Σκύλα και Χάρυβδη, περί παθών

The Turin Horse ( Το άλογο του Τορίνο)- Béla Tarr

Να μετουσιώνεις όλα αυτά που νιώθεις σε λόγο, γραπτό κι άγραπτο.Τα Πάθη. Ποια Πάθη; Του Χριστού , του ανθρώπου; Σαν κι αυτά ποια φύση θεική δεν τα λαχτάρισε; Είναι κυρίαρχα. Μην αφήνεις τη λογική με τα πάθη να κουβεντιάζουν, πάντα αυτά στο τέλος θα νικούν. Μέσα μου βράζω απ΄τη δόση του μαγικού καζανιού που μου έδωσε η ψυχή μου, σαν φίλτρο μαγικό το νιώθω να ριγάει στον πυθμένα των χειλιών μου. Η Σκύλα και η Χάρυβδη λογομαχούν, θεριά που το κάθε μάτι φοβάται.Όψη αιματιρή, τραχιά και σκληρή σαν τον πόλεμο που ξεσπά σε ηλιόλουστες χώρες. Σώμα από μυτερά αγκάθια σαν τους κίτρινους ασπαλάθους και χίλια δόντια στην κόψη τους να σε τεμαχίζουν σε μικρά κομμάτια. Αιώνιοι τύραννοι της θάλασσας αλυσίδες κρατούν. Τύραννοι! Στρώσεις ουρανού μ'αλμύρα γίνονται ένα, το πεδίο της μάχης να δηλώσουν κι όλο χάνονται και σβήνουν κι όλο σβήνουν κι εμφανίζονται. Πάνω στο λυσσασμένο αφρό της θάλασσας ανοίγονται στόματα να καταπιούν η μία την άλλη. Και όλο εμφανίζεται κι όλο χάνεται ο πατέρας τους. Τι τέλος άραγε να βάλει με την παντοδύναμη τρίαινά του; Στον καβγά τους δεν παίρνει μέρος. Το φόβο τους δεν τρέμει μήτε την όψη τους την αποθητική μα είναι η απόφασή τους τραγική. Για χρόνια ολόκληρα πολεμούν για την κυριαρχία της πηγής, κανείς ταξιδιώτης δε μπόρεσε στο πέρασμά του να τους αντισταθεί. Μιλιά δε βγάζουν πλέον οι δυο κόρες μόνο τα αστραφτερά τους ξίφη φανερώνουν σαν θέλουν το λόγο να αντιτάξουν. Μα η Χάρυβδη σαν γυναίκα από αριστοκρατική γενιά, το θυμός της αφήνει να χλωχάζει και τη Σκύλα ανταμώνει για συνθήκη ειρήνης να μιλήσουν.

"Πες μου αδερφή, ποιο είναι το χρέος μας; Για ποια δεινά μαλώνουμε; Τυράννους αυτή η ψυχή γιατί μας ονομάζει;" ρωτάει η Χάρυβδη την αδερφή της με τρόπο φιλικό.

Η Σκύλα παράτολμη και πάντα στην επίθεση της απαντά με βροντερή φωνή που αντηχεί μέχρι τα μαρμάρινα σκαλοπάτια του Ολύμπου: "Για την κυριαρχία πολεμάμε! Για την ουσία την παντοτινή!Αυτή που κυριεύει ψυχή και σώμα, σώμα και ψυχή! Αν με τους αγγέλους έχεις συναναστροφές, άσε με τότε σαν δαιμόνιος διάβολος να τριγυρνώ!"

Η Χάρυβδη περίλυπη, κουρασμένη από τον αιώνιο πόλεμο δεν αντέχει την αδερφή της να πολεμά κι έτσι στη Σκύλα ανταποκρίνεται με περίσσια αγάπη: "Μήτε εσύ αδερφή, μήτε εγώ την ουσία σε κόκκους άμμου να μετρώ μπορώ. Αυτή είναι άπιαστη σαν τον ουρανό. Πατέρα και μάνα δε γνώρισε ποτέ γι'αυτό και κρύβεται σε ψυχές που εκείνη αγαπά. Μάταιος ο πόλεμος και τα λόγια τα πικρά. Πάθη λένε την ουσία αυτή, μου είχε πει ένας ταξιδώτης που τόλμησε να περάσει από τα στενά περάσματά μας. Είναι ένα πολυταξιδεμένο χελιδόνι που σ'όλες τις χώρες του αρέσει να πετά και να χάνεται στ'ανήλιαγα σοκάκια τους."

Μπορεί να ήταν μια δροσοσταλίδα της θάλασσας, μια νεφέλη που δεν άντεξε και έπεσε στο πρόσωπο της Σκύλας. Άφησε χωρίς δισταγμό το σπαθί της στο στόμα της θάλασσας να χαθεί κι αγκάλιασε την αδερφή της.

"Έχεις δίκιο Χάρυβδη, τους πολέμους τους παρατώ και την ουσία θα πάψω να την κηνυγώ σαν κηνυγός που τ'άπιαστο ελάφι ποθεί. Από εδώ και πέρα την επικράτηση μισή-μισή θα την κυβερνάμε και όποιος ταξιδιώτης περνά τροφή δε θα γίνεται, μόνο τα πάθη του θα μας εξιστορεί. Λίγη ουσία απ'αυτές τις ψυχές να γευτούμε κι εμείς."

Η Χάρυβδη με τη Σκύλα όρκο έδωσαν δυνατό κι έτσι αποκοιμήθηκαν η καθεμιά στην σπηλιά της σε μια αγκαλιά από θαλάσσια φύκια.

Πάθη, Ουσία μπλέκονται όλα μαζί. Αν το καθολικό και το απόλυτο προσπαθείς να βρεις όλες τις χαρές να τις ζεις, ακόμα κι αυτές που θα σταματήσουν να ξαποστάσουν κι ύστερα πάλι θα συνεχίσουν να περπατούν από νέα μονοπάτια .Στα Πάθη τη λογική μη βάζεις, αν θες κι εσύ ένας ναυαγός της Σκύλας και της Χάρυβδης να γίνεις...

Ελένη.Μ