Βροχή και Καταχνιά

Ο Μπωντλαίρ υπό την επήρεια του χασίς. Σκίτσο του ίδιου


Ω τέλη του φθινοπώρου, χειμώνες, άνοιξες στη λάσπη βουτηγμένες
Ω νανουρίστρες εποχές! Σας αγαπώ, δοξάζω σας,
Που ντύνετε έτσι την καρδιά μου και τον νου
Μ'ατμώδες σάβανο και τάφον ακαθόριστο.

Στη μεγάλη πεδιάδα που ο κρύος γαρμπής τη σαρώνει,
Που σ'ατέλειωτες νύχτες ο δείχτης του ανέμου βραχνιάζει,
Η ψυχή μου καλύτερα, απ'όταν χλιαρό είναι θέρος,
Τα φτερά της πλατιά σαν κοράκου θ'ανοίξει.

Τι είναι πιο απαλό στην καρδιά, όλο πένθος γεμάτη,
Και που πάνω της γέρνουν παλιές καταχνιές,
Άλαμπρες εποχές, των εμών των κλιμάτων βασίλισσες,

Απ'την όψη, την άπαυτη πια, των ωχρών σκοταδιών σας;
Εκτός κι αν, κάποιο βράδυ αφέγγαρο, οι δυο μας,
Την οδύνη κοιμήσουμε πια σε τυχαίο κρεβάτι.

Μπωντλαίρ