Πλάκα

Παίρνω στα χέρια μου μια λεπτή βελόνα
και χαράζω στα μπροστινά μου δόντια, τη λέξη τύχη.
Ύστερα χαμογελάω διάπλατα,
για να πείσω τους φίλους μου πως είμαι τυχερός.
Τυχερός που απέτυχα! 


Στα λόγια είμαι κόπια υβριστή πότη, δεν παλεύομαι.
Κλειδί πιστεύω πως είναι η εμφάνιση μου,
η οποία ωστόσο κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι εις διπλούν,
-πάνω σε δύο ζευγάρια πόδια, που μοιάζουν,
παρόλο που μόνο το ένα ζευγάρι μπορεί να τρέξει, να δραπετεύσει, 
να είναι ελεύθερο δίχως αλυσίδες στον αστράγαλο
-από την οποία προεξέχουν δύο κεφάλια που μοιάζουν,
παρόλο που μόνο το ένα μπορεί να σκέφτεται, να ερωτεύεται, να κατεβάζει ιδέες
-από την οποία κρέμονται δύο ζευγάρια χέρια που μοιάζουν,
παρόλο που μόνο το ένα ζευγάρι ζευγαρώνει με τρίτο 
και μπορεί να το κρατάει σφιχτά, απροκάλυπτα, να το φιλά, να το φυλά και να το βγάζει βόλτα.


Πάλι καλά που μοιάζω σε εκείνον τουλάχιστον εμφανισιακά.
Να μπορώ που και που να προσποιούμαι, να μπορώ που και που να νοιώθω τυχερός,
να μπορώ να μπορώ! Πάλι καλά.
…θα ήμουν αλλιώς, αναμφίβολα, ένα μεγάλο τίποτα.

Παντελής Καλογεράκης

Υγ1: Το ποίημα είναι αφιερωμένο στον δίδυμο αδερφό του Παντελή, τον Μιχάλη.

Υγ2: Περισσότερα εδώ.