Ανήλεο Μηδέν

John Virtue 

Νιώθω εξαντλημένη

Ηττημένη

Κουρασμένη

Ακόμη και τα παντζάρια ματώνουν πιο πολύ από μένα

Οι στάλες τους πέφτουν βροχή

Πηχτές σαν πάχνη

Σε καλύτερη κατάσταση από το δικό μου κίβδηλο αίμα

Ψάρι διψασμένο σε έρημο

Τι κάνω Θεέ μου σ’αυτόν τον κόσμο;

Εγώ που η ίδια η ζωή με γεννά και με καταστρέφει

Όσες γέφυρες κι αν σκεφτώ

Δεν φτάνουν για να πέσω στο κενό

Κρατιέμαι από ένα φύλλο

Που ανεμοδέρνεται στις φυλλωσιές των κυπαρισσιών

Ας έρθει  μια κόλαση ή ένας παράδεισος

Ή οτιδήποτε τέλος πάντων

Να αφήσω εκεί την ύπαρξή μου

Γιατί δεν αντέχω άλλο τον πόνο του κενού μου

Ουσία αυταπάρνησης

Έγινε λάθος στο μαιευτήριο

Προοριζόμουν για εκποίηση

Όχι για νοίκιασμα.

Κι ο έρωτας..

Με παίδεψε

Με κατέστρεψε το οιδιπόδειο σύμπλεγμα

Τον έφτυσα

Και με ακολούθησε

Σε κάθε πληγή

Σε κάθε ουλή

Μπαίνει μέσα μου και με μολύνει

Χάνω τον καιρό μου με αντιβιοτικά του πρόσκαιρου

Μα και τα ουσιώδη είναι αντιστρόφως ανάλογα

Στο τίποτα φυτεύω ένα σπόρο

Κι ανθίζω ξεραμένο δέντρο

Έτοιμο να σαλπάρει

Για το διευατό εκεί.

Ελένη.Μ