Υπέροχο τίποτα

Υπνοβατείς με τα μάτια ορθάνοιχτα και σέρνοντας το εκλεπτυσμένο σου κουφάρι, πηγαίνεις κατά το παράθυρο. 
Ανοίγεις τα παντζούρια, ανασαίνεις διστακτικά τον μολυσματικό αέρα του ανούσιου κόσμου στον οποίο καταδικάστηκες να δίνεις νόημα. Ακριβώς όσο χρειάζεσαι για να μείνεις "ζωντανός". Ακριβώς όσο χρειάζεσαι για να μείνεις "νηφάλιος". Ακουμπάς τους αγκώνες στο περβάζι και αφήνεις το βάρος του γεμάτου σοφία κεφαλιού σου να πέσει στις παλάμες σου. Κοιτάς έξω με βλέμμα γεμάτο συμπόνια για τα πάντα και τους πάντες. Μια πλημμυρίδα ανωτερότητας φουσκώνει το βουρκωμένο σου εγωισμό. 

Τραβάς με απέχθεια τις κουρτίνες. 
Σκοτάδι. Ασφάλεια. Ευτυχία.

Μια φωνή σου τριβελίζει τ' αυτιά και σε καλεί μπροστά στον καθρέπτη. Σηκώνεις το βλέμμα σου στο γυαλί και κορδώνεσαι αυτάρεσκα μπροστά στο τρομαγμένο σου είδωλο, που διψάει για επιβεβαίωση. 
"Εγώ;" σε ρωτάει απελπισμένα. "Εγώ" του απαντάς καθησυχαστικά και φιλάς παθιασμένα το παγωμένο τζάμι.