Καράβι στον τοίχο

Κίτρινο φως η Αθήνα τρεμοσβήνει
καράβι στα πελάγη του καημού
σε μιας σπιλιάδας σε κοιτώ τη δίνη
να μου μιλάς με σήματα καπνού

Στην Πύλο στο Μιστρά στη Φρεαττύδα
μου χάρισες μι’ αλήθεια από πηλό
της νύχτας σου το μπλε εγώ το είδα
πριν να κλειστείς σε κόσμο σκοτεινό (σιωπηλό)

Έτσι ήταν πάντα ουρανέ μου κι έτσι θα `ναι
στο χώμα οι ρίζες στα τυφλά θα προχωράνε
ότι δε λέγεται το νου θα βασανίζει
και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει

Κίτρινο φως η Αθήνα και θυμάμαι
κορμιά καράβια θάλασσες ματιές
και λόγια που ακόμα με μεθάνε
θυμήσου το αύριο έλπιζε για το χτες

Στα χείλη η τρικυμία του φιλιού σου
στο γόνατο του πόθου η γρατζουνιά
ζωγράφισε στον τοίχο του κελιού σου
ένα καράβι κι άνοιξε πανιά

Έτσι ήταν πάντα ουρανέ μου κι έτσι θα ναι
στο χώμα οι ρίζες στα τυφλά θα προχωράνε
ότι δε λέγεται το νου θα βασανίζει
και όποιος καίγεται τη νύχτα θα φωτίζει

Άλκης Αλκαίος

Γυμνή

Dit de la force de l'amour/ Said the power of love

Nusch Eluard, phographer: Man Ray

         


        

"Tu chantais en rêvant le bonheur sur la terre/You sang dreaming happiness on earth

     Tu rêvais d’être libre et je te continue/You dreamed of being free and I will continue."
 Dit de la force de l'amour/ Said the power of love - Paul Eluard

Αμνησία

Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
Δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
Κι όλα αυτά που θέλω ν' αγαπάω
δε μ' ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
Τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει

Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
Με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
Όσοι περνούν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ' όλα αυτά
Θέλω να βγω από δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει
κι έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
Τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει

Θα περιμένω ώσπου να θυμηθώ,
Θα περιμένω...

Είναι θύελλες ζαλωμένο...

Είναι θύελλες ζαλωμένο το πρωινό 

μες στο κατακαλόκαιρο. 

Σαν άσπρα μαντηλάκια αποχαιρετισμών

σαλπάρουν τα σύννεφα, 

και, εκεί, τ'αρπάζει ο άνεμος 

και τα σηκώνει με τα χέρια του τα ταξιδιάρικα. 

Αρίφνητη η καρδιά του ανέμου

που χτυπάει μες στην ερωτοδέσμια σιωπή μας.

Που κοχλάζει ανάμεσα στα δέντρα, 

πολυφωνικός και υπερκόσμιος,

γλώσσα κατάφορτη από παιάνες, λες και θούρια.

Ο άνεμος που λαφυραγωγεί τα φυλλώματα

και βγάνει από τη ρότα τους τα σεινάμενα βέλη των πουλιών.

Ο άνεμος που σε σφεντονίζει εσένα σε πελάγη ακύμαντα,

σε γαίες πανάλαφρες, σε φλόγες γονυκλινείς.

Σπάνε και χύνονται ένα καντάρι φιλιά

συντριμμένα πάνω στις πύλες του καλοκαιριάτικου ανέμου. 

Pablo Neruda, Είναι θύελλες ζαλωμένο...

Από τη συλλογή του Pablo Neruda "Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα"

Θωμάς Κοροβίνης

Θα περιμένω κι ας μη `ρθείς στον κήπο της υπομονής,
θα γίνω δέντρο κι ασκητής και θα σωπαίνω,
στην ηδονή της προσευχής θα νιώθω πλήρης κι ευτυχής,
μα σε μιαν άκρη της ψυχής θα σε προσμένω.

Θα περιμένω κι ας μη `ρθείς εκεί που εσύ δε θα μπορείς
να ζήσεις η να ονειρευτείς, εγώ θα μένω,
θα κάνω φίλους τα πουλιά και αδέρφια μου τα ξωτικά,
εσύ θα αλλάζεις, θα γερνάς, παιδί θα μένω.

Θα περιμένω κι ας μη `ρθείς σε κόσμους άλλης εποχής,
στο περιθώριο της σιωπής θα επιμένω,
θα λέω τραγούδια για τρελούς, για τσακισμένους άγγελους
και τους κανόνες της ζωής θα παραβαίνω.

Θα περιμένω κι ας μη `ρθείς, φωτογραφίες της στιγμής
θα βλέπω για ν’ αναστηθείς, θα σε χορταίνω,
εκεί που μ’ άφησες να ζω, σ’ ένα τοπίο φαρμακερό,
θα κάνω μέλι το κεντρί για να γλυκαίνω.

Της σιωπής

Through the window/ Beyond ©Ελένη. Μ 

Ο ήλιος θα πέσει πάνω στο τελευταίο φύλλο της δροσιάς

πριν η κάμπια μπει για πάντα μες στο χώμα

πριν ο αετός ψηλά πετάξει

με θεϊκή αδιαφορία

κι οι απαντήσεις σου

διάλεξε με ποια μεριά θα κυλήσουν.

Κι ύστερα από το δείλι τι (από) μένει;

Θα πέθαινα με μια αστροφεγγιά στα μάτια μου.

 Ξέρεις, δεν είναι ανάγκη να μιλάμε. 

Τα λόγια είναι βλαστήμιες της υποκρισίας.

Ανέκφραστη σιωπή. 

Τα μεγαλύτερα λόγια εκεί.

Σε κοιτώ στα μάτια και ξέρω. 

     

          Ελένη.Μ

~ Αφιερωμένο στον Κώστα, τον πρίγκηπα αυτού του Πλανήτη