Πρωταρχική Αρκούδα

Jack Kerouac

[...] Μέσα στην ομίχλη του πρωινού παρατηρούσα τη μυστηριώδη Ράχη της Λιμοκτονίας με τα έλατα θαμμένα στην ομίχλη και τους πέρα λόφους να χάνονται στον ορίζοντα και τον άνεμο να ανακατεύει την ομίχλη σαν μια ήρεμη καταιγίδα και συνειδητοποιώντας ότι κάπου στην ομίχλη παραμόνευε η αρκούδα.

Και ένιωθα ότι ήταν η Πρωταρχική Αρκούδα, που της ανήκε όλη η βορειοδυτική περιοχή και όλο το χιόνι κι εξουσίαζε όλα τα βουνά. [...] Χιλιετηρίδες γύρναγε εδώ πέρα, είδε τους Ινδιάνους και τους Εγγλέζους να'ρχονται και να φεύγουν  και θα'βλεπε πολλά ακόμα. Συνεχώς άκουγε το χαρούμενο, καθησυχαστικό βουητό της ησυχίας, εκτός από τις στιγμές που ήταν φτιαγμένος από ελαφρά υλικά, μόνο που ποτέ δεν συζητούσε ούτε επικοινωνούσε με νοήματα ούτε ξόδευε την ανάσα της σε παράπονα. Απλώς μασούλαγε και περπατούσε πάνω στα ξερόκλαδα χωρίς να δίνει σημασία σε πράγματα με ή χωρίς ψυχή. Το μεγάλο στόμα της μάσαγε όλη νύχτα, το άκουγα μέσα στην αστροφεγγιά απ'τ'απέναντι βουνά. Σύντομα θα'βγαινε απ'την ομίχλη, πελώρια και θα'ρχόταν να χαζέψει απ'το παράθυρό μου με μάτια που σπιθίζανε.

Ήτανε η Αβαλοκιτεβάρα η Αρκούδα, το ζώδιό της ήτανε ο γκρίζος άνεμος του φθινοπώρου. Την περίμενα. Ποτέ δεν ήρθε. 

Jack Kerouac, Μοναχικός Ταξιδιώτης [ VI. Μόνος σε μια βουνοκορφή ]