Σε σένα

Melancholy 1894 - 1895 by Edvard Munch

Είσαι ο πάγος που έλιωσε, 

ο ήλιος που μ'έκαψε.

Είσαι το λουλούδι που άνθισε μες στο παγωμένο εγώ μου,

η σιωπή που ράγισε.

Είσαι η βαρβαρότητα που διαταράσσει τη λίμνη της σκέψης μου,

της πετώ πέτρες και μου ανταποδίδει χαστούκια.

Ο παλμός που χαιρετώ στην κάθε πρωτογενή ανάσα μου,

σ'αυτήν που με προστάζει να σε κοιτώ στα μάτια.

Σ'αυτά τα πελώρια μάτια που μοιάζουν μ'απέραντα βουνά,

που θέλω να τα διασχίσω τρέχοντας. 

Το ταξίδι που πλέει δίχως πανιά, δίχως προορισμό,

μ'έναν τρελό μονάχα καπετάνιο που στεγνώνει θάλασσες 

 για να περπατήσει ξυπόλητος το δρόμο που οδηγεί σε εσένα.

Για όλα αυτά που δεν μπορώ να σκεφτώ, είσαι εσύ. 

Για εκείνα που όταν σε φέρνω στο νου μου τα μάτια μου βουρκώνουν

και τα μέλη μου με βαραίνουν, είσαι εσύ.

Γι'αυτήν την άχρωμη ψυχή που ζητά να την ζωγραφίσεις, είσαι εσύ.

Και πάντα θα ζητώ εσένα.

Τ'ανοίκειο,

το ανέλπιστο,

το ανωφελές,

το μυστήριο.

Μονάχα εσένα.

Γιατί τα λόγια σκίζονται απ'τη θάλασσα της κόλασης που μ'έβαλες να κολυμπώ, γίνονται αχθοφόροι του εσαεί...