Άλικα

Άνθισε αμυγδαλιά να σε εισπνεύσω κι ύστερα ας χαθώ

Ανοίγω τα παράθυρα 

του σπιτιού μου,

ορθάνοιχτα 

στην παράλογη διασταύρωση

των ανέμων.

Στη μέση ενός ξεφτισμένου τοίχου

σταυρώνομαι 

από τα φλεγόμενα αγκάθια 

του κόσμου. 

Κι ύστερα αφήνομαι 

σαν αγρίμι 

στην δική του ελευθερία

αφήνοντας λυτά τα μαλλιά μου

να σκεπάσουν το προσωπείο μου,

για να μην με αντικρύζω πια.

Άλικα ρόδα 

που μάτωσαν

κι έβαψαν 

τ'άσπρα μου χέρια.

Δεν μου ανήκω

ούτε τους ανήκω. 

Ελένη.Μ