Res, non verba

Θα πάρω

 την τσαλακωμένη μου καρδιά 

και θα φύγουμε,
αφού ποτέ δεν την θέλησες αληθινά,

αφού βαρέθηκες 

το χρώμα των ματιών μου

να κοιτάζεις, 

αφού σ’αρέσει τόσο ηδονιστικά
να με βλέπεις να πονάω
για την τόση αγάπη

 που έχω 

μόνο για’ σένα.
Αδίκησες το αβάσταχτο
σαν να ήταν κάτι αμελητέο,

σαν ένα χαμόγελο 

που ξεκρεμάστηκε
από το πρόσωπό μου
και αγκιλώθηκε πάνω

 στης τριανταφυλλιάς τ’αγκάθια,

σαν το σώμα μου ν’ απλώνεται 

ρούχο βρεγμένο 

σε ηλιόλουστο μπαλκόνι.

Τόση απονιά που την βρίσκεις;
Σου χάρισα έναν ολόκληρο κόσμο
μέσα από τα πιο τρυφερά φυλλοκάρδια

 της ψυχής μου
μονάχα 

για να 

υπάρχεις

 εσύ. 

Ελένη.Μ