και να ξέρω…)
όμως το φως ποτέ δεν είχε στερέψει.
Να μου χαμογέλασες ποτέ
από μακριά;
Δεν γίνεται.Κάποια στιγμή θα χαμογέλασες.
Ακόμα και όταν έδιωχνες
κάθε τι δικό μου.
Ακόμα κι όταν νόμισες πως το’διωξες.

Έγινε Ξαφνικά-Τίτος Πατρίκιος 

Η φυγή του έρωτα

Ο Γιώργος Σεφέρης και ο έρωτάς του, η Μάρω

Φυγή

Δεν ήταν άλλη η αγάπη μας

έφευγε ξαναγύριζε και μας έφερνε 

ένα χαμηλωμένο βλέφαρο πολύ μακρινό

ένα χαμόγελο μαρμαρωμένο, χαμένο

μέσα στο πρωινό χορτάρι

ένα παράξενο κοχύλι που δοκίμαζε

να το εξηγήσει επίμονα η ψυχή μας.

Η αγάπη μας δεν ήταν άλλη ψηλαφούσε

σιγά μέσα στα πράγματα που μας τριγύριζαν

να εξηγήσει γιατί δεν θέλουμε να πεθάνουμε

με τόσο πάθος.

Κι' αν κρατηθήκαμε από λαγόνια κι' αν αγκαλιάσαμε

μ' όλη τη δύναμη μας άλλους αυχένες

κι' αν σμίξαμε την ανάσα μας με την ανάσα 

εκείνου του ανθρώπου 

κι' αν κλείσαμε τα μάτια μας, δεν ήταν άλλη

μονάχα αυτός ο βαθύτερος καημός να κρατηθούμε

μέσα στη φυγή.

Γιώργος Σεφέρης 

Στα αδέλφια

In your dreams, in your reality look for the sun . ( Πίνακας του Παναγιώτη Τέτση) 

Στα αδέλφια, Μιχάλη και Παντελή, Παντελή και Μιχάλη που γεμίζουν τις άδειες ώρες μου με πνευματικό και κυρίως ψυχικό φίλτρο όταν περιπλανιέμαι στο τόσο κενό ίντερνετ που αποκτάς ψυχικά τραύματα όταν βλέπεις παντού ανθρώπινα στίγματα και ούτε ένα δεν σε αγγίζει. Έτσι έχω ένα λόγο να μην αλλάξω κωδικό πρόσβασης στο λάπτοπ μου και να πετάξω το χαρτάκι που τον έγραψα, δυστυχώς η μνήμη είναι ο σκληρότερος αντίπαλός μου, θυμάμαι και ξεχνάω σε αδιάκοπη ροή. Να συνεχίσετε να είστε αυτοί που είστε :) 
Επέλεξα να ποστάρω ένα από τα αγαπημένα μου ποστ που έχετε ανεβάσει και δεν χορταίνω να το διαβάζω ξανά και ξανά. 

Ο Κήπος

Χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια
Δεν θα'φταναν
Για να μιλήσω
Το δευτερόλεπτο της αιωνιότητας
Που με φίλησες
Που σε φίλησα
Ένα πρωί μες στο χειμωνιάτικο φώς
Στο Πάρκο
Πάνω στη γή
Στη γη που ειναι εν' άστρο.

Paris at night.

Τρία σπίρτα ένα ένα αναμμένα μες στη νύχτα
Το πρώτο για να δω ολόκληρο το πρόσωπο σου
Το δεύτερο για να δω τα μάτια σου
Το τελευταίο για να δω τα χείλη σου
Και το βαθύ σκοτάδι να μου τα θυμίζει όλα αυτά
Καθώς σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου.

Zacqes Prevert.


Μπορείτε να βρείτε το προσωπικό τους blog και εδώ: http://taadelfia.blogspot.gr/

When i look into those eyes...

Papermaps-Wishful Thinkers

I’ve got magic in my voice and wheels on my breath.

 I’ve got age on my face and rhythm in my bed. 

And don’t think I don’t note what has been said when you’re seen with a man like me. 

