Η ζωή είναι μια αναπνοή και ο θάνατος ένα ξεχασμένο πούπουλο κάτω από ένα κιόσκι. Η μαγκούρα ενός παπά που ξαποσταίνει κάτω από ένα φθινοπωρινό ηλιοστάσιο. Σιωπή όταν μιλούν οι μισοτελειωμένες κατακόμβες του πεπερασμένου σώματος. Μην με βάλετε εκεί μέσα, δεν θα ησυχάσω, ούτε θα αφήσω ήσυχους εσάς. Πέρασες στην άλλη ζωή σαν περιστέρα, σε θυμάμαι όπως πάντα άλλωστε.
Η πίστη είναι σαν ένα ανυπόταχτο παιδί μπρος στα καπρίτσια της φούστας της μάνας του. Στην τελική δεν πιστεύω σε τίποτα, αλλά εσύ μετενσαρκώθηκες - η σημερινή επιβεβαίωση όταν μου έκλεισες το μάτι μπροστά σε έναν κάκτο που έτρεχε τρεχούμενο νερό μέσα από μια πήλινη γλάστρα.
Όχι εις μνήμην, εις συνάντηση στο κάποτε του πρώτου εαυτού μας, εκείνου του πρωτόπλαστου κυττάρου, της διάχυτης ενέργειας στο σύμπαν. Σκόνη.
29/9/2013
Ελένη. Μ
0 Σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου