Σοφός ή αγαθός;

Η ουσία των αντικειμένων αναζητείται στην εξερεύνηση της αντικειμενικής πραγματικότητας, στον εμπειρικό κόσμο, στα δεδομένα της κατ’ αίσθησης αντίληψης. Συνήθως υπάρχει ένας προσδιορισμός κι ένα αντικείμενο στο όποιο συγκαταλέγεται ο προσδιορισμός αυτός. Το αντικείμενο αναλαμβάνει χρέη ποθητού χαρακτηρισμού, μα ο χαρακτηρισμός αυτός είναι ο προσδιορισμός, μόνιμος ή παροδικός , μα πάντα μπροστά από το άψυχο αντικείμενο. Έτσι, η ουσία των ονομάτων κρύβεται, θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, σε αυτόν ακριβώς τον προσδιορισμό. Τελικά, τα άψυχα αντικείμενα παίρνουν ζωή από τον έμψυχο προσδιορισμό. Το αντικείμενο και ο προσδιορισμός είναι τελικά και τα δυο έμ-ψυχα μιας και το φανερώνει ο ίδιος ακριβώς προσδιορισμός που χρησιμοποιήθηκε για να προσδιοριστούν και οι δυο έννοιες. Επομένως, ένας αριστοτελιστής των ημερών μας, θα μπορούσε κάλλιστα να συνάγει ως συμπέρασμα πως όταν αναφερόμαστε σε έμψυχα ή άψυχα πράγματα θα πρέπει να εστιάζουμε και να εξετάζουμε όχι μόνο το αποτέλεσμα του προσδιορισμού αλλά παράλληλα και τον ίδιο τον προσδιορισμό. Γιατί αυτός ο προσδιορισμός είναι που τελικά μας δίνει την ψευδαίσθηση των πραγμάτων, ένας προσδιορισμός που μεγαλοποιεί ή μικραίνει την ουσία των εννοιών αυτοβούλως. Ο προσδιορισμός καθορίζεται από την ακριβώς αντίθετη σκοπιά που την τοποθετεί ο κάθε άνθρωπος. Είναι λοιπόν, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία και την νοοτροπία του κάθε ατόμου. Η συνήθεια(η έξη) στην καθημερινή ζωή, σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο, είναι συνυφασμένη με την  πνευματική κατάρτιση, δηλαδή το ύψιστο αγαθό, την αρετή ή σοφία, η οποία καλλιεργείται και τελικά ανταποκρίνεται διαφορετικά για τον καθένα. Γενικά οι επαναλαμβανόμενες ομοιότροπες ενέργειες,  έχουν ακριβώς κοινό συντελεστή, ο όποιος είναι η κοινή λογική. Κι όταν αναφέρω τον ορό “κοινή λογική”, φυσικά εννοώ τη λογική που θα έπρεπε να επικρατεί κι όχι αυτή που υποτίθεται πως επικρατεί. Είναι ευνόητο λοιπόν, πως στα σημερινά δεδομένα ‘της εποχιακής κρίσης μας’ δεν επικρατεί η αρετή (αγαθός = φορέας αρετής) αλλά η σοφία (σοφός= φορέας γνώσεων) δίχως αυτή να προσπαθεί να προσεγγίσει τα όρια της απτής πραγματικότητας αλλά να ενθρονίζεται σαν γινωμένος καρπός στη σκηνή της προκάλυψης, που πάντοτε είναι έτοιμος να πέσει στην πρώτη ανωριμότητα πραγμάτων .  Αυτό είναι , σαν να λέμε, η ουσία των ‘σημερινών’ πραγμάτων.

Φιλοσοφικοί στοχασμοί από την Ελένη.Μ