Now I don’t know, girl, what happened to you.

 But when I look into those eyes I can’t find the truth.

 What I see is a sad waste of beauty and youth. 

Or am I a wishful thinker? 

I never meant, I never meant you harm, no.

 Not sure how it ends, but it started with a kiss. 

Then it rolls and pulls into something like bliss. 

And your soft sleeping warmth cures my harsh emptiness. 

Or was I an opportunist? 

I never meant, I never meant you harm. 

Now there’s something, Girl, I need you to know. 

There will soon come a time when I will have to let go. 

And when we’re with others we can’t let it show. 

Oh come all ye wishful thinkers.
 I never meant, I never meant you harm..

Papermaps-Wishful Thinkers 

Ποιός είμαι;

Jean Paul Sarte

"Αλλά ποιος ξέρει, ίσως μια μέρα φτάσω στο τέρμα, ίσως ανακαλύψω κάποιον, κάτι που θα μοιάζει με ασφυξία..."

"-Ποιός είμαι; Παλιότερα νόμιζα πως η ερώτηση αυτή δεν είχε καν νόημα, σήμερα όμως με γεμίζει τρόμο, με κενό όπως και με άπειρο: κενό επειδή δεν βρίσκω τίποτε στέρεο πάνω στο οποίο να μπορέσω να στηρίξω μιαν απάντηση, αλλά άπειρο επίσης, επειδή όσες απαντήσεις μού έρχονται στο νου, μου φαίνεται σαν να χορεύουν ξαφνικά ένα ξέφρενο μπαλέτο, να εμφανίζονται στη συνείδησή μου σε μια παρέλαση υποθέσεων, που είναι όλες τόσο έξυπνες όσο και εξωπραγματικές, ένα πεδίο αναρίθμητων δυνατοτήτων από το οποίο δεν ξεπροβάλλει κανένας λόγος που να οδηγεί σε μια κατηγορηματική απάντηση. Ενίοτε, όταν η παρέλαση των υποθέσεων ξαφνικά παρασύρεται, δεν αναγνωρίζω τίποτε πια, ούτε πρόσωπα, ούτε δρόμους, το Παρίσι μού φαίνεται σαν μια πόλη ξένη, ο κόσμους μού φαίνεται σαν ένας κόσμος ξένος, το ίδιο κι αυτό το πρόσωπο, το δικό μου, το οποίο φοβάμαι μήπως το δω να εμφανίζεται με ένα βουβό ουρλιαχτό πάνω στον πρώτο καθρέφτη που θα βρεθεί μπροστά του."

Jean  Paul Sarte, από το βιβλίο του Pepin Charles "Φιλόσοφοι στο ντιβάνι, ο Φρόιντ συναντά τους Πλάτωνα, Κάντ και Σαρτρ."

Ταξίδι

Αίολος 

"Ο καθένας μας είναι ένα παραγεμισμένο ασκί ανέμου που δεν ξέρεις τι είναι μέχρι να έρθει η στιγμή να το ανοίξει  κάποιος σαλεμένος ναύτης. Κι όταν ξεχυθούν τα ψήγματά σου στις απέραντες θάλασσες είναι μάταιο να ψάξεις να τα βρεις. Τότε είναι που ξεκινάς ένα νέο ταξίδι, όχι για νέα απόνερα μα για νέους ουρανούς."

Ελένη.Μ

Ο Μίλτος Σαχτούρης για τον Ανδρέα Εμπειρίκο

Ανδρέας Εμπειρίκος

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ
ΣΤΟΝ ΠΟΡΟ

Και νά που φάνηκε ο Ανδρέας Εμπειρίκος στον Πόρο τα δάχτυλά του κίτρινα καμένα απ’ τα τσιγάρα τσιγάρα να καίνε σαν κεριά γύρω γύρω στα τραπέζια τσιγάρα πάνω στις καρέκλες τσιγάρα παντού κι άγρια κόκκινα ποδήλατα να περπατάνε. Ωραίος σαν αετός ο Εμπειρίκος τα μάτια του να καίνε. — Πώς απ’ τον Πόρο, Αντρέα; εσύ πάντα πήγαινες στην Άνδρο. — Κι εσύ Μίλτο, έπρεπε να ήσουνα στην Ύδρα, γιατί στον Πόρο; Και τότε έσκασε εκείνο το ωραίο το φοβερό γέλιο του· πετάχτηκαν τρομαγμένα τα σπουργίτια ένα σύννεφο σπουργίτια πέρα απ’ το θάνατό του. Μίλτος Σαχτούρης

Φθορά

Σκύλοι που χασμουριούνται, λίγη ανάσα.

