Είναι θύελλες ζαλωμένο...

Είναι θύελλες ζαλωμένο το πρωινό 

μες στο κατακαλόκαιρο. 

Σαν άσπρα μαντηλάκια αποχαιρετισμών

σαλπάρουν τα σύννεφα, 

και, εκεί, τ'αρπάζει ο άνεμος 

και τα σηκώνει με τα χέρια του τα ταξιδιάρικα. 

Αρίφνητη η καρδιά του ανέμου

που χτυπάει μες στην ερωτοδέσμια σιωπή μας.

Που κοχλάζει ανάμεσα στα δέντρα, 

πολυφωνικός και υπερκόσμιος,

γλώσσα κατάφορτη από παιάνες, λες και θούρια.

Ο άνεμος που λαφυραγωγεί τα φυλλώματα

και βγάνει από τη ρότα τους τα σεινάμενα βέλη των πουλιών.

Ο άνεμος που σε σφεντονίζει εσένα σε πελάγη ακύμαντα,

σε γαίες πανάλαφρες, σε φλόγες γονυκλινείς.

Σπάνε και χύνονται ένα καντάρι φιλιά

συντριμμένα πάνω στις πύλες του καλοκαιριάτικου ανέμου. 

Pablo Neruda, Είναι θύελλες ζαλωμένο...

Από τη συλλογή του Pablo Neruda "Είκοσι ερωτικά ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα"