Η κόκα- κόλα της βροχής

Πίνω κόκα- κόλα

και παρατηρώ τους περαστικούς

μέσα στη βροχή, 

ο Camus παρατηρούσε 

και εκείνος τους περαστικούς 

από το παράθυρό του. 

Ξέρω το γιατί, 

μας αρέσει

 ο ανθρώπινος συμβολισμός, 

εκείνη η ανθρώπινη κίνηση 

που αν διαθέτεις "μάτι" 

μπορείς να την ερμηνεύσεις. 

Ελένη. Μ

Κρήτη

Κρήτη 

 

Θέε μου αν με ακούς
γιατί δεν με νοιάζει αν υπάρχεις ή όχι,
να ξέρεις μονάχα
ότι σε όλες τις γλώσσες του κόσμου
η νοσταλγία με σκοτώνει,
λαβωματιά δίχως γιατρειά.

Ελένη.Μ

Το επίγραμμα

Περιμένεις πάνω από το τηλέφωνο

Παρόλο που γνωρίζεις ότι δεν θα χτυπήσει

Κάθεσαι δίπλα από μία πόρτα

Που ξέρεις ότι δεν θα ανοίξει

Το γιατί μάλλον το έχεις ξεχάσει

Μόνο το “ποιά” είναι που θυμάσαι

Και τι που περνάνε οι ώρες;

Οι μνήμες δεν γνωρίζουν από χρόνο

Μόνο χάραξε καθαρά στον τοίχο

Ότι παρέμεινες καρτερικά εδώ

Πιστός σε μία ξεχασμένη υπόσχεση

Το επίγραμμα ενός ανέλπιστα ερωτευμένου

Όλοι οι έρωτες είναι πάθη

L'amour est mort/ Love is dead - Montmartre

 

'L'amour est mort' 

το είδα γραμμένο σε έναν τοίχο στη Montmartre 

κι αναρωτιέμαι αν η αγάπη πέθανε ή 

οι άνθρωποι που διψούν για αγάπη, 

το δυνατότερο ελιξήρο ή δηλητήριο 

ανάλογα τη χρήση και τη δοσολογία της.

Άλλο έρωτας και άλλο πάθος. 

Κι όλοι οι έρωτές μου είναι πάθη, 

μενεξέδες που μοσχοβολούν 

γιατί η διάρκειά τους  είναι γευστική

σαν τη χορδή ενός contrebasse, 

καθώς ο ήλιος πέφτει σαν λουκούμι  

και οι πλανόδιοι αρτίστες συζητούν 

με μια μπύρα στο χέρι 

για την επόμενη συγχορδία τους  και 

οι κιθάρες τους σαν απλωμένες γυναίκες

σε ξένα κρεβάτια, 

ανοιχτές σαν ολάνθιστα κρίνα, 

κοίτονται στη γη. 

Όταν τα πρόσωπα 

που ζωγράφιζαν στο Place Tertre 

πλανόδιοι ζωγράφοι άλλους πλανόδιους αγνώστους, 

ήταν τότε που είδα 

τα θαλασσιά σου μάτια 

σε μια ακουαρέλα της δεκάρας ενώ

ένας μικρός κατιφές μου έκλεισε 

πονηρά το μάτι γιατί 

"L'amour est mort" για αυτούς 

που κατάντησαν μια πάγια συνήθεια

 - το μόνο που θα έπρεπε να είχε ένα 'απαγορεύεται'-.

Το πάθος για τον έρωτα 

πρέπει να διαρκεί

 μερικές μονάχα ώρες 

όπως εκείνος ο δροσερός αέρας

 που φύσηξε τη γλυτσίνια 

και μου ανατρίχιασε 

με εικόνες και οσμές 

το κορμί μου 

από

 τα ερωτικά σου χέρια.

Ελένη.Μ

Επιτάφιος

(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου,

μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της,

βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν - τῶν ἀπερ-

γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της):

I

Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,

πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,

πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω

καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;

Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,

Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,

τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα

καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;

Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη

πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;

Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω

καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.

Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει

κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.

Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω

καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.

Όταν λες αντίο

 Frida Kahlo 

 

 

Στη γέφυρα να μου πεις το αντίο, 

όχι στη στεριά,

εκεί με τους πορτοκαλανθούς στο πλάι,

έτοιμοι να εκραγούν σαν γινωμένα ρόδια,

να θυμηθώ το καστανό των ματιών σου

και τις μπούκλες των μαλλιών σου, 

όταν ο αέρας απ'το στριφτό σου τσιγάρο

με χαίδευε στο πρόσωπο

σαν το τελευταίο δώρο της ζωής μου... 