Μασέλες που τρικλίζουν

μπροστά στο μαύρο που το παίρνει ο αέρας.

Αυτό το λεωφορείο του τρόμου είναι ο παγιωμένος χρόνος μιας καθημερινότητας.

Στα καφενεία ακόμη συχνάζουν άντρες ενώ έξω από τις πόρτες των σπιτιών λιώνουν οι γυναίκες τους, κάνουν μετάνοιες στο θάνατο να λυπηθεί το σύζυγό τους. 

Παντού χαμόγελα σφαγιασμένα,

βεβηλωμένος ο κάθε σπασμός 

στο πρόσωπό σου,

χειρότερο από βιασμός.

Απονέκρωση ψυχής.

Αυτό το σώμα μαμά ίσως επιστρέψει από εκεί που ήρθε

πιο νωρίς από ότι υπολόγιζε.

Μην κλαις μάνα και μην θλίβεσαι,

όλοι είμαστε εκτρώσεις που βρήκαν λίγο νερό

κι αμέσως έβγαλαν βλαστούς.

Αυτό το κάτι μέσα μου δεν ενοικιάζεται

μονάχα εγώ το κατεδαφίζω στιγμή τη στιγμή.

Δεν μπορώ να επιστρέψω από εκεί που ήρθα,

φορούσα μαύρα πριν ακόμη σε συναντήσω

κι έτσι θα πορευτώ.

Ένας κρίκος στο κουρτινόξυλο δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί

κι εγώ απλά τραβάω την κουρτίνα.

Τίποτα δεν άλλαξε.

Ελένη.Μ

Δεν είμαι

Δεν είμαι εγώ,

δεν είμαι εσύ,

δεν είμαι αυτός,

δεν είμαι κανένας,

δεν είμαι κανενός,

δεν είμαι.

Δεν μοιάζω στον πατέρα μου,

δεν μοιάζω στη μάνα μου,

δεν είμαι το παιδάκι που νομίζεις,

δεν είμαι η έφηβη,

δεν είμαι η ενήλικη.

Δεν είμαι η ζωή,

δεν είμαι ο θάνατος.

Δεν είμαι

κι όμως είμαι

αυτό που είμαι,

αυτό που δεν πρόκεται ποτέ να είσαι εσύ.

Δίδαξέ μου πως να μην σου μοιάσω.

Ελένη.Μ

Ανάμεσα σε σένα και σε μένα

Ανάμεσα σε σένα και σε μένα

ένα σπουργίτι στην αγκαλιά σου,

κιβωτός της ασφάλειάς μου. 

Αποφυλακίστηκα ανέπαφα 

απ'τα βλέφαρά σου 

καθώς έπλεκαν κλαδιά στο προσκεφάλι σου.

Αντίο πρόσκαιρη Άνοιξη,

ήρθε πάλι Χειμώνας

και αυτή τη φορά

θα μείνει για πάντα.

Διάβασε τις ρυτίδες στο πρόσωπό μου,

τι σου λένε;

Φοβάμαι τις νύχτες, τις μέρες μου

να πω μονάχα μια λέξη: Μοναξιά. 

