Είναι 5.30, δείχνει λάθος ώρα αλλά ας είναι. Η θερμοκρασία στους 24 βαθμούς κελσίου μάλλον και αυτό λάθος γιατί μέσα στο κεφάλι μου κάτι με τρελαίνει και καίγομαι αλλά δεν ξέρω τι ή μάλλον ξέρω αλλά δεν τολμώ να το πω. Για άλλη μια φορά ξανά χάνομαι και δεν μπορώ να επιστρέψω εκεί που ήμουν, τίποτα το μη σύνηθες. Κάποια τουρίστρια κορδώνεται μπροστά στο νυχτερινό τοπίο που εξακολουθεί να μου είναι τόσο blasé, τόσο εκείνη όσο και το τοπίο. Και να ξέρεις πως η ποίηση γράφεται επί τόπου. Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λεωφορεία, έχω πολλές τάσεις κλειστοφοβίας όπως και φυγόκεντρες τάσεις από αυτές και από το οτιδήποτε, παρά μονάχα οι δρόμοι που (με) ακολουθούν.
Ελένη.Μ
0 Σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου