Σονέτο VIII

Αν δεν τύχαινε να 'χεις μάτια με χρώμα φεγγαριού,
με χρώμα μέρας όλο δουλειά, φωτιά και χώμα,
και δεμένη τ' αγέρα τη σβελτοσύνη να 'χεις,
αν δεν τύχαινε να 'σαι κεχριμπαριού βδομάδα,

αν δεν ήσουν η κίτρινη στιγμή που το φθινόπωρο
σκαρφαλώνει από τις περικοκλάδες
κι αν δεν ήσουν ψωμί που ευωδιαστή η σελήνη
το φτιάχνει σεργιανόντας στον ουρανό τ' αλεύρι,

ω, λατρεμένη, δε θα σ' αγαπούσα!
Στην αγκαλιά σου αγκαλιάζω αυτό που υπάρχει,
χρόνο κι άμμο και της βροχής το δέντρο,

και ζουν τα πάντα για να ζήσω εγώ:
χωρίς να πάω μακριά βλέπω τα πάντα:
όλα όσα ζουν τα βλέπω στη ζωή σου.

 
Pablo Neruda

"Εκατό ερωτικά σονέτα"