Ελένη.Μ

Από την αστραφτερή, στη σκοτεινή πλευρά του κόσμου

Εικόνες από δορυφόρο απεικονίζουν τη διάχυση του φωτός και της ενέργειας στον κόσμο. Η Δύση είναι αυτή που υπερτερεί στην σπατάλη ενέργειας, κάτι που γίνεται φανερό αν κανείς μονάχα τη συγκρίνει με τις εικόνες από Αφρική, νότια Αμερική και ένα μεγάλο τμήμα της Ασίας που παραμένουν στο σκοτάδι. Το πιο εντυπωσιακό που κράτησα από αυτό το άρθρο είναι ότι ακτιβιστές αναφέρουν πως στο Λονδίνο το 50% δεν μπορεί να διακρίνει τα αστέρια λόγω της φωτορύπανσης. Κι αναρωτιέμαι... αξίζει μια τέτοια σπατάλη για μια τεράστια απώλεια...;

Πηγή: 

http://news247.gr/eidiseis/epistimi/apo_thn_astrafterh_sth_skoteinh_pleyra_toy_kosmoy.1847416.html

Φωτογραφία Νο. 1

Φωτογραφία Νο. 2

Φωτογραφία Νο. 3

Φωτογραφία Νο. 4

Φωτογραφία Νο. 5

Φωτογραφία No. 6

Υπάρχει ζωή γύρω σου;

Still Life

Ξαφνικά  ακουστηκε σαν κρότος δυνατός που σκάει στο πάτωμα το τρεμουλιαστό δάκρυ της.Είναι ένα από αυτά που ο ξέπνοος αγέρας παρασύρει στο δρόμο φύλλα, από αυτά που δεν έχουν αντοχή κι όμως θεριεύουν, παίρνουν τα βήματα του αγέρα και τα κάνουν νόμους της δικιάς τους μελωδίας.

Μισοσκόταδο απλωνόταν στο δωμάτιο μα το φως του φεγγαριού γινόταν ίσκιος που σαν νάρκισσος σκαρφάλωνε κι αιχμαλώτιζε τους τοίχους του δωματίου. Όλα φαίνονταν ακίνητα μα όλα τους έβγαζαν σιγανές κραυγές από μέσα τους σαν να' θελαν να μου ψιθυρίσουν τις συλλαβές της άτεχνης σύνταξης της πρότασής τους. Στα χρώματα της πόλης είχαν ντυθεί τα έπιπλα και νόμιζα πως έμαθα όλη την ιστορία που δεν είχα καταφέρει να μάθω από το πρωινό σεργιάνι μου στους γραφικούς και χιλιοπατημένους δρόμους. Σταμάτα.Σταμάτα νου ν'αναπολείς κι άκου την επίπονη κραυγή που μου σπαράζει τα σωθικά, ποιανού είναι οι καυτοί λυγμοί που σαν ποτάμι ορμητικό ρέουν; Αγγίζω τη δρύινη υφή της πόρτας κι ένα τρίξιμο άξαφνο με ταράζει από την άβυσσο που βρισκόμουν.Μα δεν τη βλέπω πουθενά.<<Που είσαι;>>ρωτώ τη φωνή που κατοικεί μέσα μου.Εκεί την είδα.Την αντίκρυσα.Μια αιμματοβαμμένη ψυχή, η πονεμένη της ψυχή σαν να την είχαν σκίσει στα δυό, τα φλεγόμενα μάτια της που πετούσαν άγριες σπίθες έτοιμες να σε κάψουν αν τ'άγγιζες...

Ποια λέξη να ειπωθεί; Μια συλλαβή ικετεύω απ'το γκρεμό των χειλιών μου να βγει όπως θέλει εκείνη, ανάκατη σαν τα μαλλιά της που παίζουν παιχνίδια ερωτικά τα τολμηρά δάχτυλά μου.

Νιώθω μια λάμψη στα μάτια μου και...
πως να συγκρατίσω το δεύτερο μου εαυτό μου να μην πέσει στην αγκαλιά της και να την βοηθήσει, να μάθω ποιο βέλος σκοπεύτηκε να τη λαβώσει απόψε που το φεγγάρι λιώνει στο κοιταγμά σου σαν κόκκινη χορεύτρια του φλαμέγκο κι ο καβαλιέρος της ντυμένος στο χρώμα του πορτοκαλιού. Δε χωράνε άλλες σκέψεις στην εικόνα σου αυτή.Όλα μπαίνουν στην άκρη και μονομιάς ο λόγος που λησμονούσα έφτασε σαν χαμογελαστός επισκέπτης.

