Θέρος

Άνοιξη-Θέρος, Γιάννης Τσαρούχης

Κάτω απ'την οπώρα του καλοκαιριού 

σ'έκοψα και σε φίλησα γινωμένο σταφύλι.

Οινοκρασία η γεύση των φιλιών σου

και χιλιοπατημένος μούστος η αγκαλιά σου.

*

Ό,τι νιώθεις είναι στοιβαγμένο σαν ενοχή,

σαν δεντρί γυρτό που ανασαίνει το πουρνό,

λίγο πριν το ξημέρωμα λουστεί

σαν χρυσόμαλλο δέρας.

*

Στου κορμιού σου το μουράγιο

ναυπήγησαν οι εργάτες

κι όλο χορεύουν με τα μαιστράλια.

*

Όπως απλώνει το όνειρο έτσι απλώνω το κορμί μου πάνω στο δικό σου. Με το λευκό σου σεντόνι ντύνομαι φάντασμα της ονειροπλασίας μου. Κύμα που το ανοίγει το δροσερό αεράκι στα δύο, να περπατά πάνω στα κρύα πατώματα και να ανασταίνει μέσα μου ανοιχτά παράθυρα. Με θαλασσινό τριφύλι να στεφανώνει τα μαλλιά σου σού στέλνω κοχύλια για να μ'ακούς. 

*

Η ανάσα σου βαραίνει την ανάσα μου,

βαθαίνει μέσα μου η αναπνοή σου

σαν το βαρύ άρωμα του νυχτολούλουδου

που πλημμύρισε τη νύχτα μου.

Το άρωμά σου, καθαρό, σαν πάστρα κυριακάτικη

που αφήνει λεκέδες στο ξεθώριασμά της.

*

Δεν ακούω κάνεναν ήχο

πέρα από 

το χαμόγελό 

σου.

Ελένη.Μ