Σαν πέσει η μέρα

Σαν πέσει η μέρα, κλείνω τα μάτια σιωπή.

Νυχτερινή βουτιά το αύριο μου'

Τότε που ο Αύγουστος λησμόνησε να θέλξει

το απλό και καθημερινό

Έτσι, πλέον τυφλός, κάνω μακροβούτια στη ματαιότητα

των καθρεπτιζόμενών μου εαυτών

Κόντρα σε τσιμεντένια ρεύματα και ατσάλινα δελφίνια

Λούομαι λυκαυγές τη διαύγεια του θανάτου

κ’ έτσι έμαθα να πεθαίνω

Άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο

Στο πυθμένα είναι φίλοι μου και έρωτες

αγοραίοι'  Γοργόνες από σμάλτο και νεφρίτη.

Όταν δε βλέπει κανείς, ψέλνω χάρτινα καράβια και

τ’αφήνω να πετούν στον ορίζοντα του βυθού μου,

να λέω πως έχω ουρανό.

Σαν πέσει η μέρα, κλείνω τα μάτια σιωπή.

Τα ξανανοίγω μονάχα καθώς πλαγιάζωστην ακροθαλασσιά.

                                                                                                     Ρομπέν