<<Γιατί κλαίς...; Τι έγινε...;>>πόσο κουτή ερώτηση μπόρεσα να πω.Ντροπή μου αν μ'αυτά τα λόγια κάποια απάντηση θα μου δωθεί.

Απότομα έστρεψε το πρόσωπό της στο δικό μου.Ξύπνησε μέσα από έναν εφιάλτη που ονειρευόταν.Πόνος, θλίψη, μοναξιά, και μια φλόγα να σιγοσβήνει είχαν σκιαγραφτεί στο μελιστάλαχτο πρόσωπό της.Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως τα φύλλα μιας παπαρούνας μαυρίζουν.Η καρδιά της είναι πάντα μαύρη μα η ζωή της συνέχεια ένα κόκκινο φόρεμα φορά και περιφέρεται.Μα δε μπορεί η καρδιά να είναι μαύρη γι'αυτό και αργοπεθαίνει δηλώνοντας το θάνατό της στη ζωή της.Κάνει την καρδιά της μαύρη κι αυτή για ν'αντέξει την καρδιά της...

<<Οι θύμησες με κύκλωσαν..με συνεπήραν ενώ έπρεπε να τις κρατήσω έγκλιστες στο κουτί που τις φυλούσα τόσα χρόνια.Πήγαινε να ξαπλώσεις.Είμαι μια χαρά, μην ταράζεσαι>>.Ένα χαμόγελο όλο πείσμα απλώθηκε στα χείλη της θέλοντας να με διαβεβαιώσει πως ήταν μια χαρά...Τι φρικιαστικό ψέμα! Να ντύνεις τους κακοπαιγμένους ρόλους με ένα ψεύτικο χαμόγελο για να καλύψει τις ατέλειες του ηθοποιού...

<<Μάλλον οι θύμησες σε χτύπησαν βαριά στην ψυχή....Τα μάτια σου είναι κόκκινα.Θαρρείς πως τα έβαψες από ανεξίτηλο κόκκινο μαρκαδόρο.>>Μια πιο σοβαρή και πηχτή πάχνη της φωνής μου αντίχυσε στο δωμάτιο δίχως καμιά συμπόνια, καμιά θλίψη σαν να ξέχασα σε μια αχτίνα της στιγμής το πρόσωπο που είχα απέναντί μου.Μυστικά...Πολλά μυστικά που με συνθλίβουν μέσα μου.Δε μπορώ να βρω απαντήσεις κι όλο ένα γιατί με στοιχειώνει.Που κατοικεί αυτό το γιατί; Πότε θα πάρω απάντηση;Ποιά να είναι η απάντηση; Γιατί δε μου λέει τίποτα...;

<<Μην το συζητάμε άλλο, σε παρακαλώ.Είναι μια τελειωμένη συζήτηση.Είναι που τα αξιοθέατα που είδαμε σήμερα και ο τόπος μ'έκαναν να χορέψω σε ξενικούς ρυθμούς.>>.Ο τόνος της φωνής της άλλαξε, από άτονος δίχως μελωδία, συνοδευόμενος από ένα χορό λυγμών πήρε μια υφή ξενική και μια πικρή γεύση απ'τα λόγια της ήρθε και κάθισε σαν κατακάθι του καφέ στο λαιμό μου.