Τώρα δεν με αγγίζει τίποτα...

τίποτα παρά μονάχα

τα γιασεμιά.

Ελένη.Μ

Canal Saint-Martin

Canal Saint-Martin, Paris, 15/04/2014 

Για τον Κώστα :) 

Ελένη.Μ

Απούσα

Still life- Francisco Goya

Και τι είναι η ζωή μου

αν όχι

από ένα

σταδιακό

και απόλυτα

συγχρονικό

πήγαινε-έλα;

Όλα έχουν πάρει φωτιά

και εγώ κυνηγώ κάτι

για το οποίο

η ετυμολογία

αποφαίνεται

απούσα.

Τι ώρα είναι; 

Ελένη.Μ

How do you...

How do you resign yourself to something that will never be ?- Jenny Holzer (1980-2)

Το χειρότερο δεν είναι να νοσταλγείς
αλλά να μην έχεις κάποιον για να νοσταλγείς.
Δεν έχει όρια.

Είσαι δυο βήματα
από εδώ μέχρι το ποτέ μου.

Ελένη.Μ

Διάλυση δίχως έλεος

Musée Quai Branly- Είμαστε όλοι μάσκες 

Κάποιοι μου φώναζαν

πως πάω ανάποδα, 

ίσως τελικά πάω 

μπροστά

αλλά από 

την ανάποδη. 

Θέλω να σκαρφαλώσω

σε ένα παράθυρο 

δίχως

κουρτίνες. 

Μικροαστική νύχτα, 

ορατή όσο εσύ, 

θολή όπως εγώ. 

Βαράω διά-λυση. 

Ελένη.Μ

Αντιδράσεις

In Voluptas Mors-Philippe Halsman

* 

 

Ήθελα να βάλω φωτιά σε όλα

έτσι για να παρακολουθήσω 

μετά 

τις αντιδράσεις

 των προσώπων τους. 

Τρελή αλλά ανίκανη - ίσως για το οτιδήποτε. 

You may go to sleep with a glass of honesty, 

καθώς οι πρώτοι κελαηδισμοί με αποκοιμίζουν, 

έχεις πάντως πρόβλημα,

γερό.

*

Μονάχα το ροχάλισμα ενός άστεγου,

περασμένα μεσάνυχτα 

σίγουρα ξημερώματα, 

μέσα σε ένα χαντάκι. 

Έβγαλα το κεφάλι έξω από το παράθυρο 

και τον αφουγκράστηκα, 

έτσι για να σπάσω 

τη μοναξιά μου. 

Ένας περαστικός παραξενεύτηκε 

ακούγοντάς τον, 

βρήκα τον περαστικό 

περίεργο, 

μάλλον δεν ροχαλίζει 

ή 

δεν έχει ακούσε ποτέ του

ροχαλητό. 

*

Έχω μια τάση 

που την ανακαλύπτω 

όχι και πρόσφατα,

και εσένα 

σε λατρεύω, 

πέρα για πέρα 

γιατί είσαι εκτός- 

από τη ζωή μου- 

ή μάλλον 

δεν υπήρξες ποτέ- 

ούτε θα

όμως.  

Ελένη.Μ

Ο χρόνος είναι του Θεού κι ο πόνος του ανθρώπου 

να βλέπει το είδωλό του να κλαίει και να γελά 

Στην κάψα του μεσημεριού βουλιάζουν τα τζιτζίκια 

κοχύλια κι αρμυρίκια στα μαύρα σου μαλλιά 

Κάτω στο μεγάλο ύπνο μυστικό σου ανάβω δείπνο 

Ποιος είδε δέντρο του βυθού ν΄ αποζητά τον ήλιο 

στου σκότους το βασίλειο άγιο να γυρνά 

Με νήμα εξάκλωνο κεντάς τον έβδομο ουρανό σου 

υψώνεις το φανό σου και πας στο πουθενά 

Κάτω στο μεγάλο ύπνο μυστικό σου ανάβω δείπνο 

Στρώσε τραπέζι γιορτινό, τραπέζι του ασώτου 

το `πνιξε τ΄ όνειρό του άγριος ποταμός 

Από κρασί κι από φιλί μπορεί και να σωθούμε 

κι αν τύχει και χαθούμε καλόδεχτος χαμός 

Κάτω στο μεγάλο ύπνο μυστικό σου ανάβω δείπνο

Άλκης Αλκαίος
Υγ. Σήμερα ας πούμε αλήθειες.