Ε.

Η φωνή της, στο τηλέφωνο, ήταν τόσο γλυκιά,

τόσο ζεστή, τόσο φρέσκια, που του’ ρχότανε

να φάει το ακουστικό.

Τό’φαγε κι ήτανε γλυκό κι αφράτο σαν τσουρέκι.

Τώρα, η φωνή της ηχεί, μέσα στα σπλάχνα του,

ακόμη πιο γλυκιά, ακόμη πιο ζεστή, ακόμη πιο

φρέσκια.

[Παίγνια και σάτιρες]

~*~

Οι άνθρωποι το πιο συχνά
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους
Τα δίνουν –τάχα χαιρετώντας– σ’ άλλους
Τ’ αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες
Ή –το χειρότερο– τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

 
[Xέρια]

Αργύρης Χιόνης