Με δίχαζε η υπερηφάνια μου, ο εγωισμός μου, η αγάπη μου γι'αυτήν...Ο αγώνας όμως κερδίθηκε από τον μυστικοπαθή εαυτό μου...Σηκώθηκα από δίπλα της και την άφησα εκεί μόνης της, τυλιγμένη στον αόρατο μανδύα του εαυτού της.Είχε διπλωθεί στα δύο σαν παιδάκι που είχε τιμωρηθεί για την αταξία του και το κεφάλι της ίσα που ακουμπούσε στα λιγνά γονατά της.Ο δρύινος καταρράκτης των μαλλιών της, της κάλυπτε το πρόσωπο σαν μάσκα του θεάτρου καθώς τα δάκρυά της είχαν χαράξει στεγνά ποτάμια στο αλαβάστρυνο δέρμα της.Με αργά αλλά σταθερά βήματα λες και κάποιος δεν ήθελε να σηκωθώ από δίπλα της, άδειος από φαντάσματα της σκέψης και της φαντασίας προχώρησα στο μπροστινό μπαλκονάκι.Τα σπίτια έμοιαζαν με φωτάκια της νύχτας, μικρά αλλά γεμάτα ζωή και ζεστασιά.<<Σαν κοιτάς κάθε σπίτι θα δεις να ξετυλίγεται μπρος σου η δικιά του ιστορία...>> μου είχες πει όταν είχαμε ξαποστάσει στη βρύση του χωριού.Ξάφνου ένα άρωμα με συνεπήρε.Τόσο μεθυστικό σαν κάποιο παλιό κρασί που είχα γευτεί κάποτε.Όχι, δεν ήταν άρωμα γένους θηλυκού μήτε αρσενικού.Ένιωσα στο κορμί μου ν'ανασένουν τα κλαδιά του γιασεμιού με τ'άνθη του να μου γεμίζουν την ψυχή και την καρδιά.Πνιχτό άρωμα, εισχωρεί μέσα σου, φτάνει στα άκρα σου και δε λέει με τίποτα να ξεμυτίσει προτού βρει άλλο θύμα να μπλέξει στα κλαδιά του...Ένας έρωτας ανθισμένος, γιομάτος από ευωδιά.Γιασεμί..., με ευλάβεια προφέρω το όνομά σου, με συντροφεύεις παντού ακόμα και στα πιο απόμακρα μέρη που δε φτάνει ο νους ν'αναπλάσει.

Είχα ξαπλωσει μεθυσμένος στην βολική αιώρα καθώς άκουσα τ'αργόσυρτα βήματά σου.Οι ίσκιοι των βημάτων σου εμφανίστηκαν στο φεγγαρόφωτο.Η σιώπή ατένιζε στο περιθώριο δίχως να αφήνει τις λέξεις στο σκοινί να περπατίσουν, μόνο τα βλέμματά μας διαστραβώνονταν σαν σκόνη αστερόσκονης.

<<Υπάρχει ζωή γύρω σου;>>, με ρώτησες έχοντας στυλομμένο το βλέμμα σου στο φεγγάρι που απόψε έδινε την καλύτερή του παράσταση.

<<Υπάρχει αν εμείς τη νιώθουμε δίπλα μας>>, άφησα να αιωρείται η απάντησή μου στο ζεστό κι όλο αρώματα αέράκι που περιπλανιόταν τριγύρω μας κι αμέσως μετά σε ρώτησα :

<<Γιατί ρωτάς;>>.

Η ματιά σου ακόμα εκεί κι ούτε ένα βλέμμα σου δεν έχουν αντικρύσει τα μάτια μου ακόμα.Κοίταξέ με! Η κραυγή μέσα μου πάλι φωνάζει ικετευτικά...

<<Νιώθω συνέχεια πως γύρω μου δεν υπάρχει τίποτα, ακόμα κι αν υπάρχει δε μου φαίνεται αληθινό, παρά μονάχα εσύ...με τρέφεις με ελπίδες ζωής>>.Γύρισες και με κοίταξες με δυο μάτια που κόντευα να πνιγώ μέσα στο άσπρο τους.Ένιωσα τα χέρια σου μέσα στα δικά μου να μπλέκουν το πιο σφιχτό γαιτανάκι του κόσμου.Το τρυφερό σου δέρμα που απαλά ένιωσα πάνω στο μάγουλό μου έκανε το κορμί μου να ριγάει ενώ εσύ είχες φωλιαστεί στην αγκαλιά μου.

<<Η δικια μας ιστορία που είναι;>>σε ρώτησα κι εσύ μ'αγάπη μ'αποκρίθηκες:

<<Είναι ήδη εδώ...μαζί μας...>>.

Ελένη.Μ