Χρήστος Μπράβος - Το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος

Μελοποίηση του Ήμερου ύπνου από το Θανάση Παπακωνσταντίνου

Άστρα

Καπνίζουν κ’ οι άγγελοι, είπε.

Άμα σηκώσετε τη νύχτα

το κεφάλι σας θα τις ιδείτε

τις κάφτρες των τσιγάρων τους.

Τι καφενείο τι ουρανός

ντουμάνι και φτυσιές

κι αέρας σάπιος

(κι ο κάτω κόσμος

στάχτες κι αποτσίγαρα).

(Από την ποιητική του συλλογή “Ορεινό καταφύγιο', Τυπογραφείο “Κείμενα', Αθήνα 1983)

Νανούρισμα

Μες στου νεκρού το μάτι

κοιμούνται δέντρα και πουλιά.

Βγαίνουν με το φεγγάρι

τα παιδιά, λεν για τους ζωντανούς

μετρούν τα χρόνια·

φύλλα μασούν της λησμονιάς

και τραγουδάνε.

Τ’ ακούνε οι όμορφες, ξυπνούν

τ’ ακούνε οι κολασμένες, βγαίνουν κρυφά

στη μαύρη χλόη απάνω

τα κοιμούνται.

Μα οι μάνες που μαραίνονται

για τις χαρές δεν ξέρουν

του άλλου κόσμου.

Ήμερος ύπνος

Προοίμιο: Μέσα στου νεκρού το μάτι

δέντρα βλέπω και πουλιά

Χιόνι σεντόνι τρυφερό για του φιδιού τον ύπνο,

χιόνι και πένθιμο σκυλί, βραχνός προφήτης.

Κι όμως το πιο γλυκό βιολί

το παίζει ο θάνατος

Κοιτάς απ΄ το παράθυρο, καπνίζουν τα πηγάδια.

Χιόνι κι ανάψαν τη φωτιά στον κάτω κόσμο.

Ο κυνηγός στο πέρασμα το σπίρτο πίνει.

Τον λύκο που εχύμηξε πίσω του δεν τον βλέπει.

Πηγή: poiein.gr