Μόχα

Κατηφορίζαμε τις θάλασσες παρέα

και τα νησιά μας χαιρετούσαν μεθυσμένα.

Μας τραγουδούσανε πουλιά παραδεισένια

ήταν ωραία η ζωή, ήταν ωραία...

Μα ξεχαστήκαμε και βγήκαμε απ’ το χάρτη

και άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει.

Κάποιον να πάρει αγκαλιά, να του μιλάει

τον πιο μικρό, τον πιο αθώο ναύτη...

Μόχα ο τρελός, Μόχα ο σοφός, Μόχα ο πνιγμένος

Μόχα, αυτός που όσο και αν πιει πια δε μεθάει.

Μες το λιμάνι τριγυρνάει μαγεμένος

Μόχα, αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει...

Μόχα ο τρελός, ο σοφός, ο τελειωμένος

Μόχα, αυτός που τον ξεχώρισε η Μοίρα.

Τρέχει απ’ τα μάτια του η σκουριά και η αλμύρα

Μόχα, αυτός που τραγουδάει ευτυχισμένος...

Ξέρω τα κύματα μια μέρα αυτά τα βράχια

θα τα διαλύσουν, θα τα κάνουν όλα σκόνη.

Θα `ρχεται `κείνο το κορίτσι να ξαπλώνει

πάνω στην άμμο και θα τραγουδάει τάχα...

Ότι θα έρθω από μακριά και `γώ σε λίγο, 

ότι θα μείνουμε εκεί μαζί για πάντα.

Αντίο θάλασσες και κύματα σαράντα, 

θα λέω ψέματα πως δε θα ξαναφύγω...

Έρχεται ο Μόχα ο τρελός πάλι χαμένος, 

κοιτάει τις άγκυρες και όλο φωνάζει "βίρα!"

Μέσ’ στο λιμάνι τριγυρνάνει μαγεμένος

Μόχα, η σκουριά η σκουριά και η αλμύρα...

Στίχοι/Μουσική: Παύλος Παυλίδης

Pigeon

Η ζωή είναι μια αναπνοή και ο θάνατος ένα ξεχασμένο πούπουλο κάτω από ένα κιόσκι. Η μαγκούρα ενός παπά που ξαποσταίνει κάτω από ένα φθινοπωρινό ηλιοστάσιο. Σιωπή όταν μιλούν οι μισοτελειωμένες κατακόμβες του πεπερασμένου σώματος. Μην με βάλετε εκεί μέσα, δεν θα ησυχάσω, ούτε θα αφήσω ήσυχους εσάς. Πέρασες στην άλλη ζωή σαν περιστέρα, σε θυμάμαι όπως πάντα άλλωστε. 

Η πίστη είναι σαν ένα ανυπόταχτο παιδί μπρος στα καπρίτσια της φούστας της μάνας του. Στην τελική δεν πιστεύω σε τίποτα, αλλά εσύ μετενσαρκώθηκες - η σημερινή επιβεβαίωση όταν μου έκλεισες το μάτι μπροστά σε έναν κάκτο που έτρεχε τρεχούμενο νερό μέσα από μια πήλινη γλάστρα. 

Όχι εις μνήμην, εις συνάντηση στο κάποτε του πρώτου εαυτού μας, εκείνου του πρωτόπλαστου κυττάρου, της διάχυτης ενέργειας στο σύμπαν. Σκόνη. 

29/9/2013   

Ελένη. Μ

Ανένδοτο

Σεπτεμβριανό. Πατρική φιγούρα της Ηλέκτρας. Η Σφίγγα δεν φτιάχτηκε για τον Οιδίποδα αλλά για τον άνθρωπο. Η πλεκτάνη του αινίγματος- ήταν του εγκλήματος, παράφραση της χωρίς όνομα. 1+ 1 δώρο, σε τιμή προσφοράς. Την αποκαλεί "συμπεθέρα" για αυτό ποτέ δεν μου άρεσαν οι γείτονες ενοικίασης. Κοινότυπο φαινόμενο που το αποκαλώ "κτερίσματα της ανθρώπινης γελοιότητας" και δεν γουστάρω καθόλου τις εγκυμονούσες έξεις. Η στωικότητα της αντιμετώπισης. Είμαι κάτι σαν που ενίοτε γίνεται "αν"- κατά βάθος είναι "δεν"- το ήξερα και το ξέρω σαν/ κατά εξακολούθηση. Πάλι μιλάς με αποφατικές υποθέσεις της ασυνέπειας. Πρέπει με κάποιον τρόπο να φτιάξω και τη βρύση. 

Ελένη.Μ

Κάτι σαν που δεν

Nostalghia-Andrei Tarkovsky

 

Έχω αρχίσει να προλαβαίνω τα φώτα και αυτό με ανησυχεί.

*

Όταν θέλω να ουρλιάξω συνήθως καλύπτομαι με μια κουρτίνα, αυτήν του παραθύρου. 

*

Σου συμβαίνει όταν. 

Ελένη.Μ

Σημειώσεις στο πόδι

Είναι 5.30, δείχνει λάθος ώρα αλλά ας είναι. Η θερμοκρασία στους 24 βαθμούς κελσίου μάλλον και αυτό λάθος γιατί μέσα στο κεφάλι μου κάτι με τρελαίνει και καίγομαι αλλά δεν ξέρω τι ή μάλλον ξέρω αλλά δεν τολμώ να το πω. Για άλλη μια φορά ξανά χάνομαι και δεν μπορώ να επιστρέψω εκεί που ήμουν, τίποτα το μη σύνηθες. Κάποια τουρίστρια κορδώνεται μπροστά στο νυχτερινό τοπίο που εξακολουθεί να μου είναι τόσο blasé, τόσο εκείνη όσο και το τοπίο. Και να ξέρεις πως η ποίηση γράφεται επί τόπου. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λεωφορεία, έχω πολλές τάσεις κλειστοφοβίας όπως και φυγόκεντρες τάσεις από αυτές και από το οτιδήποτε, παρά μονάχα οι δρόμοι που (με) ακολουθούν. 

Ελένη.Μ

Μικρή μοναξιά

Στην γωνιά της αυλής, μέσα στα σαπουνόνερα,

κάτι τριαντάφυλλα καμπούριασαν από το βάρος της ευωδιά τους.

Κανένας δε μύρισε αυτά τα τριαντάφυλλα.

Καμιά μοναξιά δεν είναι μικρή

Γιάννης Ρίτσος

"Ασκήσεις", 1950-1960