Βυθός

Stormy Sea - Ivan Aivazovsky 

Ανοίγω όλα τα παράθυρα του σπιτιού.

Σίφουνας ο αέρας χτυπά δυνατά στα στήθια

φτάνει μέχρι τα πνευμόνια.

Αντέχω ακόμα. Δεν ξέρω όμως για πόσο ακόμα.

Με τα μαλλιά ανάκατα, την ψυχή στον πάτο

παίρνω φόρα από το μπαλκόνι με μια καρδιά κομματιασμένη.

Πηδώ στην άβυσσο του πουθενά μου

γιατί όπου κι αν κοιτάξω βλέπω

ένα μηδέν χωρίς το δεν.

Τα ονείρατά μου ήταν πανιά στον ουρανό

και τώρα έγιναν σφιχτοί κόμποι για την αγχόνη.

Όσες πέτρες κι αν κρατώ δεν φτάνω πέρα

απ'της ψυχής τον πάτο, δεν πάει παρακάτω.

Και στο βυθό ακόμη στέκομαι όρθια

για να μπορώ να μετράω κάθε τόσο

πόσα ακόμη αγκίστρια θα με καρφώνουν.

Οι πληγές δεν είναι θανάσιμες

είναι αθάνατες,

ζουν πάντα μ'ένα στερητικό της άρνησης. 

Ελένη.Μ