Ημερολόγιο

Gyorgy Lukacs

Νομίζω πως η αιτία του débâcle* είναι η εξής : 

δεν είμαι ως "επιστήμονας" πιο αδύναμος απ' ό,τι πίστευα- αν και αυτό είναι δυνατό, και μάλιστα πολύ πιθανό, αλλά ως άνθρωπος. Έχω ανάγκη από κάτι. Έχω ανάγκη από ανθρώπους- και μάλιστα από ζεστασιά. Και ο πάγος της δικής μου "ζεστασιάς" λιώνει τόσο δύσκολα (όσο εύκολα πιάνω συζήτηση και συνάπτω επιφανειακά στενές σχέσεις με άλλους ανθρώπους), που είναι σχεδόν αδύνατο να την κερδίσω. Και λείπει. Αυτό που επαναλαμβάνω εδώ και χρόνια: πως δεν χρειάζομαι κανέναν, ότι μπορεί κανείς να ζήσει οπουδήποτε, δεν είναι αλήθεια. Δεν πιστεύω πως θα ήμουν ικανός για κάτι τέτοιο. Αυτό σημαίνει ότι το ερώτημα είναι αν η δυσαρέσκεια που θα ένιωθα θα ήταν χρήσιμη προς το σκοπό της αύξησης της παραγωγικότητάς μου. Φοβάμαι πως όχι. Και στην περίπτωση αυτή η ετυμηγορία θα ήταν οριστική και αμετάκλητη. [...] Η στιγμή όμως κατά την οποία εγώ ήμουν εγώ είναι πραγματικά η ζωή, η ίδια η ζωή, ολόκληρη η ζωή, ενώ οι διαθέσεις που γεμίζουν τη "ζωή ολόκληρη" δεν είναι παρά "στιγμιαίες". 

*Κατάρρευση 

Γκέοργκ Λούκατς, Ερμηνευτικές προσεγγίσεις ( επιμ. Γ. Σαγκριώτης- Α.Α. Χρύσης), Αθήνα, Αλεξάνδρεια, σ. 384-385