Δίχως το ξημέρωμα

Αλγεινή εντύπωση

η αλισάχνη των ματιών σου.

Αυτό που όλο σε χαιρετά 

δίχως να σε συναντήσει,

δεν θα το μάθεις ποτέ. 

Αλάργεψες

πριν το ξημέρωμα 

της ξέπνοης 

ανεμώνης.

Αγκάλες

που πολύ 

σε λάτρεψαν. 

Ελένη.Μ

Άλικα

Άνθισε αμυγδαλιά να σε εισπνεύσω κι ύστερα ας χαθώ

Ανοίγω τα παράθυρα 

του σπιτιού μου,

ορθάνοιχτα 

στην παράλογη διασταύρωση

των ανέμων.

Στη μέση ενός ξεφτισμένου τοίχου

σταυρώνομαι 

από τα φλεγόμενα αγκάθια 

του κόσμου. 

Κι ύστερα αφήνομαι 

σαν αγρίμι 

στην δική του ελευθερία

αφήνοντας λυτά τα μαλλιά μου

να σκεπάσουν το προσωπείο μου,

για να μην με αντικρύζω πια.

Άλικα ρόδα 

που μάτωσαν

κι έβαψαν 

τ'άσπρα μου χέρια.

Δεν μου ανήκω

ούτε τους ανήκω. 

Ελένη.Μ 

Αρώματα

Ανθισμένη Αμυγδαλιά (Blossoming Almond Branch in a Glass)-

Vincent van Gogh

Ακούω τον άνεμο 

υγρό και ζεστό

να παρεισφρύει μέσα μου.

Η κόρνα ενός αυτοκινήτου 

μ'ανατινάζει. 

Νιώθω από χρόνια

κάτω στο αριστερό μου πόδι

έναν αρχέγονο ρευματισμό 

του ήλιου. 

Καίγομαι όπως η χλωροφύλλη 

στην άπνοια του μεσονυχτίου. 

Αρχίζω να βρωμίζω 

άραγε κι εγώ

όπως τα τηγανιτά ψάρια της γειτόνισσας

που τ'άφησε να καούν 

στο απομεσήμερο;

Και το λάδι συνεχίζει 

να τσιτσιρίζει

και το αίμα μου που 

δεν λέει να μ'άφήσει

μοσχοβολάει σαν

πορτοκαλοανθός. 

Ελένη.Μ

Σονέτο VIII

Αν δεν τύχαινε να 'χεις μάτια με χρώμα φεγγαριού,
με χρώμα μέρας όλο δουλειά, φωτιά και χώμα,
και δεμένη τ' αγέρα τη σβελτοσύνη να 'χεις,
αν δεν τύχαινε να 'σαι κεχριμπαριού βδομάδα,

αν δεν ήσουν η κίτρινη στιγμή που το φθινόπωρο
σκαρφαλώνει από τις περικοκλάδες
κι αν δεν ήσουν ψωμί που ευωδιαστή η σελήνη
το φτιάχνει σεργιανόντας στον ουρανό τ' αλεύρι,

ω, λατρεμένη, δε θα σ' αγαπούσα!
Στην αγκαλιά σου αγκαλιάζω αυτό που υπάρχει,
χρόνο κι άμμο και της βροχής το δέντρο,

και ζουν τα πάντα για να ζήσω εγώ:
χωρίς να πάω μακριά βλέπω τα πάντα:
όλα όσα ζουν τα βλέπω στη ζωή σου.

 
Pablo Neruda

"Εκατό ερωτικά σονέτα"

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις

Και τι μπορώ να πω για σένα
που να `ναι εσύ
λέξεις με δέρμα και μαλλιά
γραμματικές για την αφή
χέρια πλεγμένα

Θέλω τη μέρα που θα φύγεις
απ’ το πρωί να μου γελάς
κι όταν την πόρτα θα ανοίγεις
να είναι σαν να μ’ αγαπάς

Και πώς μπορώ να σε θυμάμαι
και να `σαι εσύ
τα γέλια σου σαν τα νερά
μια ήσυχη λέξη στ’ αυτί
και να νικάμε

Οδυσσέας Ιωάννου

Το «κενό» υπάρχει
όσο δεν πέφτεις μέσα του.

Νύχτα του άγρυπνου έρωτα

Νύχτα πάνω από τους δυο με πανσέληνο,
εγώ βάλθηκα να κλαίω κι εσύ γελούσες.
Η καταφρόνια σου ήταν ένας Θεός, τα δικά μου παράπονα
στιγμές και περιστέρια αλυσοδεμένα.

Νύχτα κάτω από τους δυο. Κρύσταλλο οδύνης,
έκλαιγες εσύ από βάθη απόμακρα.
Ο πόνος μου ήταν ένας σωρός από αγωνίες
πάνω στην αδύναμη καρδιά σου από άμμο.

Η αυγή μας έσμιξε πάνω στο κρεβάτι,
τα στόματα βαλμένα πάνω στο παγωμένο σιντριβάνι
του αίματος τ αστείρευτου που χύνεται.

Κι ο ήλιος μπήκε απ το κλειστό μπαλκόνι
και το κοράλλι της ζωής άπλωσε το κλαδί του
πάνω στην καρδιά μου τη σαβανωμένη.

Federico García Lorca

Ο Άνθρωπος

Lilya Brik and Vladimir Mayakovsky in a film (since lost) written by Mayakovsky, Moscow, 1918.

 

Ο Άνθρωπος (1917 – απόσπασμα)

 

Πώς να μη δοξάζω τον εαυτό μου
μιά και ολάκερος
είμαι ένα απίστευτο θαύμα
μια και κάθε μου κίνηση
είναι ένα πελώριο
ανεξήγητο θαύμα;
…

Ανοίχτε το κιβώτιο του κρανίου μου
θα δείτε να σπιθοβολά εκεί μέσα
το πιο πολύτιμο πνεύμα.
Υπάρχει κάτι
Που νάναι ακατόρθωτο για μένα;
…

Απεραντοσύνη
δέξου και πάλι
μες στον κόρφο σου
τον πλάνητα!
Όμως τώρα σε ποιόν ουρανό
σε ποιό άστρο να οδεύσω;
Κάτω μου
ο κόσμος
κ' οι χιλιάδες εκκλησίες του
έχουν αρχίσει
την νεκρώσιμη ακολουθία.
                                                                                                                 

 (Μετάφραση: Γιάννης Ρίτσος)

Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι