Φθορά

Σκύλοι που χασμουριούνται, λίγη ανάσα.

Μασέλες που τρικλίζουν

μπροστά στο μαύρο που το παίρνει ο αέρας.

Αυτό το λεωφορείο του τρόμου είναι ο παγιωμένος χρόνος μιας καθημερινότητας.

Στα καφενεία ακόμη συχνάζουν άντρες ενώ έξω από τις πόρτες των σπιτιών λιώνουν οι γυναίκες τους, κάνουν μετάνοιες στο θάνατο να λυπηθεί το σύζυγό τους. 

Παντού χαμόγελα σφαγιασμένα,

βεβηλωμένος ο κάθε σπασμός 

στο πρόσωπό σου,

χειρότερο από βιασμός.

Απονέκρωση ψυχής.

Αυτό το σώμα μαμά ίσως επιστρέψει από εκεί που ήρθε

πιο νωρίς από ότι υπολόγιζε.

Μην κλαις μάνα και μην θλίβεσαι,

όλοι είμαστε εκτρώσεις που βρήκαν λίγο νερό

κι αμέσως έβγαλαν βλαστούς.

Αυτό το κάτι μέσα μου δεν ενοικιάζεται

μονάχα εγώ το κατεδαφίζω στιγμή τη στιγμή.

Δεν μπορώ να επιστρέψω από εκεί που ήρθα,

φορούσα μαύρα πριν ακόμη σε συναντήσω

κι έτσι θα πορευτώ.

Ένας κρίκος στο κουρτινόξυλο δεν μπορεί να ευθυγραμμιστεί

κι εγώ απλά τραβάω την κουρτίνα.

Τίποτα δεν άλλαξε.

Ελένη.Μ